Ηταν βράδυ όταν εκείνος έτρεξε να χωθεί τελευταίος για να προλάβει το αγώι του γυρισμού για το σπίτι μα δεν πρόφτασε. Ταξίδεψε αργότερα.
Αλλοι είχαν βρεθεί με φίλους και γνωστούς και έλεγαν αστείες ιστορίες από τις διακοπές. Αφηγούνταν περιστατικά που οι καθωσπρέπει θεωρούν πως δεν τους περιποιούν τιμή αλλά για εκείνους ήταν τα μόνα προβλήματα που μπορούσαν να μοιραστούν μεταξύ τους και να γελούν μετά την επιστροφή στην κανονικότητα.
Για τι άλλο να μιλήσουν άλλωστε; Για τα καμένα δάση στη μισή χώρα ή μήπως για τις βροχές και τις πλημμύρες που έπνιγαν την υπόλοιπη, που βούλιαζε μαζί με τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις πως ο μηχανισμός ήταν έτοιμος να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις; Ακόμα και εκείνα τα χοντροκομμένα αστεία που ακολουθούσαν τις αφηγήσεις της καραντίνας, των ακινητοποιημένων οχημάτων στην Αττική οδό, τα αποκλεισμένα νοσοκομεία στις μεγαλουπόλεις από τον χιονιά, ήταν αρκετά βαριά για να επαναλαμβάνονται σε τέτοιες συνθήκες που δοκιμάζονται οι αντοχές όλων.
Οπως και τις άλλες ιστορίες, για τους κατοίκους της Καρδίτσας, των Τρικάλων, της Κρήτης, που μένουν ξεσπιτωμένοι χρόνια τώρα λόγω των σεισμών, των λοιμών και των καταποντισμών που προκάλεσε η κλιματική κρίση, όπως επιμένουν οι επαΐοντες να υποστηρίζουν, χωρίς όμως να κάνουν κουβέντα για τους λόγους που προκάλεσαν την αλλαγή και μετά την κρίση· και ενδιάμεσα, την κρατική ανυπαρξία. Αλλά πώς να μιλήσεις για κάτι ανύπαρκτο όπως το κράτος στις κρίσιμες στιγμές;
Ηταν βέβαια και τα ασθενοφόρα με τους ανθρώπους που έφευγαν στις καρότσες. Μακάβρια και αυτά και δεν τα ακούμπησαν.
Για την «επιβίβαση» δεν είχαν ακόμα κάτι να πουν. Το έμαθαν αργότερα. Εξάλλου ο Θανάσης από το Περιστέρι ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Είχε ξεχαστεί.
Γκάφες, αφραγκίες και κάθε είδους ασυναρτησίες περιελάμβανε, λοιπόν, το μενού της συζήτησης για να περάσει ευχάριστα η ώρα και μόλις η κουβέντα άρχιζε να σοβαρεύει, τότε σταυροκοπήθηκαν που δεν ζούσαν στην Ασία, την Αφρική ή την Αμερική, που η ανθρώπινη ζωή έχει άλλη αξία, αλλά στην Ευρώπη, την ήπειρο του ανθρωπισμού και της ανεκτικότητας.
Στην Ελλάδα, την κοιτίδα του πολιτισμού. Στη χώρα που γέννησε τη φιλοσοφία και που είναι η μοναδική που στη γλώσσα της έχει το λήμμα: φιλότιμο.
Αλλά δε βαριέσαι… το λήμμα της γλώσσας, το ξέπλυμα της ναυτοσύνης, το λήμα που μας έλειψε, τα λιμά του φασισμού με τους μαιάνδρους στα μπράτσα ή και χωρίς.
Τον Μένανδρο ξεχασμένο να προειδοποιεί: το δις εξαμαρτείν ουκ… σοφού.
