Ακόμα κι αν έχεις μεγαλώσεις μέσα στις «χρυσές» δεκαετίες του 1990 και του 2000 και νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα στην τηλεόραση, έρχεται το 2020 και καταλαβαίνεις ότι και ο πάτος δεν έχει... πάτο - μπορείς πάντα να σκεφτείς και να υλοποιήσεις χειρότερα τηλεοπτικά προγράμματα, τα οποία θα ξεπεράσουν κάθε αρρωστημένη φαντασία. Τα προγράμματα αμφιβόλου ποιότητας, με τα οποία τα κανάλια πόνταραν στα νούμερα, δημιουργώντας ίντριγκα και πατώντας πάνω στην ασφαλή διαδρομή των στερεοτύπων, ήταν πάμπολλα τότε στην ελληνική τηλεόραση, ωστόσο και τα σημερινά προγράμματα δείχνουν ότι μπορούν να φτάσουν ακόμα πιο κάτω στον πάτο του βαρελιού.
Όσο κι αν χόρτασε κανείς από την trash τηλεόραση της περασμένης εικοσαετίας, υπάρχει και ένα σημείο που λες «όπα». Κι αν δεν πρόλαβες να το πεις με το «Big Brother», το λες άνετα αντικρίζοντας το «Bachelor». Γιατί ο οποιοσδήποτε δει έστω και ένα λεπτό από αυτό το ριάλιτι αδυνατεί να πιστέψει ότι διανύουμε το 2020 και ότι η πλειονότητα των συμμετεχόντων είναι το πολύ μέχρι 35 ετών.
«Εκπόρνευση» σε κοινή θέα
Επιστροφή στη γνωστή συνταγή λοιπόν, και στην αναπαραγωγή των χειρότερων και πιο προκλητικών στερεοτύπων: η γυναίκα γεννιέται μόνο για να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Γι’ αυτό οφείλει να πλασάρει τον εαυτό της περίπου ως... εμπορικό είδος. Έχει αξία μόνο όταν είναι πάντα εμφανισιακά «ευπώλητη», «μοντελοποιημένη», περιποιημένη, καλοντυμένη και μακιγιαρισμένη σαν ένα «προϊόν» προς προώθηση. Χωρίς ατέλειες, ειδάλλως ο σύντροφός της ή ο σύζυγός της μπορεί να στραφεί την οποιαδήποτε στιγμή σε μια πιο όμορφη -και πιο νέα- γυναίκα από εκείνη. Και το φταίξιμο θα είναι δικό της, γιατί δεν είχε φροντίσει αρκετά τον εαυτό της - στον βαθμό που θα ικανοποιήσει αυτό που έχει ο άντρας στο μυαλό του.
Αν το «Big Brother» γελοιοποιεί γενικώς την ανθρώπινη ζωή, το «Bachelor» στοχεύει περισσότερο στη γυναίκα, την οποία βάζει στη διαδικασία μιας ιδιότυπης «εκπόρνευσης» στο πλαίσιο της οποίας θα κάνει τα πάντα για τον «σύζυγο», τα πάντα για τον άντρα, τα πάντα για να τον κατακτήσει.
Είναι ικανή να τα δώσει όλα για να κερδίσει τον «άντρα των ονείρων της», τον άντρα που «θα περάσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους», αφού άλλωστε οτιδήποτε βλέπουμε στην τηλεόραση κρατάει «για πάντα»... Η πραγματική ζωή είναι αυτή που μπαίνει στη μέση και χαλάει τα όνειρα, την τέλεια εικόνα. Άλλωστε, δεν έλειψαν ήδη από το πρώτο επεισόδιο του «Bachelor» τα κλάματα από τις διαγωνιζόμενες, γιατί αν δεν κλάψεις για κάποιον που ξέρεις μόλις λίγες ώρες, για ποιον θα κλάψεις; Άσε που μπορεί να έχασες και τη μοναδική (;) σου ευκαιρία να παντρευτείς και άρα ρισκάρεις να μείνεις στο ράφι...
