Είτε το θέλουμε είτε όχι, και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες μερικών, η ΑΥΓΗ αποτελεί βασική "συνιστώσα" της ιστορικής μνήμης της Αριστεράς, της ανανεωτικής Αριστεράς, της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Θα έλεγα πως η ΑΥΓΗ ως εφημερίδα αποτελεί και τον «ομφάλιο λώρο» της Αριστεράς με την κοινωνία, διότι μέσα από την ΑΥΓΗ «διέρχονται» με την καταγραφή τους -και πριν από τη Χούντα, και μετά την Μεταπολίτευση έως τα σήμερα- οι αγωνίες και τα προβλήματα των ανθρώπων, της κοινωνίας μας, της χώρας μας, προβλήματα που η Αριστερά στο σύνολό της, άρα και η δική μας ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά, των κινημάτων και της Οικολογίας, καλείται να μετουσιώσει σε πολιτική διεκδίκηση και καθημερινό αγώνα ενάντια σε κάθε δεξιά (και όχι απλώς νεοφιλελεύθερη) πολιτική.
Αν αυτός είναι ο λόγος που η ΑΥΓΗ δείχνει σήμερα ενοχλητική, τότε έχουμε έναν λόγο παραπάνω να τη διατηρήσουμε σε καθημερινή κυκλοφορία! Όχι μόνο σήμερα, που κυβερνάει η Δεξιά, αλλά ακόμη και αν κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ!
Άλλωστε και ο Τσίπρας το είχε πει, όταν έγινε πρωθυπουργός, πως το κόμμα και οι οργανώσεις του πρέπει να αποτελέσουν την "αριστερή συνείδηση" της κυβέρνησης. Και αυτή η υπόμνηση διατηρείται πάντα επίκαιρη σε όλους μας, έστω κι αν αυτή η υπόμνηση είναι ακόμη ζητούμενο αν υλοποιήθηκε στην περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ...
Αντιθέτως, αξιοποιήθηκε το εκλογικό ποσοστό του 2019, το περίπου 32%, για να γίνει το "άνοιγμα" στην κοινωνία με προμετωπίδα την "Προοδευτική Συμμαχία", με διεύρυνση των οργάνων, αλλά και των εγγραφών, χωρίς όμως τις αναγκαίες πολιτικές διαδικασίες που χαρακτηρίζουν τα κόμματα της Αριστεράς και που θα βοηθούσαν τους νεοεισερχόμενους να κατανοήσουν τα ιδεολογικοπολιτικά δεδομένα του χώρου της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και να σεβαστούν την ιστορία της Αριστεράς στο σύνολό της.
Κρίση και συσπείρωση
Η κρίση που "ενέσκηψε" στην ΑΥΓΗ λίγο πριν ανοίξει ο προσυνεδριακός διάλογος και η επαπειλούμενη αναστολή της καθημερινής έκδοσης, για όποιον λόγο κι αν έγινε, συσπείρωσε αντανακλαστικά εκατοντάδες ανθρώπων που εναντιώθηκαν με την υπογραφή τους σε αυτή τη μεθόδευση "λύσης", που θα σήμαινε στην πραγματικότητα σιγή για τον χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και απώλεια θέσεων εργασίας για όσους σήμερα εργάζονται στην εφημερίδα μας.
Η κρίση αυτή, πολλαπλή στη μεταπολιτευτική ιστορία και διαδρομή της ΑΥΓΗΣ, που όμως ουδείς διανοήθηκε να την κλείσει, δεν είχε μόνο οικονομική βάση, αλλά (θα) είχε κυρίως πολιτικές συνέπειες, διότι η ανεργία που θα προκαλούσε στους εργαζόμενους θα αποτελούσε για την ΑΥΓΗ και τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό και κοινωνικό όνειδος.
