Οι οργανώσεις δεν είναι το παν, όμως αυτή τη στιγμή είναι το σημαντικότερο ζητούμενο. Είναι οι νευρώνες επαφής με την κοινωνία. Όχι μόνο για να μαθαίνεις τι συμβαίνει έξω, αλλά για να ακούνε αυτοί οι «έξω» κι εσένα ή έστω να αισθάνονται τη συμβολική παρουσία σου. Ακόμα κι ένα (καταρτισμένο και ψυχωμένο) μέλος, φίλος, σε κάθε άκρη, σε κάθε χωριό, γειτονιά, μικρές ή και πυρηνικές οργανώσεις, σε κάθε συνοικία, κεντρική ή περιφερειακή κωμόπολη, μητρόπολη, είναι η πιο επείγουσα, η πιο σημαντική παράμετρος. Χαμένοι, διάσπαρτοι, μελαγχολικοί φίλοι, μοναχικά μέλη που δεν μιλούν, δεν διαβάζουν, δεν εγείρονται, είναι η πιο μεγάλη και καταστροφική πολιτική αποεπένδυση.
Ο,τι κερδήθηκε από το 2010, το 2012, το 2015 κ.λπ. σπαταλιέται μέσα σε μια ατέλειωτη αυτοαναφορικότητα. Είναι περιττό να δεχτούμε ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν η καριέρα κανενός. Ούτε η φιλοδοξία κάποιου να αναλάβει ρόλο αυλάρχη. Ενδιαφέρουν η επαφή, η επικοινωνία, ενδιαφέρει να μην χαθεί το πολιτικό και (όποιο) συναισθηματικό απόθεμα μέσα σε μια αυγουστιάτικη και αδιάφορη διαρροή. Και η διαρροή θα είναι προς το 47% που σιώπησε εκλογικά. Γιατί κανείς δεν έχει δημιουργήσει το σχήμα υποδοχής του λυπημένου, του απογοητευμένου, του έκπληκτου. Οι οργανώσεις -έστω κακές, αδύναμες, γεμάτες βλακοΐντρικες ή, αντίθετα, καλές, δυναμικές, υγιείς- είναι το μέγιστο επιδιωκόμενο. Αυτή τη στιγμή. Ποιο σήμα φτάνει στους απομακρυσμένους, στις μοναχικές υπάρξεις που παρακολουθούν, σκέφτονται, οργίζονται και δεν εκφράζονται; Η «επίσημη» κομματική έκφραση, αυτό που εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., σε μεγάλο βαθμό είναι είτε υπερβολικά προσεκτικό, πελεκημένο (μην ξεφύγει κάτι και παραληφθεί στρεβλά) είτε διεκπεραιωτικό είτε προβλέψιμο και στερεότυπο. Ενώ υπάρχει πλήθος θεμάτων στα οποία έχουν αναπτυχθεί κάπως επεξεργασμένες θέσεις, όπως τα ζητήματα της μακροοικονομίας και τα προβλήματα της τσέπης, και τα προβλήματα της πυράς, και τα θέματα διοικητικής αδυναμίας, υπάρχουν επίσης τα πολλά απρόβλεπτα ή καθημερινά, στα οποία μπορούν να εκφραστούν συγκροτημένες απόψεις, αλλά προκύπτει ένα είδος δισταγμού. Σαν να υπάρχει ανασφάλεια πως ό,τι και να πει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι χαμένο, θα αποδομηθεί. Και δεν ακούγεται όχι γιατί τα μέσα αποσιωπούν, αλλά κυρίως γιατί η φωνή βγαίνει φοβισμένη.
Συχνά διατυπώνονται, και μάλιστα σχεδόν ενοχικά, προβλέψιμες καταγγελίες ή θρήνοι ή ανολοκλήρωτες, στιγμιαίες κουβέντες που τις παίρνει ο αέρας. Όταν στις εκλογές του 1974 ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ πήραν 13,5% και η Ενωμένη Αριστερά περίπου 12%, η αντιπολίτευση που άσκησαν ήταν εξαιρετικά δυνατή και κυρίως ευκρινής. Απέναντί τους είχαν τον αναβαπτισμένο ορμητικό Κωνσταντίνο Καραμανλή και μια εκπληκτικά δυνατή Ν.Δ. του 54%. Εντούτοις, ο αντιπολιτευτικός λόγος εκφραζόταν με καθαρότητα και αποφασιστικότητα. Και το ΠΑΣΟΚ είχε εσωτερικά προβλήματα και σχετικά ισχνούς μηχανισμούς. Πολύ περισσότερο η Ενωμένη Αριστερά, που ουσιαστικά ήταν τα περιστασιακώς συγκολλημένα μέρη της διάσπασης του ΚΚΕ - αναπτύσσονταν όμως ραγδαία οι οργανώσεις του ΚΚΕ. Κι όμως, έστω με οργανωτικά, οικονομικά προβλήματα, με ενεργό ακόμα τον κοινωνικό φόβο της «Δεξιάς» (στα χωριά δύσκολα εκφράζονταν πολλοί αριστεροί και πασόκοι από φόβο), η αντιπολίτευση είχε υψηλή ποιότητα. Ομάδες οργανώνονταν στους χώρους δουλειάς, στις γεωγραφικές περιοχές, μιλούσαν στους ανθρώπους, κανείς δεν αισθάνονταν μόνος και αβοήθητος. Η αντιπολίτευση δεν χρειαζόταν μεγάλο πλήθος βουλευτών για να είναι γερή. Το ΠΑΣΟΚ είχε 12 και η Ενωμένη Αριστερά 8, απέναντι στους 220 του Καραμανλή και τους 60 του θνήσκοντος Κέντρου. Η δύναμη βρίσκεται στις θέσεις και στο σθένος.
