Τις ημέρες που συμπληρώνονται 56 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας, ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κατέρχεται στον προεκλογικό αγώνα με ένα από τα εμβληματικότερα χουντικά συνθήματα: «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια».
Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη νοσταλγία των τανκς, της Λέρου και των ακροβολιστών που σκότωναν κόσμο στο Πολυτεχνείο. Είναι ένα μήνυμα στον λαϊκό κόσμο της Δεξιάς. Αυτός ο κόσμος γνωρίζει ότι η Χούντα ήταν παράγωγο της Δεξιάς και μάλιστα του πιο σκληρού πυρήνα της. Και γι’ αυτό είναι διατεθειμένος να της δικαιολογήσει τα πάντα. Το ότι τα περισσότερα ηγετικά στελέχη της Ν.Δ. αποφεύγουν να το κάνουν δημόσια οφείλεται σε ένα πολιτικό σαβουάρ βιβρ που επιβιώνει από τη Μεταπολίτευση: να κρατάμε κάποια προσχήματα. Αλλά, υπογείως, όλοι ξέρουν ότι όποιος παρουσιάσει μια δεξιά καρδιά τόσο μεγάλη ώστε να χωράει με κάποιο τρόπο και τη Χούντα μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει.
Ποιος συναρμολόγησε τη Χούντα;
Το 1965 ένας αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού στον Έβρο κατήγγειλε κομμουνιστικό σχέδιο δολιοφθοράς στη μονάδα του. Μέσα σε δύο ή τρεις ημέρες η κατηγορία είχε καταρρεύσει. Αποδείχτηκε ότι οι ομολογίες στις οποίες βασίστηκε η αποκάλυψη είχαν αποσπαστεί με βασανιστήρια. Όλοι οι πολίτες και στρατιώτες που είχαν συλληφθεί ως εμπλεκόμενοι στο κομμουνιστικό σχέδιο αφέθηκαν ελεύθεροι. Δύο στρατιώτες με ειδικότητα οδηγού δικάστηκαν για φθορά ξένης ιδιοκτησίας επειδή χάλασαν τα ηλεκτρολογικά σε ένα φορτηγό «Τζέιμς» για να μην κάνουν υπηρεσία.
Σε μια φυσιολογική χώρα ο αντισυνταγματάρχης αυτός θα είχε αποταχθεί την επόμενη ημέρα. Ο συγκεκριμένος, με μια σειρά από μεταθέσεις, τοποθετήθηκε τελικά στο ΓΕΣ, από όπου μπόρεσε να οργανώσει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Όλα τα μέλη της ομάδας του, που ήταν γνωστή στην ανώτατη ηγεσία του στρατού από χρόνια, είχαν τοποθετηθεί το ίδιο διάστημα επικεφαλής σε μονάδες της Αθήνας, κρίσιμες για την επιβολή ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος: τα Τεθωρακισμένα στο Γουδί, οι Λόχοι Ορεινών Καταδρομών στο Μεγάλο Πεύκο, η Σχολή Ευελπίδων, οι καταδρομείς που έδρευαν στο Πεντάγωνο κ.λπ.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι οι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου δεν έκαναν τίποτε από μόνοι τους. Άλλοι τους είχαν προστατεύσει και τους είχαν τοποθετήσει εκεί που θεωρούσαν ότι θα είναι χρήσιμοι. Άλλοι είχαν συναρμολογήσει τον μηχανισμό που κατέλυσε το πολίτευμα εκείνο το βράδυ. Τα συνταγματαρχάκια, βλέποντας ότι οι ανώτεροί τους στρατηγοί αδρανούσαν περιμένοντας τον βασιλέα ο οποίος περίμενε τον Αρναούτη και τη μαμά του να του πουν τι θα κάνει, απλώς έσπρωξαν το τόπι στον κατήφορο.
Σχέδια στο πιάτο
Τίποτε από αυτά που έκανε η ομάδα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου δεν αποτελούσε δική της μεθόδευση. Το σχέδιο με το οποίο συνέλαβαν σε ένα βράδυ 7.000 ανθρώπους, το περίφημο σχέδιο «Προμηθεύς», ήταν σχέδιο του ΝΑΤΟ. Αφορούσε τη σύλληψη της ενεργού βάσης της Αριστεράς με βάση καταλόγους που είχαν συνταχθεί από τη Γενική Ασφάλεια. Υπήρχε στα συρτάρια για να μπει σε εφαρμογή, προκειμένου να διευκολύνει και να καλύψει μια ενδεχόμενη εκτροπή.
