Κάθε χρόνο οι γιορτασμοί για την εξέγερση του Νοέμβρη ’73 μας υποχρεώνουν σε έναν αναστοχασμό. Και υπάρχουν πολλοί/ές που νιώθουν αυτή την ανάγκη. Προφανώς… έξω και πέρα από τις προσπάθειες αναθεωρητισμού της Ιστορίας, που εσχάτως πληθαίνουν σε συντηρητικούς -όχι πλέον περιθωριακούς- θυλάκους.
Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ δεν ανήκει στους δημιουργούς του. Δικές τους οι ανεξίτηλες μνήμες από τα συγκλονιστικά βιώματα και τις μοναδικές στιγμές της εξέγερσης, δικό τους και το ξεπέρασμα των ορίων τους μέσα στη συλλογική τους λειτουργία.
Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ πρέπει να ανήκει στη σημερινή νέα γενιά, που με τα δικά της οράματα και συνθήματα προσδίδει το δικό της περιεχόμενο στους αγώνες της. Ωσότου και αυτή παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη…
Τα συνθήματα «Κάτω η Χούντα», «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», «Εθνική Ανεξαρτησία, Έξω οι Αμερικάνοι» συμπύκνωσαν και εξέφρασαν τη συγκεκριμένη στιγμή το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα. Σήμερα, αύριο αυτά τα συνθήματα μπορεί να πάρουν νέο περιεχόμενο και να εκφράσουν έναν νέο συλλογικό αγώνα, όπου και τα μέσα και οι μορφές του θα αντιστοιχούν στις νέες συνθήκες.
Αυτό, όμως, που αποτέλεσε σταθερή και διαχρονική κατάκτηση της δικής μας γενιάς, των εκατοντάδων επωνύμων και κυρίως των χιλιάδων με την άγνωστη στον ευρύτερο κόσμο επωνυμία τους, αυτό που θεωρώ ότι έχουμε να κληροδοτήσουμε στους επερχόμενους είναι τα στοιχεία που βιώσαμε μέσα στον αντιδικτατορικό αγώνα. Τα στοιχεία που συγκροτούν μια προσωπικότητα ενός νέου ενεργού δημοκρατικού πολίτη: η βαθιά εκτίμηση της συλλογικής δράσης, o σεβασμός της αυτονομίας ενός μαζικού χώρου, η αναγνώριση της αναγκαιότητας της αποτελεσματικότητας, η αίσθηση της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, η ευφορία της ανιδιοτέλειας στην προσφορά.
* O Δημήτρης Χατζησωκράτης ήταν μέλος της πενταμελούς γραμματείας της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου
