Από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2016 είχε διαφανεί ότι η ιστορική παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής περνούσε σε μια νέα φάση, αφήνοντας πίσω οριστικά τις ιστορικές της καταβολές. Με «όχημα» τη μειοψηφία του «Ναι» στο δημοψήφισμα, τη διαφήμιση ενός ριζοσπαστικού νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, αλλά και με την υιοθέτηση των πλέον ακραίων και οπισθοδρομικών θέσεων, από την «ασφάλεια» του πολίτη μέχρι την εξωτερική πολιτική, η Νέα Δημοκρατία μεταλλάχθηκε σε ένα κόμμα που κάλυψε δύο φαινομενικά αντίθετες εκδοχές (που ηττήθηκαν το 2015) και οι οποίες έβαλαν τη σφραγίδα τους στη μετάλλαξη της παράταξης.
Το «ακραίο Κέντρο» των πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστών συναγωνιζόταν επάξια σε διαστρέβλωση και κατασυκοφάντηση ακόμα και την πιο ακραία λαϊκίστικη και σκοταδιστική εκδοχή που είχε ήδη προλάβει να ενσωματωθεί από το 2012. Στην πορεία αυτές οι δύο ψυχές στο ίδιο σώμα της παράταξης έγιναν κυβέρνηση. Όσα παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ημέρες επιβεβαιώνουν όχι μόνο την αρμονική πλέον συνύπαρξή τους, αλλά και την άνετη αλλαγή ρόλων.
Ο υπουργός Εργασίας, κατεξοχήν εκπρόσωπος της ακροδεξιάς πτέρυγας, καταθέτει τροπολογία για τους μετανάστες, που τη μία στιγμή αποκαλεί λαθρομετανάστες για να κρατηθούν και τα μπόσικα μετά την παρέμβαση Σαμαρά και την άλλη παράνομους (ούτε καν παράτυποι) μετανάστες, οι οποίοι θα έχουν προσωρινή άδεια προκειμένου να εργαστούν κυρίως στον αγροτικό τομέα όπου λείπουν εργατικά χέρια. Η αυλαία πέφτει με την αναγνώριση από τον υπουργό ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να καταψηφίζει.
Τα πράγματα φτάνουν στη φαιδρότητα όταν η ροζ ελληνική σημαία στο ελληνικό προξενείο στη Νέα Υόρκη, έργο της εικαστικού Γεωργίας Λαλέ (ενωμένα σεντόνια που έδωσαν κακοποιημένες γυναίκες), αποσύρθηκε από την έκθεση με εντολή του υπουργού Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη, καθώς εξεμάνη κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή ο πρόεδρος της Νίκης Δ. Νατσιός. Έτσι η Τέχνη και η ελευθερία της έκφρασης πέφτουν θύματα της λογοκρισίας που θα ζήλευαν τα λαγωνικά των επιτροπών στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 από έναν -πανεπιστημιακό- εκσυγχρονιστή υπουργό.
Τα πρόσωπα και οι θέσεις αλλάζουν ανάλογα με τις κυβερνητικές ανάγκες. Το στόρι παραμένει το ίδιο και οι ψυχές στις θέσεις τους.