Περί εξυγίανσης
Αναρωτιέμαι πώς γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικεί να ξανακυβερνήσει και να διαχειριστεί την οικονομία της χώρας, να μην μπορεί να εξυγιάνει την ΑΥΓΗ, μια μικρομεσαία επιχείρηση, εν λειτουργία, και εφευρέθηκε η "λύση" της εθελούσιας εξόδου.
Η οικονομική εξυγίανση της εφημερίδας μας αποτελεί εδώ και χρόνια αδήριτη αναγκαιότητα και γι’ αυτό πρέπει να γίνει εν λειτουργία, αλλά με όρους αριστερής διαχείρισης και όχι με όρους διαχείρισης συστημικών τραπεζών ή όποιων άλλων καπιταλιστικού τύπου επιχειρήσεων.
Προσωπικά με ξενίζει το γεγονός ότι η πρόταση εξυγίανσης στηριζόταν (μόνο) στην εθελούσια έξοδο των εργαζομένων! Όπως με ξενίζει, ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, και το γεγονός ότι το πρόβλημα της ΑΥΓΗΣ δεν έφτασε εγκαίρως στα μέλη του κόμματος, να ενημερωθούν γι’ αυτό και για τις λύσεις που προτείνονται, να συζητήσουν και να προταθούν λύσεις που θα επιτρέπουν στην ΑΥΓΗ να συνεχίσει να εκδίδεται καθημερινά, να καταστεί βιώσιμη.
Μόνο οικονομικό το πρόβλημα της ΑΥΓΗΣ;
Όμως, για να μιλήσουμε σοβαρά πολιτικά, το πρόβλημα της ΑΥΓΗΣ είναι μόνο το οικονομικό; Ή μήπως είναι και πολιτικό και έχει να κάνει με τις εσωτερικές αντιστάσεις που εκδηλώνονται και δείχνουν εναντίωση σε καθεαυτή την ύπαρξη και έκδοση της ΑΥΓΗΣ; Κι αυτοί που αντιστέκονται εσωτερικά, με κάθε τρόπο στα όργανα, εκδηλώνονται και δημοσίως, δείχνοντας εντέλει ποια πρόσωπα (ίσως και ποια "τάση" εντός κόμματος) δεν επιθυμούν την ύπαρξη της ΑΥΓΗΣ...
Νομίζω πως είναι ώρα να εξηγηθούμε δημοσίως και με όρους Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει, αποτελεί την ιδεολογική συνέχεια της Αριστεράς. Το ίδιο και η ΑΥΓΗ ως εφημερίδα της σύγχρονης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, κι όποιος δεν αντέχει σ’ αυτή τη συμπόρευση απλώς διαλέγει τον δικό του δρόμο.
Διότι αποτελεί ιδεολογική και πολιτική πρόκληση να επιδιώκουν κάποιοι νιόφερτοι στον χώρο να επιμένουν να δεχθούμε όλοι εμείς οι άλλοι τη δική τους διαλυτική άποψη. Δικαίωμά τους να έχουν όποια άποψη επιθυμούν, αλλά και δικό μας δικαίωμα είναι να εκφράζουμε αυτή την άποψη που συμπυκνώνεται στον στίχο του λαϊκού άσματος «σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε».
Δεν διώχνεται κανένας από αυτό τον χώρο, αλλά όποιος μένει πρέπει να γνωρίζει (και το θυμίζουμε) ότι ο χώρος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει τη δική του ιστορία, κάποιοι "την έγραψαν στον τοίχο με μπογιά", κι ήταν τρεις λέξεις μοναχά, ανανεωτική ριζοσπαστική Αριστερά, που διαμορφώνει σήμερα το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας.
Δεν χρειάζεται να ανατρέχει κανείς στον Γκράμσι, τον Τολιάτι ή τον Κούντερα για να αντιληφθεί πως ο αγώνας για την επιβίωση της ΑΥΓΗΣ είναι ο καθημερινός αγώνας όχι απλώς για την επιβίωση της Αριστεράς, αλλά ο αγώνας της Αριστεράς για την επιβίωση των ανθρώπων και των εργαζομένων στην ΑΥΓΗ, αλλά και όλων των ανθρώπων, όσων πλήττονται από τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και την κατ' επίφαση "Κεντροαριστερά" που (και όταν) κλείνει το μάτι στις δεξιές πολιτικές!
