Η αντιπαράθεση της Εκκλησίας με την κυβέρνηση για το άνοιγμα των ναών τα Θεοφάνια έληξε με πλήγμα για το κύρος της κυβέρνησης, που δέχτηκε χωρίς αντίδραση την ανυπακοή της Εκκλησίας στους νέους κανόνες καραντίνας.
Το κίνητρό της ήταν σαφώς ψηφοθηρικό, καθώς ήθελε να ικανοποιήσει ένα κομμάτι της θρησκευόμενης εκλογικής της βάσης. Ήταν όμως και κοντόφθαλμο, καθώς η έκβαση της αντιπαράθεσης είχε ένα μεγάλο θύμα, την εμπιστοσύνη των πολιτών στα μέτρα της καραντίνας και στην ισότητα όλων έναντι του νόμου.
Παρ’ όλα αυτά, ούτε το κύρος της Εκκλησίας έμεινε αλώβητο, καθώς η όλη ιστορία επιβεβαίωσε την όλο και μικρότερη επιρροή της στην ελληνική κοινωνία, όπως φάνηκε από την κριτική που δέχτηκε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Η κόντρα της κυβέρνησης με την Εκκλησία για την καραντίνα και το κλείσιμο των ναών είχε αρχίσει από την αρχή της πανδημίας. Η Εκκλησία είχε αρνηθεί να κλείσει τους ναούς αποδεχόμενη μόνο ελάχιστους περιορισμούς στη συνήθη λειτουργία της.
Η κυβέρνηση τότε είχε διευκολύνει την Εκκλησία προχωρώντας σε κλείσιμο των ναών με δική της απόφαση αποδεχόμενη το κόστος της οργής των πιστών που αντιδρούσαν. Στην πρώτη όμως καραντίνα η υποστήριξη προς τα μέτρα περιορισμού ήταν ισχυρή και η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης της έδινε πολιτικούς πόντους.
Στην περίπτωση των Θεοφανίων όμως η κυβέρνηση αποδέχτηκε το πλήγμα στο κύρος της κάνοντας μικροπολιτικούς σχεδιασμούς. Οι άνθρωποι που προσήλθαν στις εκκλησίες τα Θεοφάνια παρά την απαγόρευση είναι σε μεγάλο βαθμό ψηφοφόροι της και οι επόμενες εκλογές μπορεί να είναι κοντά.
Η ομολογία Γεωργιάδη ότι οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης για τη δεύτερη καραντίνα είχαν συμπεριλάβει με χοντροκομμένο τρόπο τη λειτουργία του Αγίου Δημήτριου είναι μία ακόμη απόδειξη των μικροπολιτικών υπολογισμών της κυβέρνησης, που όμως κόστισαν ζωές.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της κυβέρνησης, μία επιχείρηση καταστολής στην περίπτωση των Θεοφανίων θα επέφερε ισχυρότερο πολιτικό πλήγμα από τη γελοιοποίησή της από έναν ισχυρό θεσμό, όπως η Εκκλησία, που κήρυξε την κατά βούληση αυτονόμησή της από το νομικό πλαίσιο. Άλλωστε η καταστροφική διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας από την κυβέρνηση δεν της επιτρέπει να ανοίγει κι άλλα μέτωπα όπου μπορεί να υποστεί πολιτικό κόστος.
Την ίδια ώρα η Εκκλησία «κέρδισε» φαινομενικά σε μία λίγο - πολύ «στημένη» αντιπαράθεση. Το πλήγμα όμως στο κύρος της δεν είναι μικρό, καθώς σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας έχει καταφέρει να φέρει ένα τμήμα της κοινωνίας απέναντί της. Από την πρώτη στιγμή η Εκκλησία έδειξε απροθυμία να πειθαρχήσει στα μέτρα, ενώ οι ισχυρότερες αμφισβητήσεις της καραντίνας έχουν προέλθει από την ίδια με πολλούς μητροπολίτες και παπάδες να κηρύσσουν «ανταρσία» ή να διασπείρουν θεωρίες συνωμοσίας, χωρίς όμως κόστος.
Ακόμα κι όταν η Εκκλησία «σύρθηκε» στην αποδοχή των αποφάσεων της κυβέρνησης στην πρώτη και δεύτερη καραντίνα, ξεκίνησε αμέσως διαπραγματεύσεις και πιέσεις προς την κυβέρνηση για ένα καθεστώς εξαιρέσεων από τα γενικά μέτρα περιορισμού.
Και τις δύο φορές κατάφερε να λάβει τις εξαιρέσεις αυτές, την ώρα που οι απλοί πολίτες αναγκάζονταν να πειθαρχήσουν. Άλλωστε και η αντίδραση της Εκκλησίας στο κλείσιμο των ναών τα Θεοφάνια είχε να κάνει με την αίσθηση ότι παραβιάστηκε μία «συμφωνία» που έπρεπε να τηρηθεί στο έπακρο, ανεξαρτήτως των επιδημιολογικών δεδομένων.
Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης επέκριναν έντονα την Εκκλησία για την ανυπακοή της στην καραντίνα. Αυτή η κριτική φανερώνει την όλο και μεγαλύτερη απομόνωση της Εκκλησίας από την πλειονότητα της κοινωνίας. Η Εκκλησία δείχνει να είναι λιγότερο ένας θεσμός με επιρροή στο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και περισσότερο μία ομάδα πίεσης που «διαπραγματεύεται» την επιρροή της για να αποκομίσει οφέλη σαν οποιαδήποτε άλλη οργανωμένη ομάδα συμφερόντων.
Το «άγχος» της από την πρώτη μέρα επιβολής των μέτρων της καραντίνας να διαπραγματευτεί καθεστώς «εξαίρεσης» δείχνει ότι η Εκκλησία νοιάζεται περισσότερο για να διατηρήσει τα «κεκτημένα» της και λιγότερο να διευρύνει το κύρος της με το να κρατήσει στάση υπευθυνότητας. Η ευκολία με την οποία οι «σκληροί» της Ιεραρχίας πίεσαν προς την κατεύθυνση της ανυπακοής στα μέτρα της καραντίνας φανερώνει ότι η Εκκλησία είναι περισσότερο επικεντρωμένη στην ικανοποίηση των όλο και λιγότερων, αλλά όλο και περισσότερο φανατικών, οπαδών της.
Άλλωστε η όλη στάση της Εκκλησίας την περίοδο της πανδημίας διαπνέεται από ανευθυνότητα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ήδη δύο σχετικά μικροί σε ηλικία μητροπολίτες υπέκυψαν στον κορωνοϊό κι ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος νόσησε και νοσηλεύτηκε επί μακρόν.
Οι δικαιολογίες ότι δεν είναι μόνο η Εκκλησία που παραβιάζει την καραντίνα και οι θεωρίες συνωμοσίας ότι πίσω από την κριτική για την επικινδυνότητα της μετάληψης κρύβεται κάποιο σχέδιο «επίθεσης» προς την Εκκλησία δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι η Εκκλησία δείχνει να κοιτάζει κυρίως «προς τα μέσα» και στο σταθερό της ποίμνιο, παρά «προς τα έξω» και την κοινωνία εν συνόλω.
