Το βιβλίο μου αυτό αποτελεί ένα είδος απολογισμού πεπραγμένων μιας ολόκληρης ζωής, κατάθεση ψυχής ενός χωριατόπαιδου που γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με μύριες δυσκολίες και μόνο πόρο τους καρπούς των χεριών των δυο γονιών, αφοσιώθηκε στις σπουδές και την άσκηση της ιατρικής, ενώ συγχρόνως προσπάθησε να λειτουργήσει ως συνειδητός, ενεργός και φιλειρηνικός πολίτης, ασχολούμενος με τα κοινά μέσα από τις γραμμές της Αριστεράς, τα οποία υπηρέτησε, όπως και την Ιατρική, για πάνω από εξήντα χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκεφτεί να γράψω κάτι, οτιδήποτε, σχετικό με τα προσωπικά μου βιώματα και να ταλαιπωρήσω με τις πενιχρές συγγραφικές μου δυνατότητες τον αναγνώστη που τυχόν ασχοληθεί διαβάζοντάς τα. Πολλές φορές, όμως, συζητώντας με φίλους και γνωστούς, εκθέτοντάς τους γεγονότα και συμβάντα από το παρελθόν, άκουγα την ερώτηση: «Μα γιατί δεν τα γράφεις;». Φαίνεται ότι τους προκαλούσαν ένα σχετικό ενδιαφέρον.
Με τα πολλά, το αποφάσισα: να καταγράψω, να αφηγηθώ τις ιστορίες της ζωής μου, όπως έκαναν οι παππούδες του χωριού μου όταν ήμασταν μικρά και μας διηγούνταν, σαν παραμύθια, ιστορίες από τα παλιά. Ίσως κάποιοι αναγνώστες να τους ρίξουν μια ματιά. Μερικοί από περιέργεια, άλλοι γιατί κάτι τους θυμίζουν από τη δική τους ζωή ή επειδή έχουν ακούσει παρόμοιες ιστορίες άλλων, παλαιότερων. Μπορεί ορισμένοι να θέλουν να πληροφορηθούν για συμβάντα αυτών των χρόνων, που δεν τα έχουν βιώσει, αλλά τους κινούν σήμερα το ενδιαφέρον.
Ξεκίνησα δειλά. Πήρα το νήμα της ζωής μου από την αρχή. Γεγονός είναι ότι οι γενιές μας έζησαν σε δύσκολες εποχές, κάτω από σκληρές συνθήκες: πολέμους, κατοχές, εμφύλιους σπαραγμούς, παγκόσμιες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, την απριλιανή στρατιωτική Δικτατορία, κοινωνικές διακρίσεις και καταπιέσεις. Συγχρόνως περάσαμε με αστραπιαία ταχύτητα από το όργωμα με το ησιόδειο άροτρο και τον φωτισμό με το λυχνάρι στη διάσπαση του ατόμου, την κατάκτηση του διαστήματος, την ψηφιακή επανάσταση και την Τεχνητή Νοημοσύνη.
Αυτές οι κοσμοϊστορικές αλλαγές συντάραξαν συθέμελα τις κοινωνίες όλης της υφηλίου, αλλά μας επηρέασαν και τον καθένα ξεχωριστά, στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, καθώς και στον τρόπο που ενημερώνεται, κυκλοφορεί, ακόμη και πώς σκέπτεται. Η σύγκριση είναι συντριπτική από τον τρόπο που εμείς ξεκινήσαμε τη ζωή μας και όπως τώρα την ολοκληρώνουμε.
Στις σελίδες του βιβλίου καταγράφεται όλη αυτή η διαδρομή, μέσα από τους τόσους δύσβατους δρόμους που κι εγώ προσωπικά, αλλά και τόσοι άλλοι, έπρεπε να πορευθούμε, τα εμπόδια που συναντήσαμε, αλλά συγχρόνως δίνεται και μια νότα αισιοδοξίας αναφέροντας ότι σε μεγάλο βαθμό μπορέσαμε να τα ξεπεράσουμε. Και αυτό ενδεχομένως θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια προτροπή και ελπίδα για να αντιμετωπιστεί το μέλλον με τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που μας επιφυλάσσει.
Αν τώρα κάτι κατόρθωσα, ως γιατρός και ως άνθρωπος, άλλοι θα το κρίνουν. Στις δικές τους επιεικείς κρίσεις επαφίεμαι, όπως και στον φιλόπονο αναγνώστη που τυχόν θα έχει την υπομονή να ασχοληθεί με το πόνημά μου.
* Ο Θανάσης Λεβέντης είναι επίκουρος καθηγητής Νευροχειρουργικής, πρώην βουλευτής.
«Να παίρνω εγώ τα λεφτά, που τα θέλω»*
Ενας φίλος μου, δήμαρχος σε δήμο της Αττικής, με επισκέφθηκε κάποιο πρωινό στο γραφείο μου στο Κρατικό Αθηνών, όπου τότε υπηρετούσα. Δεκάδες κόσμος απ’ έξω, γεμάτο το σαλόνι και οι γύρω διάδρομοι.
- Γιατρέ, τι είναι όλος αυτός ο κόσμος έξω; η πρώτη ερώτηση.
- Άρρωστοι, πολλοί με τους συγγενείς τους.
- Και τι περιμένουν;
- Να τους εξετάσουμε.
- Εσύ θα τους εξετάσεις;
- Γιατί όχι;
- Είσαι υποχρεωμένος να τους εξετάσεις όλους αυτούς;
- Υποχρεωμένος όχι, αλλά αν ένας άρρωστος σου χτυπήσει την πόρτα, πρέπει να του ανοίξεις και, όσο μπορείς, να τον βοηθήσεις.
- Και πόσο πληρώνουν για την επίσκεψη;
- Τίποτα.
- Τι πάει να πει τίποτα; Χωρίς να έχεις υποχρέωση τους εξετάζεις και δεν πληρώνεσαι τίποτα;
- Μα, έχουμε ΕΣΥ. Οι άρρωστοι δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν.
- Μωρέ γιατρέ, δεν μου τα λες καλά. Εσύ δεν είσαι υποχρεωμένος να τους εξετάζεις και όμως τους βλέπεις. Αυτοί δεν πληρώνουν, αφού δεν έχουν υποχρέωση. Κάθε πότε γίνεται αυτό;
- Κάθε μέρα.
- Α, δεν πάει καλά έτσι η δουλειά. Και εσύ γιατί δεν τους ζητάς να σε πληρώσουν;
- Γιατί ούτε επιτρέπεται -η πολιτεία άλλωστε γι' αυτό με πληρώνει- ούτε θέλω.
- Δεν θέλεις;
Ο δήμαρχος καθόταν σκεφτικός. Κάτι κλωθογύριζε στο μυαλό του.
- Γιατρέ, έχω μια ιδέα.
- Για να την ακούσω.
- Αφού εσύ τους εξετάζεις που τους εξετάζεις, αλλά δεν θέλεις να παίρνεις λεφτά, να κάνουμε μια συμφωνία;
- Τι είδους συμφωνία;
- Εσύ να συνεχίζεις να τους εξετάζεις χωρίς να πληρώνεσαι, αφού δεν το θέλεις, και να παίρνω εγώ τα λεφτά, που τα θέλω.
Ακαταμάχητο το αίτημα. Αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο!
*Απόσπασμα από το βιβλίο «Οδοιπόρος σε δύσβατους δρόμους», εκδόσεις Θεμέλιο