Κοινοτοπίες, στερεότυπα, «εξυπνακίστικα» και σεξιστικά πρότυπα. Όλα μαζί στο μίξερ με στόχο να ξυπνήσουν όχι μόνο τα ταπεινότερα ένστικτα των τηλεθεατών, αλλά και να υποτιμηθεί η γυναικεία ύπαρξη. Τι πιο χρήσιμο, άλλωστε, για τα κανάλια από το «μαλλιοτράβηγμα», το οποίο ήταν ικανό σε αρκετές περιπτώσεις να αυξήσει τα νούμερα τηλεθέασης και άρα τα έσοδα;
Ίδια συνταγή με καρυκεύματα
Η βασική συνταγή είναι παντού η ίδια. Το μόνο που αλλάζει από ριάλιτι σε ριάλιτι είναι τα... καρυκεύματα. Αλλού είναι γυναίκες που ψωνίζουν κάθε μέρα, όλη μέρα, πηγαίνοντας σε υποθετικά μέρη και κρίνονται για το αν ντύθηκαν σωστά για εκεί που πάνε. Αλλού είναι γυναίκες που κρίνονται με βάση τις αναλογίες τους, το αν έχουν τατουάζ στο σώμα κι αν έχουν κάποια ιδιαιτερότητα που θα τις κάνει να ξεχωρίσουν ανάμεσα στα... κορίτσια της διπλανής πόρτας. Εδώ, στο «Bachelor», το... αλατοπίπερο είναι είκοσι γυναίκες που διεκδικούν τον «πρίγκιπα». Αυτός είναι το έπαθλο για το οποίο θα πατήσουν επί πτωμάτων, θα τσακωθούν, θα ζηλέψουν η μία την άλλη ώστε να κερδίσουν. Και όλα αυτά γιατί οι γυναίκες το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να... ξεκατινιάζονται και να μαλλιοτραβιούνται για έναν άντρα.
Εδώ, όμως, εκτός από την υποτίμηση της γυναίκας, της οποίας ο μοναδικός ρόλος είναι αυτός της συζύγου, γίνεται και κάτι ακόμα. Εξευτελίζονται εν γένει η ανθρώπινη ζωή, τα ανθρώπινα συναισθήματα και οι ανθρώπινες σχέσεις. Θα εκτεθούμε, θα τα βγάλουμε όλα στη φόρα, αρκεί να εντυπωσιάσουμε. Ούτως ή άλλως, η τηλεόραση και το πρόγραμμά της εξυπηρετούν ακριβώς την ικανοποίηση της ωραιοπάθειας και του ναρκισσισμού.
Γυναίκες (όχι) εργαζόμενες
Μπορεί για μια δεκαετία η τσέπη των καναλιών να είχε αδειάσει, πράγμα που τα ανάγκασε να στραφούν σε άλλου είδους, φθηνά προγράμματα, αναβάλλονταν επ’ αόριστον τα ριάλιτι, ήρθε όμως και πάλι η εποχή που η ελληνική τηλεόραση ξανά προς τη δόξα τραβά και τα παλιά, καλά (νοτ) και αγαπημένα (επίσης νοτ) ριάλιτι επέστρεψαν. Το να γίνουν κανονικότητα είναι θέμα χρόνου. Εξάλλου, αυτός είναι και ο ρόλος που επιτελούν. Να εδραιώσουν ότι οι γυναίκες είναι καλές μόνο για να καταναλώνουν προϊόντα που αφορούν την εμφάνισή τους ή το σπίτι τους, μόνο για να ακολουθούν τη μόδα, μόνο για να γίνονται νοικοκυρές, να κρατάνε το σπίτι και να φροντίζουν σύζυγο και παιδιά.
Γι’ αυτούς οι γυναίκες εργαζόμενες δεν υπάρχουν. Οι γυναίκες που διεκδικούν τα δικαιώματά τους, που διεκδικούν την επί ίσοις όροις αντιμετώπιση πάλι δεν υπάρχουν. Γιατί από αυτές τις γυναίκες το οικοδόμημά τους, αυτό που τόσο επιμελώς χτίζουν μέσα από τις εικόνες που προβάλλουν, κινδυνεύει. Οι γυναίκες είναι αυτές που πρέπει να κάθονται στο σπίτι, να βλέπουν τα διαφημιζόμενα, είτε από τις διαφημίσεις, είτε από τις εκπομπές, προϊόντα και να καταναλώνουν. Αν αυτό το στερεότυπο χαθεί, χάθηκαν...