Το πρόσχημα για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το βρήκαν επίσης στο πιάτο: Οι κομμουνιστές μάζευαν όπλα για τον Τέταρτο Γύρο, έπρεπε να τους προλάβουμε. Αυτό δεν ήταν κάτι που επινόησε ο Παπαδόπουλος και η παρέα του. Η Δεξιά και οι εφημερίδες της το φώναζαν από το 1964 για να κάνουν αντιπολίτευση στην Ένωση Κέντρου. Το φώναζε ο ίδιος ο Κανελλόπουλος, επικαλούμενος καταιγισμό εκθέσεων που έφταναν στο γραφείο του και τις οποίες συνέτασσαν ο Παπαδόπουλος και η παρέα του. Μέρος αυτού του αφηγήματος ήταν και το σαμποτάζ στον Έβρο. Αλλά η προδικτατορική Δεξιά δεν ήταν σχολαστική με την αξιοπιστία των αφηγημάτων της. Της ήταν αρκετό να τρομοκρατεί τον εαυτό της επικαλούμενη τους κομμουνιστικούς κινδύνους. Είχε μια στρατιά εφημερίδων να τη βοηθάνε σε αυτό με fake news σε πηχυαίους τίτλους.
Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι οποιοδήποτε σχέδιο εκτροπής υπήρξε τότε προερχόταν από τη Δεξιά, τα Ανάκτορα και τους συμμάχους της χώρας. Η Αριστερά και ο προοδευτικός κόσμος, ακόμα και αν οργάνωσαν μαζικές κινητοποιήσεις, ακόμα και αν διατάραξαν την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας, δεν είχαν κανέναν άλλον στόχο πέρα από την υπεράσπιση της συνταγματικής νομιμότητας και της Δημοκρατίας. Το αντίτιμο για την πεισματική αυτή στάση ήταν την 21η Απριλίου χιλιάδες άνθρωποι να στερηθούν την οικογένειά τους, τα παιδιά τους και τη δουλειά τους και να οδηγηθούν, ξανά, σε φυλακές και ξερονήσια. Από εκεί απορρέει το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, το οποίο προσπαθεί να κατεδαφίσει ο Άδωνης Γεωργιάδης με τις πατρικές αφιερώσεις του Παττακού.
Ούτε η καταστροφή της Κύπρου ήταν επινόηση της δικτατορίας. Το σχέδιο πραξικοπηματικής ανατροπής του Μακαρίου, που θα έδινε στην Τουρκία τη δυνατότητα να δαγκώσει ένα κομμάτι του νησιού, ήταν στο τραπέζι από το 1965. Το προσυπέγραφαν το ΝΑΤΟ, το Παλάτι και η πανίσχυρη φράξια της Δεξιάς μέσα στον στρατό. Αυτό εφάρμοσαν οι Ιωαννιδικοί. Απλώς δεν πήγε καλά. Δεν φταίει η εξέγερση του Πολυτεχνείου γι’ αυτό, ό,τι και αν ισχυρίζονται σήμερα οι ακροκεντρώοι της καρδιάς μας.
Νοσταλγία
Η ελληνική Δεξιά επιχείρησε μετά τη Μεταπολίτευση να οριοθετηθεί από τη Χούντα υψώνοντας ένα ανάχωμα κοινοβουλευτισμού και δημοκρατικής προσήλωσης. Εδώ και αρκετά χρόνια το ανάχωμα αυτό έχει καταρρεύσει. Οι οπαδοί της Ν.Δ. είναι πλέον ελεύθεροι, χωρίς ενοχές, να αναπολούν τη Χούντα, τότε που φτιάχναμε δρόμους, κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα και όποιος δεν συμμορφωνόταν, έπαιζε το κεφαλάκι του. Αρέσει δεν αρέσει, η Χούντα ήταν το αποκορύφωμα της μετεμφυλιακής δεξιάς ηγεμονίας και αυτό κάποιοι το νοσταλγούν. Εξού και τα προεκλογικά συνθήματα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Βγάζουν ευρωβουλευτές αυτά, μην τα υποτιμάμε.
