Το βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου ‘Η γραμμή του ορίζοντος’ συνομίλησε άμεσα με τη γυναικεία μου ταυτότητα. Ήταν σαν κάποιος να άθροιζε με έναν απίστευτα ακριβή τρόπο όλες τις εσωτερικευμένες συγκρούσεις που φέρω ως γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα, οι τάσεις με τις οποίες μεγάλωσα, αυτά που θα ήθελα να είμαι» λέει στην ΑΥΓΗ η σκηνοθέτις Άννα Τζάκου με αφορμή την περιπατητική δράση που, εμπνευσμένη από το βιβλίο του Βακαλόπουλου, συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας τη Δευτέρα και την Τρίτη 28 και 29 Ιουνίου, αλλά και 5 και 6 Ιουλίου με αφετηρία το «Καφενείο του Θείου» της οδού Μασσαλίας 3, στις 5 το απόγευμα.
Ένα βιβλίο αποτελεί αφορμή για να δημιουργηθεί μια εμπειρία στην πόλη μέσα από εννέα στάσεις - σταθμούς και έναν θεατή κάθε φορά, που μοιάζει να συστήνεται ξανά με τον δημόσιο χώρο ως «συνένοχος, αναστοχαστής και δυνητικά δημιουργός του». Γιατί ένας θεατής κάθε φορά, ρωτήσαμε τη σκηνοθέτιδα και εκείνη απάντησε ότι «η περιοχή των Εξαρχείων και της Νεάπολης είναι φορτισμένη από συλλογικότητες και συλλογική, κινηματική ιστορία. Με μια έννοια είναι σαν επαναοικιοποίηση του δημόσιου χώρου.
Ταυτόχρονα μοιάζει σαν να δημιουργείται κι ένα τελετουργικό επιστροφής σ’ αυτόν τον δημόσιο χώρο. Η δράση εμπεριέχει κι ένα είδος προσκυνήματος στον ίδιο τον Βακαλόπουλο. Η παράσταση τελειώνει δυο στενά πάνω από το σπίτι του, την Ασημάκη Φωτήλα». Αναφερόμενη στο βιβλίο, εξηγεί ότι «τη δεκαετία που ο Βακαλόπουλος το γράφει, εγώ μεγάλωνα με έναν απόηχο Μεταπολίτευσης, όχι όμως της έντονης πολιτικοποιημένης εποχής, αλλά της κουλτούρας που αυτή έφερε, με την αλλαγή σε πολλές συνήθειες της ελληνικής κοινωνίας.
Ήταν σαν να βρήκα έναν εσωτερικό λόγο πάρα πολύ καλά αρθρωμένο, καθαρό και συμπαγή. Η εποχή ήταν ο δικός μου κόσμος και θέλησα να τη βρω στο κέντρο της Αθήνας. Τι θα γινόταν, σκέφτηκα, αν ακούγαμε αυτό το κείμενο σε μια περιοχή που θεωρείται κατεξοχήν της Μεταπολίτευσης, όπως τα Εξάρχεια, κέντρο αντικουλτούρας, ή η Νεάπολη και η Κυψέλη.
Μια περιοχή με συναισθηματικό φορτίο και πολλές ιστορίες. Σκεφτόμουν τι σχέση θα δημιουργήσει εκ νέου αν αυτό το κείμενο, που σατιρίζει τη Μεταπολίτευση, το ακούγαμε σ’ αυτόν τον τόπο. Εκ των υστέρων έμαθα ότι υπήρξε και γειτονιά του Βακαλόπουλου.
Είμαι σίγουρη ότι περπατούσε στα στενά γύρω από την Καλλιδρομίου και σκεφτόταν τη ‘Γραμμή του Ορίζοντος’… Άλλωστε έχω βρει μια οδό Έρσης, μυθιστορηματικό όνομα μίας από τις φίλες της Ρέας Φραντζή, αλλά και οδό Φραντζή. Έτσι η παράσταση είναι και λίγο σαν να πατάμε στα βήματα του συγγραφέα». Η Άννα Τζάκου δεν παραλείπει να αποκαλύψει ότι «το δεύτερο επίπεδο σύνδεσης» που είχε με τον Βακαλόπουλο «ήταν η αγωνία του άρθρωσης της σύγχρονης νεοελληνικής κουλτούρας σε όλο τον θεωρητικό του λόγο, όσον αφορά το τραγούδι, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση.
Κι εκεί που νοιώθω ότι συνδέομαι πάρα πολύ μαζί του είναι το ότι ήθελε και ο ίδιος να βρει την ονειρικότητα του παρόντος, πώς στο καθημερινό υπάρχει το μυθικό παρόν, πώς δηλαδή το παρόν συνομιλεί με τους αιώνες, θεματική και του βιβλίου του».
