Όταν έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο περιοδικό «Charlie Hebdo», ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός άρχισε να ψάχνει το θέμα των κοινωνικών εκρήξεων, «του πώς άνθρωποι αισθάνονται αποκλεισμένοι μέσα σε μια πόλη και ξαφνικά γίνεται κάτι που πυροδοτεί μια έκρηξη». Ταυτόχρονα άρχισε να αναζητά στοιχεία για το θέμα της ριζοσπαστικοποίησης Ευρωπαίων πολιτών «οι οποίοι ασπάζονταν το Ισλάμ και προχωρούσαν σε τρομοκρατικές επιθέσεις, Γάλλοι πολίτες εναντίον γαλλικών στόχων. Έτσι, το συγκεκριμένο ζήτημα, του πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται ξένος μέσα στην κοινότητά του και να βάλλει εναντίον της, ήταν η αφορμή. Μετά θυμήθηκα τον Κόλχαας, την ιστορία ενός ανθρώπου που αισθάνεται αδικημένος και προσπαθεί να δικαιωθεί, δεν βρίσκει κατανόηση από πουθενά και παίρνει τον νόμο στα χέρια του, προκαλώντας δολιοφθορές, για να τον προσέξουν και να ακούσουν τα αιτήματά του».
Ο Καλαβριανός γράφει το «Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα» που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, όπου θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, βασισμένος στο διήγημα του Κλάιστ. «Όσο προχωρά η ιστορία, ο Κόλχαας κάνει όλο και μεγαλύτερες καταστροφές, συνασπίζει κι άλλους αδικημένους γύρω του σχηματίζοντας ένας πολυπληθή στρατό που προχωρά σε συστηματικούς εμπρησμούς, τρομοκρατώντας τις πόλεις της εποχής. Συλλαμβάνεται, καταδικάζεται και εκτελείται. Έτσι προκύπτει το μεγάλο ζήτημα του έργου. Δηλαδή, ακόμη και εάν ένας άνθρωπος είναι αδικημένος, μπορεί να πάρει τον νόμο στα χέρια του, δικαιούται να αυτοδικήσει; Αυτό είναι και το δίλημμα του έργου».
Ο σκηνοθέτης, πριν αρχίσει να γράφει, μελέτησε κοινωνιολογία και ιστορία των κινημάτων, αλλά το κείμενο που συνέθεσε δεν είναι τέτοιου προσανατολισμού. Πρόκειται για την ιστορία του Μίχαελ Κόλχαας τον 16ο αιώνα. «Έχω ανασκευάσει περιστατικά, έχω κρατήσει κάποιους ρόλους, έχω αναπτύξει διαλόγους και ένθετα», εξηγεί. Στην ερώτηση εάν είναι με τον Κόλχαας, απαντά «είμαι με τον κάθε αδικημένο. Άλλωστε και μόνο με το ότι διαλέγεις και φωτίζεις τη μεριά του ήρωά σου, ακολουθώντας την πορεία του, παίρνεις θέση», υπογραμμίζει.
«Με συγκινεί η ιστορία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να βρει άκρη σε έναν κόσμο ερμητικά κλειστό και αποφασίζει να σπάσει την πόρτα. Παρ' όλο που το σύστημα εξουσίας δεν αλλάζει και δεν πλήττεται. Αλλά ο Κόλχαας λέει στο τέλος ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, βάζουμε ένα μικρό χαλικάκι για τη δικαιοσύνη και θα ακολουθήσει και άλλος μετά από μας, και άλλος ένας, και άλλος ένας, όλα αφήνουν ένα αποτύπωμα. Σε έναν τόπο χέρσο πρέπει να περπατάς, γιατί περπατώντας ανοίγονται τα μονοπάτια. Ο αγώνας δεν σταματάει και δεν χάνεται», λέει.
Όταν ο εκτροφέας αλόγων Μίχαελ Κόλχαας ξεκινάει από το χωριό του, στο Βρανδεμβρούργο, για να πουλήσει, στη γειτονική Σαξονία, τα άλογα που με πολύ κόπο εξέθρεψε, ο νέος άρχοντας της περιοχής τού κλείνει τον δρόμο και του ζητά χρήματα και άδεια διέλευσης για να του επιτρέψει να συνεχίσει. Ο Κόλχαας, που δεν είχε τίποτε από τα δύο, προτείνει να τον αφήσουν να περάσει για μία φορά και να τα φέρει επιστρέφοντας, αφήνοντας ως εγγύηση τα δύο καλύτερα άλογά του. Όταν γυρίζει όμως, τα βρίσκει εξαθλιωμένα, αφού τα είχαν υποχρεώσει σε εξαντλητικές εργασίες και ζητάει να αποζημιωθεί. Ο άρχοντας τον ταπεινώνει, τον διώχνει και σκοτώνει τη γυναίκα του.
Ο Γιάννης Καλαβριανός, εφευρίσκοντας ένα ευφυές στοιχείο, βάζει τα άλογα, θύματα χωρίς φωνή, να αφηγούνται την ιστορία. «Αυτή ήταν και η μεγάλη αλλαγή σε σχέση με το διήγημα, καθώς ήθελα ένα τρίτο μάτι που να μην επηρεάζεται από τον ηθικό διάλογο και το νομικό πλαίσιο. Γι' αυτά τα δυο άλογα ακούμε σε όλο το έργο, επειδή ταλαιπωρήθηκαν, εξαντλήθηκαν, κόντεψαν να πεθάνουν. Και ο Κόλχαας γι' αυτά κόντεψε να διαλύσει ένα κράτος. Μετέτρεψε μια ιδιωτική του υπόθεση σε ένα τεράστιο ζήτημα».