Διεύρυνση με όρους αριστερής ιδεολογίας
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διευρύνεται, αλλά με όρους Δημοκρατίας, με όρους αριστερής ιδεολογίας και πολιτικής κι όχι με όρους ή/και πρόσωπα πολιτικής καριέρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διευρύνεται στον λαό, στις γειτονιές, στις τοπικές κοινωνίες, στα κοινωνικά κινήματα, στους εργασιακούς χώρους, στους χώρους μόρφωσης, άθλησης και πολιτισμού, εκεί που "πονάει" κάθε πολίτης από την καθημερινότητα που του επιβάλλει η δεξιά πολιτική της Νέας Δημοκρατίας ή όποιου άλλου κόμματος στηρίζει αυτή την πολιτική.
Θαρρώ πως ο αγώνας για να κρατηθεί ζωντανή και παρούσα η ΑΥΓΗ είναι μόνο η αρχή του αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη.
Γιατί, αν έσβηνε η ΑΥΓΗ, σίγουρα θα επικρατούσε η λήθη και θα έκοβε η Αριστερά τον ομφάλιο λώρο της με την κοινωνία, όσο μικρή κι αν είναι η κυκλοφορία της εφημερίδας.
Κι αν σήμερα αντιδράμε, αν διαμαρτυρόμαστε και υπογράφουμε ενάντια στο κλείσιμο της ΑΥΓΗΣ, είναι γιατί και η ΑΥΓΗ είναι ένα κομμάτι της δικής μας ιστορίας στη διαδρομή μας στην ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά.
Κι αν κάποιες φορές με τα γραπτά μας γινόμαστε αυστηροί και ερειστικοί και ζητούμε και από τους άλλους, τους νεότερους ή τους νεοεισερχόμενους, να σεβαστούν την ιστορία και της ΑΥΓΗΣ, είναι γιατί κι εμείς, όταν ενταχθήκαμε στον χώρο αυτό, μάθαμε πως πρέπει να σεβόμαστε πρώτα απ' όλα την ιστορία του, την ιστορία των προσώπων και τα ίδια τα πρόσωπα που δημιούργησαν την ιστορία του χώρου της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Το πρόβλημα είναι στο κόμμα, όχι στην εφημερίδα
Έτσι, δεν μπορούμε να συμμεριστούμε απόψεις όπως αυτές του Νίκου Μπίστη που θεωρεί, λίγο-πολύ, πως η ΑΥΓΗ "έχει πεθάνει".
Διότι αν ένα κόμμα της Αριστεράς εκτοξεύεται στα εκλογικά ποσοστά του και αναδεικνύεται και κυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί αυτή την πορεία να την ακολουθήσει η εφημερίδα μέσα από την οποία εκφράζεται και το εκφράζει, τότε το πρόβλημα είναι στο κόμμα και όχι στην εφημερίδα...
Η ΑΥΓΗ ας αποτελέσει την αφορμή για αναστοχασμό όλων μας ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ για την αναγκαιότητα του χώρου της Αριστεράς που επιζητεί η κοινωνία και τα προβλήματά της. Ποια Αριστερά και ποιους αριστερούς;
Διότι την Αριστερά τη διαμορφώνουν οι αριστεροί, αλλά και η ίδια η Αριστερά διαμορφώνει αριστερές συνειδήσεις...
* Ο Τάκης Γεωργακόπουλος είναι γιατρός, διευθυντής ΕΣΥ στο Νοσοκομείο "Άγιος Ανδρέας" Πάτρας, πρώην αντιπρόεδρος ΕΟΠΥΥ (2015-2019) και πρώην αθλητικός συντάκτης στην ΑΥΓΗ (1983-1999)
