Το ότι οι υποψηφιότητες για την ηγεσία έχουν διαφορετικά προφίλ δεν είναι απαραίτητα ενδεικτικό μόνο φιλοδοξιών, αλλά και ενδεικτικό του περίπλοκου πολιτικού θυμικού που συγκροτεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πολύπλευρο πολιτικό υπόστρωμα, επίσης, δεν οφείλεται απαραίτητα σε έλλειψη βαθύτερης ιδεολογικής ενότητας, αλλά πιθανόν εκφράζει το δυσκολότερο αλλά και ενθαρρυντικότερο: αναπαριστά αυτό το εξαιρετικά ασταθές και αντιφατικό κοινωνικό σύνολο στο οποίο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο προσδοκά γκρινιάρικα, θλιμμένα, ανυπόμονα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικές οι συγκροτήσεις του κοινού με το οποίο συνομιλεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σε όλους οι πολιτικές παραστάσεις που συνέχουν τους αριστερούς. Ένα μέρος του κοινού είναι παλιοί αριστεροί ,«τρότσκες», «αριστεριστές», «κνίτες», «αναθεωρητές», «σταλίνες», «οπορτούνες», που η ερημιά τούς έφερε κοντά. Ένα τμήμα του κοινού όμως έχει τελείως διαφορετική παιδεία από την κατανάλωση αριστερών αναμνήσεων. Μπορεί να ήταν απολίτικοι, απλοί καταναλωτές, άνθρωποι του σαββατιάτικου σούπερ μάρκετ, που δεν πήγαν ποτέ σε διαδήλωση, που σε περιόδους μεγάλων πολιτικών ανακατατάξεων μπορεί το μόνο που τους ενδιέφερε να ήταν ποιον πήρε η ομάδα για στόπερ. Άνθρωποι που το να πάρουν από εκπτωτικό εμπορικό κατάστημα ένα ζευγάρι παπούτσια διάσημης μάρκας (και να βρουν μάλιστα στο νούμερό τους το τελευταίο ζευγάρι και να το αρπάξουν από τα διψασμένα χέρια ενός ανταγωνιστή καταναλωτή!) ισοδυναμούσε με θρίαμβο. Άνθρωποι που μπορεί κάποτε να ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, «Κώστα Καραμανλή», «Γιώργο», ήρθαν στον ΣΥΡΙΖΑ το 2012, πιθανόν έφυγαν το ΄19, μερικοί και τον Ιούλιο του ΄15, ή εν πάση περιπτώσει ακολούθησαν μια τεθλασμένη διαδρομή. Τους έπεισαν το 2000 να παίξουν στο χρηματιστήριο, να πάρουν δάνειο, σχοινοβατούν σε ρυθμίσεις και δικηγόρους για να μη χάσουν το σπίτι. Υπάρχουν όμως και εχέφρονες που απλώς θέλουν ηθικό κράτος, να μην πλουτίζουν τα λαμόγια, να μην διορίζονται τα «κομματόσκυλα», και που μάλιστα τσαντίζονται με τις διευκολυντικές ρυθμίσεις στους δανειολήπτες. Υπάρχουν ευφυείς που άνοιξαν μια μικρή επιχείρηση και η αποτρεπτική δομή του κράτους ή το σαμποτάζ του τοπικού κομματόσκυλου τους κάνει και αγανακτούν. Υπάρχουν οι απλοί κυνηγοί επιδομάτων, οι τέλειοι φοροφυγάδες, οι εύποροι που δεν μπορούν την αναξιοκρατία και το κομματικό κράτος, διάφοροι, αδιάφοροι ή αδιάφθοροι. Υπάρχουν και οι καταναλωτές μιας επιφάνειας, που βλέπουν τον ηγέτη ως το φαντασιακό ισοδύναμο των συσσωρευμένων επιθυμιών τους. Υπάρχουν αυτοί που δεν θέλουν χάος με το προσφυγικό, που είναι συντηρητικοί με τις εναλλακτικότητες, που φοβούνται την Τουρκία, που έχουν ισχυρό το τραύμα της εισβολής του ΄74 στην Κύπρο. Θέλουν ειρήνη, θέλουν να έχουμε πιο πολλά αεροπλάνα από τους Τούρκους, θέλουν να κάνουν ανακαίνιση στο μπάνιο, πρέπει να πάρουν τηλεόραση με οθόνη 55 ιντσών. Οι απλοί άνθρωποι μιας ασήμαντης καθημερινής χορτασιάς ή αηδίας (και τα δυο) που θέλουν κάτι φρέσκο, κάτι ηθικό αλλά και ασφαλές και τσαμπουκαλίδικο και ευγενές και κανονικό (που να αντιστοιχεί στα δικά τους μέτρα κανονικότητας). Κάθε κατηγορία μπορεί να την τορπιλίσεις απαξιώνοντάς την. Είναι παλιά τεχνική. Μικροαστούκλες, γκάγκα, εθνίκια, κολημμένα τρολ κ.λπ. Υπάρχουν όροι, νεολογισμοί, γλωσσικά επινοήματα για να «παρκάρεις» τον καθένα σε μια ακυρωτική, αρνητική κατηγορία, ώστε να πετύχεις το μέγιστο: όχι να τους συνθέσεις, αλλά να διατηρηθείς εσύ στα πράγματα, να μην αναλύσεις τολμηρά και αδογμάτιστα, να διαπραγματευτείς τη δική σου κακομοιριά, να μεταθέσεις τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη το κόμμα, ως συνεύρεση προσώπων και συγκρότηση συνόλων.
Η νέα ηγεσία πρέπει να ξεκινήσει από κάτι θεμελιώδες. Λυτρωτική αναζήτηση ευθυνών (που υπάρχουν και μάλιστα εξατομικευμένα), εξυγιαντική ανάλυση αιτίων (όχι πια κείμενα / σούπες, μιας αθωωτικής γενικολογίας), οργανωτική ανασυγκρότηση με πειθαρχία και ενεργοποίηση όλων των ανθρώπινων πόρων. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ ενδιαφέρον, εξαιρετικά επείγον.
ΥΓ. Μερικές φορές τα μηνύματα είναι αποθαρρυντικά. Εάν μετά τη συντριπτική εκλογική διάψευση εξαντλούμαστε στο μοίρασμα λιγοστών θέσεων κομματικής ή κοινοβουλευτικής απασχόλησης σε «δικούς» μας, δεν φαίνονται πολλές ελπίδες.
