Από το παράτυπο ξήλωμα μιας ανεξάρτητης αρχής προκειμένου να προστατευτούν συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Από την άθλια κοινοβουλευτική πρακτική με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής. Από τις καταγέλαστες θεσμικές κωλοτούμπες για τον διοικητή της ΕΥΠ.
Από τη ρύθμιση που επιτρέπει στην ΕΥΠ να υπογράφει εμπιστευτικά (και αναγκαστικά άραγε;) «μνημόνια συνεργασίας» με υπηρεσίες του Δημοσίου. Δηλαδή να εγκαθιστά τοποτηρητές σε όποιον τομέα του κράτους γουστάρει.
Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση υλοποιεί αυτά που υποσχέθηκε στα πλουσιότερα κοινωνικά στρώματα, ενώ φαίνεται να επιδιώκει μια σοβαρή κρίση στα Εξάρχεια, για να μπορέσει να μεταφέρει την ατζέντα στο θέμα της ασφάλειας, που το θεωρεί δικό της γήπεδο. Η ιδέα ότι κάτι τέτοιο σχεδιάζουν για το προσφυγικό, ειδικά τώρα που έχουν αυξηθεί οι ροές, είναι εφιαλτική, μόνο και να την σκέφτεται κανείς.
Στο διάστημα αυτό, τα πρώτα μεταρρυθμιστικά βήματα αφορούσαν τις απαλλαγές στον ΕΝΦΙΑ για τις μεγάλες ακίνητες περιουσίες, την αύξηση των λογαριασμών της ΔΕΗ, την κατάργηση του ΑΜΚΑ για τους πρόσφυγες, την ακύρωση 10.500 προσλήψεων στην εκπαίδευση, ενώ, μετά τη δεδομένη διατήρηση των πλεονασμάτων στο 3,5%, θα πρέπει να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε και για τη μείωση του αφορολόγητου.
Η κυβέρνηση συνθέτει σιγά - σιγά το αφήγημά της.
Δίψα για εξουσία, επένδυση στον αυταρχισμό, αναίσχυντες ελαφρύνσεις στους πλούσιους, ισοδύναμα βάρη στους φτωχούς.
Η αντιπολίτευση δεν έχει να υπερασπιστεί μόνο τους κοινωνικά αδύναμους, αλλά συνολικά τους θεσμούς και τη δημοκρατία.
Δεν μοιάζει λίγο σαν 1960;
