Μια «παράσταση που θερμαίνει τις ψυχές και συγκινεί» χαρακτηρίζει το «Έγκλημα και τιμωρία», που κάνει ποδαρικό στο νέο Θέατρο ΕΛΕΡ της οδού Φρυνίχου 10, στην Πλάκα, στις 17 Δεκεμβρίου, η Όλια Λαζαρίδου, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, βασισμένη στη βραβευμένη θεατρική διασκευή του έργου του Ντοστογιέφσκι από τους Marilyn Campbell και Curt Columbus.
«Όταν συγκινούνται οι καρδιές των ανθρώπων, μαλακώνουν» προσθέτει. «Γιατί οι καρδιές έχουν σκληρύνει πολύ από τον φόβο και τη δυσκολία. Το νιώθω όταν περπατώ στον δρόμο, και με στεναχωρεί περισσότερο από όλα. Η ζωή και οι διαδρομές μας μέσα στην πόλη γίνονται με αγκωνιές» σημειώνει.
Καλλιτέχνις που αφουγκράζεται τη ζωή και την εποχή με τους δικούς της όρους ευαισθησίας, ξαποσταίνει πάνω στις λέξεις των κειμένων, βρίσκοντας παρηγοριά.
«Αυτό ξέρω να κάνω και με αυτόν τον τρόπο μπορώ να συντονιστώ με τη ζωή και τους ανθρώπους και να μοιραστώ τον θαυμασμό, τον πόνο, τη συγκίνησή μου» λέει και προσθέτει πως «όταν ασχολείσαι με ένα κείμενο που έχει πνευματικό βάθος, βοηθιέσαι πρώτα εσύ και μοιράζεσαι και με άλλους την ελπίδα να τους παρηγορήσει και να τους εμπνεύσει. Αυτός είναι ο λόγος που ασχολούμαι με αυτά τα κείμενα. Για να κατανοήσουμε και να κατανοηθούμε είναι που κάνουμε έργα τέχνης».
Αφιερωμένη στους νέους που αγωνίζονται να επιβιώσουν
Σαν «μια μπαλάντα, ένα συναξάρι που κρατά το πνεύμα του έργου» παρομοιάζει την παράσταση η Όλια Λαζαρίδου, καθώς, όπως εξηγεί, «έχει κρατήσει τη συγκίνηση, την πλοκή και τα βασικά θέματα, το πώς δηλαδή μπορεί κανείς να φτάσει σε ακρότατα όρια μέσα από τον ορθολογισμό και τη σκέψη και πώς αυτό μπορεί να διαλυθεί και να οδηγήσει στο φως, στην αγάπη και σε μια υπέρβαση».
Διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Ντοστογιέφσκι, η ηθοποιός, ως φόρο τιμής στον συγγραφέα και το έργο του, σκηνοθετεί την ιστορία μέσα από τους τρεις βασικούς ρόλους, του Ρασκόλνικοφ, του Πορφύρη και της Σόνιας, που ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Νικόλας Μίχος, Κωνσταντίνος Μπλάθρας και Χριστίνα Τασκασαπίδου, ενώ η Ελένη Φουρλάνου παίζει βιόλα επί σκηνής.
«Ο Ρασκόλνικοφ είναι ένας φοιτητής που ζει σε μια παρακμασμένη, άδικη και δύσκολη κοινωνία, που κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι η σημερινή και, καθώς είναι συγκλονισμένος από την κοινωνική αδικία που βλέπει γύρω του, φτάνει το έγκλημα. Από μια λάθος σκέψη ότι έτσι θα διορθώσει αυτήν την κοινωνική αδικία. Έχει μια πορεία πολύ μεγάλη και συγκλονιστική, όπου το κέντρο της Επανάστασης μετατοπίζεται, από έξω, μέσα του, λυτρώνεται και καταλαβαίνει, μέσα από τη συντριβή και τη μετάνοια, ότι η αληθινή επανάσταση γίνεται εσωτερικά κι έτσι βγαίνει στο φως. Ένας άνθρωπος που φτάνει στα άκρα, κάνει την υπέρβαση.
Παλεύοντας με τη φτώχεια, την ανέχεια και τη ρηχή εποχή μας, κάποιοι νέοι, σαν τον Ρασκόλνικοφ, κατορθώνουν να κάνουν την υπέρβαση. Παίρνουν φόρα και, μέσα από τα σκοτάδια, βγαίνουν κάποτε στο φως. Αυτοί είναι λίγοι. Όμως στη σκέψη μου βρίσκονται όλοι οι νέοι που, μπλοκαρισμένοι από το lockdown, αγωνίζονται να επιβιώσουν σε μίζερες εποχές, με κομμένα γόνατα, με ελάχιστα χρήματα και με τον κυνισμό που γεννάει η απελπισία. Σε αυτούς αφιερώνω νοερά αυτή την παράσταση» καταλήγει η Όλια Λαζαρίδου.
