«Ο Οιδίπους ακροβατεί μετέωρος στης λύπης το σκοινί και δεν στοχάζεται, σαν άνθρωπος με λογική, πως τα παλιά συμβάντα φωτίζουν τα καινούργια. Αφήνεται στον λόγο καθενός, που τον τρομοκρατεί με προφητείες». Ο λόγος της Ιοκάστης, στο κείμενο του «Οιδίποδα Τυράννου» του Σοφοκλέους, όπως το αποδίδει η καλή μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη, ίσως εκφράζει μια κατάσταση πολύ κοντά στην τωρινή. Η συλλογική σκέψη (ο δικός μας Οιδίπους) σκορπίζει, αποσυναρμολογείται , μπερδεύεται στα αντικρουόμενα και δεν μπορεί να κάνει τις απλές πρακτικές επιλογές, όχι μόνο ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, αλλά κυρίως ενόψει της δοκιμασίας μιας ριζικής ανασυγκρότησης. Μέρος της οποίας είναι η εκλογή προέδρου, μέρος της οποίας είναι ο τολμηρός και όχι γραφειοκρατικός αναστοχασμός, μέρος της οποίας είναι η οργανωτική συγκρότηση, μέρος της οποίας είναι οι επόμενες εκλογικές δοκιμασίες, μέρος της οποίας είναι η σύνθεση ενός διαφορετικού πολιτικού σώματος από αυτό που έχουμε. Δεν χρειάζεται ανανέωση και καθαρός αέρας γιατί το παλιό πάλιωσε, αλλά γιατί έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο. Με αυτούς τους όρους, η τωρινή περιουσία από ένα μείγμα ανασφάλειας, αυτοσυντήρησης, μικροφθόνων και ποταπών ανταγωνισμών, σαν τύφλωση μου φαίνεται.
Μεταχειρίζομαι τον Οιδίποδα γιατί δεν θέλω να πω πράγματα πικρά, που τα βλέπουν ολοκάθαρα οι φίλοι, τα μέλη, οι απλοί πολίτες, αλλά δεν τα βλέπουν πολλοί κεντρικοί. Δεν είναι πρόβλημα η συντήρηση κανενός, σε οποιαδήποτε φορμόλη. Η λύση είναι μπροστά στα μάτια όποιου θέλει να δει, χωρίς σκηνοθεσίες, χωρίς διόπτρες, χωρίς παρωπίδες. Η ερασιτεχνική διαχείριση των αυτοδιοικητικών είναι απλώς ενδεικτική της αδυναμίας. Δεν είναι η απόδειξη, είναι η επικύρωση. Η Αυτοδιοίκηση είναι ίσως ο σημαντικότερος μηχανισμός πολιτικής διασποράς. Το αυτοδιοικητικό φίλτρο μπορεί να διαστρέψει, να καταστρέψει, να εξωραΐσει οποιαδήποτε κεντρική πολιτική. Έχει δίκιο ο Μητσοτάκης με τον Πατούλη. Θέλει (και πολύ σωστά, από πλευράς του) να ελέγξει τις μικρές κυβερνήσεις που είναι οι Περιφέρειες. Η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε κεντρικές πολιτικές, ισχυρά αναπτυξιακές, ως προς τις Περιφέρειες και είχε σχεδόν όλους τους περιφερειάρχες αντιπολιτευόμενους. Ενώ έρρεαν πολύ σημαντικά χρηματικά ποσά με κυβερνητικές αποφάσεις, αυτά «εξαφανίζονταν». «Από το ΠΔΕ, με απόφαση του / της περιφερειάρχη/ου, διατίθενται τόσα χρήματα για την ασφαλτόστρωση της τάδε περιφερειακής εθνικής οδού». Η κυβέρνηση Τσίπρα, ο (επιτυχημένος) Χαρίτσης, τα στελέχη που εξασφάλιζαν ευρωπαϊκά και εθνικά χρήματα και που έρεαν στις Περιφέρειες, «εξαφανίζονταν» από τα δελτία Τύπου, από τα μάτια και τα αυτιά του πολίτη. Γίνονταν ένα αρκτικόλεξο ή κρυπτόλεξο (ΠΔΕ , Ειδικό Αναπτυξιακό, ΕΣΠΑ, leader κ.λπ.), σε αντίθεση με τον / την περιφερειάρχη που εικονογραφούνταν, ονοματίζονταν και αποθεώνονταν. Έτσι, σαν να μην υπήρχε κεντρική πολιτική, αλλά μόνο ο περιφερειακός σεΐχης και η γενναιόδωρη βούλησή του. Η υπόθεση των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ κρίθηκε και από τις πολιτικές μεσιτείες, από τις αυτοδιοικήσεις, από τους συνδικαλιστικούς, επιστημονικούς, σωματειακούς φορείς. Ο ερασιτεχνισμός, η αφελής πεποίθηση ότι στο τέλος θα αναγνωριστούν οι αγαθές προθέσεις και η αποδοτική προσπάθεια των κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών στελεχών, η ασχετίλα πολλών (και η αδυναμία τους να μάθουν), έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στο να φαίνονται επιτυχημένες πολιτικές ως αποτυχημένες. Με το παράδειγμα, προσπαθώ να ενισχύσω την αρχή του κειμένου. Για την ταραχή, αντί της ψυχραιμίας και της κοινής λογικής. Θα ήθελα να σημειώσω ότι ο «Οιδίπους επί Κολωνώ» (το άλλο έργο του Σοφοκλέους που μαζί με τον «Οιδίποδα Τύραννο» και την «Αντιγόνη» ανήκουν στον θηβαϊκό μύθο και συστήνουν μια μορφή τριλογίας) είναι ένα μεγάλο δοκίμιο προ και επί του τέλους. Ο νοών νοείτω.
