«Η ΔΙΠΛΗ κρίση, υγειονομική και οικονομική, έχει προκαλέσει σημαντικές αρνητικές συνέπειες στην αγορά εργασίας και στη ζωή των εργαζομένων και των πολιτών. Η κρίση έχει προκαλέσει έκρηξη αβεβαιότητας και ανασφάλειας και σοβαρή έλλειψη εμπιστοσύνης των εργαζομένων όσον αφορά την προστασία θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων τους και του βιοτικού τους επιπέδου, καθώς και όσον αφορά τις αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας με τρόπο που να διασφαλίζεται ένα αξιοπρεπές επίπεδο ευημερίας». Αυτή είναι η εισαγωγή της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας πρόσφατης έκθεσης του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ.
ΤΟ ΑΕΠ θα συνεχίσει να συρρικνώνεται με την νέα έκρηξη της πανδημίας. Τη μεγαλύτερη μείωση, μέχρι στιγμής, υπέστησαν η κατανάλωση και οι εξαγωγές. Αν αναλογιστούμε ότι το ΑΕΠ της χώρας μας διαμορφώνεται κατά 65% από την καταναλωτική δαπάνη, πώς θα αντέξει μια οικονομία με επιλογές μείωσης των αμοιβών εργασίας και αύξηση του κόστους των κοινωνικών υπηρεσιών, σε περίοδο μάλιστα οξυμμένης ανεργίας;
ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ συμπεράσματα: «Το μέγεθος του σοκ απασχόλησης που προκάλεσε η πανδημία αποτυπώνεται στον δείκτη των συνολικών ωρών απασχόλησης σε βασικές θέσεις εργασίας, ο οποίος στη χώρα μας διαμορφώθηκε το δεύτερο τρίμηνο του 2020 στις 62 μονάδες, έναντι 85,1 μονάδων το τέταρτο τρίμηνο του 2019».
«ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΕΣ επενδύσεις παραμένουν διαχρονικά χαμηλές, ενώ ο κύριος όγκος τους αφορά κτηριακές υποδομές. Παρατηρείται ανεπάρκεια επενδύσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ενδυνάμωση του παραγωγικού ιστού. Είναι ένας ακόμα παράγοντας που ενισχύει την αβεβαιότητα στη μακροοικονομική λειτουργία της οικονομίας και αναπτυξιακή ανησυχία ως προς την πραγματική συμβολή στον παραγωγικό και τον ψηφιακό μετασχηματισμό της οικονομίας».
ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ οι επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο, υποτίθεται, στηρίζεται η κυβέρνηση για την ανάκαμψη, παραμένουν χαμηλές, πώς θα αντιμετωπίσει η χώρα τη διπλή πρόκληση της εποχής;
Στην έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ υπογραμμίζεται ότι: «Βραχυμεσοπρόθεσμα, οι προοπτικές εξόδου της οικονομίας από την κρίση και η μετάβασή της σε διατηρήσιμη δυναμική είναι συνάρτηση της προστασίας του όγκου και της ποιότητας της απασχόλησης και της αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος στα μεσαία και τα κατώτερα άκρα της κλίμακας κατανομής του εισοδήματος».
«Ο ΕΞΑΓΩΓΙΚΟΣ προσανατολισμός της οικονομίας παραμένει προβληματικός, αφού δεν έχουν υπάρξει βελτιώσεις στη διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα. Οι εξαγωγές μεταποιητικών και ενδιάμεσων προϊόντων είναι συγκριτικά χαμηλές, όταν οι εισαγωγές μεταποιητικών, κεφαλαιουχικών και ενδιάμεσων προϊόντων παραμένουν υψηλές. Οι εξαγωγές εμφανίζουν μια ισχυρή τάση εξειδίκευσης σε κλάδους χαμηλής τεχνολογικής έντασης».
«ΑΠΟ ΤΟ 2003 έως το 2018 η Ελλάδα έχει προσθέσει 13 νέα αγαθά στο εξαγωγικό της καλάθι, με τη συνολική τους αξία το 2018 να ανέρχεται στα 418 εκατ. δολάρια ή στα 39 δολάρια ανά κάτοικο. Την περίοδο 2003-2018 στην Ελλάδα η μέση συνεισφορά ανά κάτοικο του κάθε νέου προϊόντος είναι μόλις 3 δολάρια, όταν στην Πορτογαλία και στην Κύπρο ήταν 6 και 11,4 δολάρια αντίστοιχα, ενώ στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία 7 και 11,1 δολάρια αντίστοιχα»!
«ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ τη μεταβολή του δείκτη εξάρτησης από τις εισαγωγές σε ορισμένα βασικά προϊόντα από το 2009 έως το 2017, παρατηρούμε ότι σε βασικά είδη διατροφής ο δείκτης εξάρτησης από τις εισαγωγές παραμένει διαχρονικά σε υψηλό επίπεδο όπως, για παράδειγμα, γαλακτοκομικά 58,6% (!) και το κρέας 52,7%».
«Η ΠΕΝΙΧΡΗ συνεισφορά των νέων εξαγώγιμων προϊόντων στο ΑΕΠ ερμηνεύει τη δυσκολία της χώρας να επιστρέψει σε υψηλούς και διατηρήσιμους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης. Επίσης, αποκαλύπτει την κενότητα της ρητορικής, περί εξωστρέφειας της οικονομίας και βιώσιμης ανάπτυξης».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: «Ο αναπτυξιακός μετασχηματισμός της χώρας μας προϋποθέτει μια ολιστική στρατηγική ιεράρχησης προτεραιοτήτων, συγκριτικών πλεονεκτημάτων και αναδιάρθρωσης της παραγωγικής εξειδίκευσης σε κλαδικό και τομεακό επίπεδο σύμφωνα με: α) τις ανάγκες αύξησης του βαθμού αυτάρκειας της χώρας σε βασικά καταναλωτικά, ενδιάμεσα και τελικά αγαθά, και β) τη μεταβαλλόμενη δομή της διεθνούς ζήτησης, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και να αυξηθεί με διατηρήσιμο τρόπο η εξωστρέφεια της οικονομίας».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Δυστυχώς, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που αρκείται στη διανομή κρατικού χρήματος με αναθέσεις στους χορηγούς του! Την ίδια στιγμή, η ισπανική κυβέρνηση στον προϋπολογισμό που κατέθεσε περιέλαβε ένα ποσό - μαμούθ, ύψους 240 δισ., για τις κοινωνικές ανάγκες.
