Η Ιταλία έθαψε χθες τους νεκρούς της τραγωδίας στη Γένοβα, ενώ αγνοούνται άλλα δεκαπέντε άτομα από την κατάρρευση της γέφυρας Μοράντι. Ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης και επικεφαλής του Κινήματος Πέντε Αστέρων Λ. Ντι Μάιο, προσπαθώντας να υπερασπιστεί τον ιδρυτή του Κ5Α Μπ. Γκρίλο, που θεωρούσε “παραμυθάκι” τον κίνδυνο κατάρρευσης της γέφυρας, ξεκίνησε έναν διμέτωπο αγώνα εναντίον της εταιρείας διαχείρισης των αυτοκινητοδρόμων Autostrade, που ελέγχεται από την Atlantia της οικογένειας Μπένετον, και του Δημοκρατικού Κόμματος και του Ρέντζι, που έδωσαν τη διαχείριση του συγκεκριμένου τμήματος του αυτοκινητόδρομου το 2015.
Ο άλλος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο ακροδεξιός Σαλβίνι, προσπάθησε να αποτρέψει τις επιθέσεις εναντίον της Autostrade, ζητώντας να ληφθούν πρώτα κάποια μέτρα υπέρ των θυμάτων και να εξεταστεί μετά το θέμα της ανάκλησης της άδειας εκμετάλλευσης των αυτοκινητόδρομων από την εταιρεία. Ο πρωθυπουργός Κόντε προχώρησε σε μια “συμβολική” συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου στη Γένοβα, πιθανώς εκνευρίζοντας ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη της πόλης.
Οι ιταλικές κυβερνήσεις, οι περιφερειακές και τοπικές αρχές και πολύ περισσότερο η Autostrade ήξεραν εδώ και αρκετό καιρό ότι η γέφυρα μπορεί να καταρρεύσει. Κανείς δεν έκανε τίποτα και όλοι μαζί περίμεναν το μοιραίο. Σήμερα ζητούν από την Autostrade να αποζημιώσει τα θύματα και να κατασκευάσει μια νέα γέφυρα. Οι Ιταλοί πληρώνουν 10 ευρώ για κάθε 100 χιλιόμετρα αυτοκινητοδρόμου, με αποτέλεσμα να έχουν από τα πιο ακριβά διόδια στον κόσμο.
Τα κόμματα της κυβέρνησης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι περιφερειακές και τοπικές αρχές δεν θέτουν όμως ένα βασικό ερώτημα: γιατί μια εταιρεία με έσοδα δισεκατομμυρίων και κέρδη που πλησίασαν πέρσι το μισό δισεκατομμύριο αναμένει την τραγωδία αντί να την αποτρέψει;
Η εταιρεία Autostrade ήταν από τις πιο επικερδείς εταιρείες του Ιταλικού Δημοσίου. Γιατί κατέληξε έναντι πινακίου φακής στους ιδιώτες; Γιατί κανείς σήμερα δεν προτείνει την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών; Γιατί κανείς δεν προτείνει μετά την καταστροφή και τους σχεδόν σαράντα νεκρούς την επανεθνικοποίηση της εταιρείας; Θα το κάνουν οι λαϊκιστές και λαοπλάνοι του Κ5Α ή οι φασιστοειδείς ρατσιστές της Λέγκας του Βορρά; Ή μήπως δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχουν πια ισχυρή Κεντροαριστερά και Αριστερά στην Ιταλία;
Από τον Πρόντι στον Ντ'Αλέμα και τη σκιά της Goldman Sachs
Η ιστορία της ιδιωτικοποίησης των ιταλικών αυτοκινητόδρομων χάνεται στους μαιάνδρους της Λέσχης Bilderberg, της Goldman Sachs και της ιταλικής Κεντροαριστεράς με επικεφαλής τον Πρόντι, τον Ντ'Αλέμα, τον Αμάτο και τον σημερινό πρόεδρο της ΕΚΤ Ντράγκι.
Ο Πρόντι, ως πρόεδρος για οκτώ χρόνια του IRI, που είχε στον έλεγχό του πάνω από 1.000 εταιρείες του Δημοσίου, δρομολόγησε την πώληση των "κοσμημάτων" της ιταλικής δημοκρατίας, έχοντας δίπλα του ένα επιτελείο της... Goldman Sachs, που στο τέλος θα καταλήξουν όλοι στα υψηλότερα κλιμάκια των ιταλικών και ευρωπαϊκών θεσμών. Ο Πρόντι έγινε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Τσιάμπι πρόεδρος της ιταλικής Κεντρικής Τράπεζας και πρωθυπουργός, ο Μόντι Ευρωπαίος επίτροπος και μετά πρωθυπουργός και ο Ντράγκι διοικητής της ιταλικής Κεντρικής Τράπεζας για να πάρει μετά τα ηνία της ΕΚΤ.
