Το είχα ετοιμάσει από μέρες το σημείωμα γι’ αυτή την Κυριακή. Θα έγραφα για τις εκλογές απευθυνόμενος στους αριστερούς και στις αριστερές που το προηγούμενο διάστημα είχαν σιχτιρίσει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα τους έγραφα ότι κι εγώ έχω στιχτιρίσει με το κωλοχανείο - παρόλο που δουλεύω στη ΑΥΓΗ. Θα τους έγραφα επίσης ότι, πολλές φορές, αυτά για τα οποία μπήκα στην Αριστερά όταν ήμουν στην Α΄ Λυκείου (εντάξει, έπαιζε κι ένα γκομενάκι στη Νεολαία τότε…) δεν τα άκουγα από το κόμμα ή τα άκουγα ψιθυριστά. Και σκεφτόμουν να καταλήξω λέγοντας στους σιχτιρισμένους αριστερούς ότι, παρά τις (αναμφίβολες) παπαριές των ζαίων, αν στις 25 ο Επιτελικός μαζέψει όλο το χαρτί, μετά θα μας πάει καροτσάκι όχι για τα επόμενα τέσσερα, αλλά για τα επόμενα οκτώ χρόνια. Αν δεν υπάρχει ισχυρό κεντρικό πολιτικό αντίβαρο, δεν θα έχει νόημα η όποια συζήτηση για μια καλύτερη Αριστερά, γιατί η φάση θα έχει βαρέσει τιλτ, όπως έγινε στην Ιταλία.
Μετά ήρθε το ναυάγιο στην Πύλο, οπότε αφήνω μόνο το ρεζουμέ του ωραίου (αντικειμενικά τώρα, όχι επειδή το έγραψα εγώ) κομματιού για τις εκλογές. Το αδιανόητο θανατικό έκανε ιρέλεβαντ την κουβέντα για τις εκλογές. Εννοείται ότι, από τη σκοπιά της πραγματικής πολιτικής, αυτή η απίστευτη τραγωδία κάνει τη συζήτηση για τις εκλογές πιο ρέλεβαντ από ποτέ, γιατί πρωταρχικός στόχος της διαχείρισης των δημόσιων πραγμάτων είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Αλλά καταλαβαίνετε πώς το λέω. Στην τρέχουσα φάση, ποια ψηφοδέλτια, ποιες καμπάνιες και ποια ποσοστά...
Οταν χάνονται εκατοντάδες άνθρωποι στα καλά του καθουμένου…
Οταν το Λιμενικό παρακολουθεί το σαπιοκάραβο επί μέρες χωρίς να παρεμβαίνει για να σώσει τον κόσμο…
Οταν Ελλάδα και Ιταλία κάνουν μπαλάκι τους ανθρώπους μην και χρειαστεί να τους περισυλλέξουν…
Οταν δεν μπαίνουν καν στον κόπο να πουν ότι θα γίνει σοβαρή έρευνα, αλλά σπεύδουν ρίξουν την ευθύνη στα κυκλώματα των διακινητών…
Οταν έχουμε ακούσει τρεις-τέσσερις εκδοχές για το τι (δεν) έκανε το Λιμενικό τη μοιραία μέρα…
Οταν έχουν βγει τα φασισταριά και ρίχνουν τον οχετό τους εναντίον όσων ζητάνε ανθρωπιά και διεκδικούν την αλήθεια…
Οταν η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε θάλασσα νεκροταφείο…
…τότε οτιδήποτε άλλο έχει δευτερεύουσα σημασία. Τώρα μιλάμε για τις ζωές, τους ανθρώπους, τον Άνθρωπο. Τον Άνθρωπο ως αξία, τον Άνθρωπο ως πυρήνα του πολιτισμού μας.
