Ναι. Η Αριστερά έχει και συμμάχους, και ακροατές, και επιρροή. Και καλώς. Δεν ξέρω βέβαια αν στην Αριστερά πέφτει λόγος για τις εσωτερικές συγκρούσεις στον συντηρητικό χώρο, αυτό όμως που καταλογίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., είναι ότι με κάποιον τρόπο, μέσα από «επιρροές» του, παρεμβαίνει, επηρεάζει και δημιουργεί κρίση στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης. Άρα, σκέφτεται κάποιος, μην ανακατευόμαστε για να μην βοηθούμε και τη δεξιά συσπείρωση.
Στο καλογραμμένο, κριτικό, αρκετά ισορροπημένο βιβλίο του για την κρίση του θέρους του 2015, ο δημοσιογράφος Νίκος Στέφος, μεταξύ άλλων, περιγράφει την πολιτικά πολύ ουσιαστική λειτουργία του Π. Παυλόπουλου. Λείανε και γεφύρωσε σχέσεις, διείδε, παρενέβη, διευκόλυνε. Ο Π. Παυλόπουλος έχει γίνει συχνά στόχος όχι κριτικών, αλλά απαξιωτικών σχολίων από τον πολιτικό χώρο του. Αλλά και σε όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε ως ενοχοποιητικός ο ισχυρισμός πως το κόμμα της Αριστεράς έστηνε και διατηρούσε «γέφυρες με τον καραμανλισμό». Σε ένα παλιό και αρκετά διεισδυτικό κείμενο στη Καθημερινή (17.4.2011), ο Στάμος Ζούλας προσδιόριζε τον καραμανλισμό και τις δύο άλλες ομάδες (τους σαμαρικούς και τους μητσοτακικούς) ως υπαρκτές και ενεργές πολιτικά ζώνες που συγκαθορίζουν (ή, αναλόγως, αποδυναμώνουν) τη φυσιογνωμία τής Ν.Δ. Σήμερα, ακόμα μία φάση του υφέρποντος εσωτερικού ανταγωνισμού ή και αντιπάθειας μεταξύ των επικρατειών-ομάδων εκφράζεται με τα δηλητηριώδη σχόλια κατά του Κ. Καραμανλή μετά την ομιλία του στην εκδήλωση μνήμης για τον Γ. Κεφαλογιάννη. Σιωπηλός είναι ανεκτός, παρεμβατικός είναι απαγορευμένος.
Υπάρχει, λοιπόν, πράγματι γέφυρα του καραμανλισμού με την Αριστερά; Ή, αλλιώς, οι ομάδες-πόλοι εντός της Ν.Δ. μισιούνται τόσο ώστε να απλώνεται η καχυποψία; Υπήρξε βοήθεια στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διακυβέρνησή του; Αν μέγιστο επιδιωκόμενο ήταν (και είναι) οτιδήποτε βλάπτει τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ να πρέπει να ενισχυθεί, ανεξαρτήτως αν βλάπτει και τη χώρα, τότε θα βλέπαμε όντως πολλά «καραμανλικά» στελέχη να έχουν μια μετρημένη στάση ευθύνης και να μην προσχωρούν σε έναν τυφλό πόλεμο φθοράς του αντιπάλου τους, του Τσίπρα και της κυβέρνησής του. Συγχρόνως όμως, άλλα στελέχη, ενίοτε και καραμανλικά, αλλά και από όλες τις εσωκομματικές κερκίδες συστρατεύονται στη μεγάλη αποκαθηλωτική προσπάθεια. Με κύριες αιχμές το προσφυγικό, τον συνταξιοδοτικό τρόμο και τις Πρέσπες μηδένιζαν, συκοφαντούσαν, σπεκουλάρισαν λυσσωδώς, διαλύοντας κάθε έννοια πολιτικής λειτουργικότητας. Είναι δεδομένο ότι ο Κ. Καραμανλής στην πρωθυπουργική του θητεία τήρησε ορισμένους σοβαρούς κανόνες δημοκρατικής λειτουργίας. Για παράδειγμα, την περίοδο του 2008, με τότε υπεύθυνο υπουργό τον Π. Παυλόπουλο, υπήρξε μια πολύ συγκρατημένη στάση απέναντι στην εξαιρετικά περίπλοκη, πολυεπίπεδη κοινωνική ανάφλεξη. Μια όξυνση με τους όρους της μαζικής μετωπικής καταστολής θα μπορούσε να διαλύσει κάθε πολιτική ισορροπία, θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα μαζί με το κέντρο της Αθήνας και κάθε πολιτικό κώδικα. Πολιτικές εγκράτειας, περίσκεψης, που εντέλει δημιουργούσαν ένα ουσιώδες δημοκρατικό ανάχωμα, πάντα άφηναν θετικό εκτονωτικό ίχνος. Αυτό άραγε αποτελεί συνδετήριο κρίκο μέρους της Δεξιάς με την Αριστερά; Για έναν αναλυτικά απλοϊκό νου, ναι. Εντούτοις, αυτό που αναδύεται από την επιθετικότητα προς ιστορικά συντηρητικά στελέχη δεν είναι η υποψία όσο η ανασφάλεια. Η διαταραχή τού φαινομενικά συμπαγούς χαρακτήρα τού συστήματος εξουσίας. Η αναζήτηση εσωτερικών εχθρών είναι η μεταμφίεση ενός βαθύτερου προβλήματος πολιτικής νομιμοποίησης και, κυρίως, προοπτικής για το σύστημα εξουσίας. Η αναλυτική αδυναμία, η αδυναμία ερμηνείας των λόγων της αποδυνάμωσης ωθεί πολλούς στην επινόηση φαντασμάτων. Είναι σύνηθες να αναζητά κανείς στον εσωτερικό εχθρό την αιτία της ήττας. Η αποδυνάμωση της συνοχής της κυβέρνησης και του κόμματος όμως δεν είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα της αδυναμίας ποιοτικής πολιτικής παραγωγής. Ανάποδα.