Όταν τον Πρόντι διαδέχθηκε στο IRI ο Γκρος Πιέτρο, έπεσε στον τελευταίο ο κλήρος της ιδιωτικοποίησης των αυτοκινητόδρομων, δηλαδή της εταιρείας διαχείρισής τους Autostrade per l’Italia και της εταιρείας διαχείρισης των σταθμών αναψυχής Autogrill, με την ενεργό συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού, του κεντροαριστερού Μάσιμο Ντ'Αλέμα.
Η εταιρεία Atlantia της οικογένειας Μπένετον πήρε από τον Ντ'Αλέμα και τον Γκρος Πιέτρο τις δύο εταιρείες το 1999. Το 2001, ο Γκρος Πιέτρο βρέθηκε με τον Ντράγκι και τον Μόντι προσκεκλημένος της Λέσχης Bilderberg στη Σουηδία, ενώ από τον αμέσως επόμενο χρόνο ο Γκρος Πιέτρο θα βρεθεί να κάνει για περίπου μια δεκαετία τον πρόεδρο στην εταιρεία που είχε πουλήσει τους δημόσιους αυτοκινητόδρομους, την Altantia των Μπένετον.
Ο Ντι Μάιο κατηγόρησε στην πράξη τον Ρέντζι ότι οι Μπένετον χρηματοδότησαν τις προεκλογικές εκστρατείες του Ρέντζι και του Δημοκρατικού Κόμμματος, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η κυβέρνηση Ρέντζι έδωσε το 2015 τη διαχείριση του καταραμένου αυτοκινητόδρομου που βρίσκεται η γέφυρα Μοράντι. Για τον Ρέντζι ο Ντι Μάιο είναι “ψεύτης ή τσακάλι”.
Οι “αριστεροί” Μπένετον από το Rana Plaza στη Γένοβα
Για τους περισσότερους Ιταλούς, όμως, η οικογένεια Μπένετον έχει συνδυαστεί με τον ιταλική Κεντροαριστερά, αποτελώντας μια... προοδευτική οικογένεια, που εργάζεται "για το καλό και της χώρας". Άσχετα βέβαια που ήταν από τις πρώτες που μετέφερε εγκαταστάσεις της στις χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης και αργότερα της νοτιοανατολικής Ασίας, χωρίς να παραλείψει να αγοράσει τεράστιες εκτάσεις στην Τουρκία για να εξασφαλίσει φθηνό βαμβάκι.
Οι Μπένετον αποτελούν την “αριστερή” συνείδηση του ιταλικού επιχειρηματικού πνεύματος. Το 2015 έκαναν δωρεές 1,6 εκατ. δολαρίων για τις οικογένειες των πάνω από 1.100 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από την κατάρρευση του Rana Plaza στη Ντάκα του Μπαγκλαντές, του ερειπίου όπου έφτιαχναν τα διάσημα μπλουζάκια και ρούχα τους, παρόλο που στην αρχή είχαν αρνηθεί ότι η εταιρεία τους ακολουθούσε την ίδια τακτική απάνθρωπης εκμετάλλευσης και σκλαβοποίησης που εφαρμόζονταν από τους ίδιους και τους διεθνείς ανταγωνιστές της.
H Atlantia έφτασε να ελέγχει αυτοκινητόδρομους στην Ιταλία, τη Βραζιλία, τη Χιλή, την Ινδία και την Πολωνία και μεταξύ άλλων τα τρία μεγαλύτερα γαλλικά αεροδρόμια στην Κυανή Ακτή, με την κεφαλαιοποίησή της να αγγίζει τα 21,7 δισ. ευρώ και τον ετήσιο τζίρο της να πλησιάζει τα 6 δισ. ευρώ.
H επενδυτική ναυαρχίδα των Μπένετον όμως είναι η Edizioni, που δεν έχει εισαχθεί στο Χρηματιστήριο, αλλά συμπεριλαμβάνει και την Atlantia. Ο τζίρος της Edizioni ξεπέρασε πέρσι τα 11 δισ., ενώ οι επενδύσεις της υποχώρησαν κατά 20%. Δύσκολα θα βρει κανείς σήμερα στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης επιθέσεις εναντίον της “άγιας οικογένειας”, αφού η Edizioni ελέγχει μεταξύ άλλων το 5,1% του εκδοτικού κολοσσού μέσων ενημέρωσης RCS Media Group, το 2,24% της Caltagirone Editore και το 2% της εφημερίδας των Ιταλών βιομηχάνων "Il Sole 24 Ore", έχοντας δηλαδή στο πακέτο των συμμετοχών της εκατοντάδες εφημερίδες, περιοδικά και ασφαλώς κανάλια.