Και ακριβώς επειδή τώρα μιλάμε για τον Άνθρωπο, δεν με πολυνοιάζει αν θα του βγει εκλογικά του ΣΥΡΙΖΑ η στάση που κρατάει για το ναυάγιο. Ξέρω ότι από ηθικής σκοπιάς καλώς κρατάει αυτή τη στάση. Ξέρω επίσης ότι η επίσκεψη του Τσίπρα στην Καλαμάτα ήταν χρήσιμη τόσο συμβολικά όσο και πρακτικά, αφού κατά τη διάρκειά της ακούστηκε για πρώτη φορά η μαρτυρία για την απόπειρα ρυμούλκησης του σαπιοκάραβου από το σκάφος του Λιμενικού. Ξέρω, τέλος, ότι αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο αυτό που θέλει ο προοδευτικός κόσμος, αλλά αυτό που επιτάσσει το δίκαιο. Σε τέτοιες ώρες πρέπει να μπαίνει μπροστά η ηθική, όχι η σκοπιμότητα.
Στην τελική, καλύτερα να χάσουμε τις εκλογές, παρά την ανθρωπιά μας.
Οπως έγραφε το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ προχθές, εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά: Με τον Άνθρωπο, χωρίς «ναι μεν, αλλά».
Επόμενη γραμμούλα, ο Αλέξης από την Καλαμάτα: «Θέλω να πιστεύω ότι, ανεξάρτητα από την όποια άποψη έχουμε για το προσφυγικό, μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα τουλάχιστον: η θάλασσα δεν μπορεί να γίνεται ο τάφος απελπισμένων ανθρώπων. Η αλληλεγγύη και οι σκέψεις μας στους ανθρώπους που γλίτωσαν από το τραγικό ναυάγιο. Σεβασμός σε όσους δίνουν τη μάχη της διάσωσης και της περίθαλψης. Μακάρι η αντίθεση ανάμεσα στον αμύθητο πλούτο της θαλαμηγού και στον ανείπωτο πόνο των ανθρώπων να μας κάνει να σκεφτούμε ξανά τις προτεραιότητες και τις πολιτικές μας τόσο ως διεθνής κοινότητα όσο και ως ελληνική Πολιτεία».
Αυτές οι λέξεις από την πρώτη δήλωση του Χαρίτση για την τραγωδία της Πύλου δίνουν τις τέσσερις παραμέτρους μιας προοδευτικής προσέγγισης για το προσφυγικό.
Παράμετρος πρώτη. Η Μεσόγειος δεν μπορεί να αποτελεί μια θάλασσα νεκροταφείο. Αφετηρία κάθε τοποθέτησης για το ναυάγιο πρέπει να είναι το ότι θα καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να μην συμβεί ξανά τέτοιο κακό. Δεν μπορεί να γίνεται η συζήτηση σαν η εκατόμβη να ήταν θέλημα Θεού ή νορμάλ γεγονός.
Παράμετρος δεύτερη. Αλληλεγγύη και σεβασμός, οι δύο βασικές αξίες για μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία.
Παράμετρος τρίτη. Η αντίθεση ανάμεσα στην απόλυτη εξαθλίωση που αναγκάζει εκατομμύρια ανθρώπους να παίρνουν τους δρόμους του θανάτου και στον αμύθητο πλούτο που ξοδεύεται για την απόλαυση των λίγων. Κανένας δεν μπαίνει στα σαπιοκάραβα αν υπάρχει απόλυτη ανάγκη. Κανένας δεν θα χρειαζόταν να μπει στα σαπιοκάραβα αν υπήρχε στοιχειώδης δικαιοσύνη στον κόσμο.
Παράμετρος τέταρτη. Η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική. Αυτή η σούπερ ανθρωπιστική πολιτική, που έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε θάλασσα νεκροταφείο. Αυτή η ουάου τεχνοκρατική πολιτική, που τα έχει κάνει όλα ταναπού. Δεν χρειάζεται να είσαι φωτεινός παντογνώστης για να πιάσεις τι χρειάζεται επειγόντως να γίνει. Να μην αφήνουμε τον κόσμο να πνίγεται χρειάζεται. Να δράσουμε όλοι μαζί ως Ευρωπαίοι χρειάζεται, και όχι σαν τοπικοί φύλαρχοι που πάνε να τη φέρουν ο ένας στον άλλον. Να συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι χρειάζεται.
Α! Και να κόψουμε τον εκδημοκρατισμό διά των βομβαρδισμών, όπως έγινε στη Λιβύη. Αρκετή δημοκρατία τους έχει ρίξει η Δύση.
Μην μασάτε, παιδιά. Αυτή είναι η πιο ωραία μάχη.
