Ποιο καλοκαίρι είναι αυτό; Ποιον Αύγουστο της ζωής σου να καταμετρήσεις; «Καθαρό το μέτρημα, μελανό το άθροισμα» γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης. Πιο ξεκάθαρος στίχος για την ανθρώπινη περιπέτεια μέσα στον χρόνο, αυτή την αιματοβαμμένη περιπέτεια, δεν θα μπορούσε να έχει γραφτεί. Γι’ αυτό το μάταιο μέτρημα που μας συντηρεί μέσα στο καθεστώς τού διαρκώς απαρασάλευτου χρόνου καθώς κοιτάζει τον εαυτό του μέσα στον διασαλευμένο καθρέφτη της αχανούς κίνησης.
Γιατί είναι μια ματαιότητα το μέτρημα. Το κάθε μέτρημα. Αυτό νομίζω ότι χάσκει κάτω από τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη. Όταν μετράς, φυλακίζεις. Όταν μετράς, επομένως, λιγοστεύεις την απροσμέτρητη ελευθερία σου, την ελευθερία τού όντος μέσα στον όντως χρόνο. Κι αυτό δεν είναι αριθμός. Είναι ύλη που μεταφέρεται ανεπίδοτη από κατάσταση σε κατάσταση των αριθμών ώσπου στο τέλος ανασυντάσσεται, επειδή η πραγματικότητα την οποία επικαλείται απλώς δεν υπάρχει. Το απροσμέτρητο δεν το νικάς μετρώντας το. Δεν γίνεται. Το απροσμέτρητο το αποδέχεσαι και βαδίζεις μαζί του. Μαζί με τον μελανό ρυθμό του. Το σκοτεινό εκείνο ρυθμικό απόκρημνο που λέγεται δυνατότητα του υπάρχειν.
Μια φορά γίνεται αυτό στον καθένα. Αλλά, μια φορά για πάντα. Άρα δεν υπάρχει αρίθμηση, δεν υπάρχει μέτρηση, υπάρχει μονάχα το για πάντα. Όλα συμβαίνουν για πάντα. Ούτε έρχονται ούτε φεύγουν. Απλώς συμβαίνουν για πάντα. Γιατί όλα συντελούν στην αποκάλυψη του διαρκώς απροσμέτρητου. Όλα χωρίς εξαίρεση. Αυτό είναι ο χρόνος, αυτή είναι η πραγματικότητα της μήτρας όπου όλοι θέλουμε να επιστρέψουμε, ψυχαναλύοντας το χάος, ενώ νομίζουμε ότι ψυχαναλύουμε τον εαυτό μας. Αλλά ξεχνάμε ότι δεν έχουμε φύγει ποτέ. Είμαστε εδώ κι ακόμα μετράμε: «Καθαρό το μέτρημα, μελανό το άθροισμα». Φυσικά και είναι μελανό το άθροισμα. Γιατί μάθαμε να ασκούμαστε (και να προσφεύγουμε) στο πεπερασμένο, αντί να αναμετρώμεθα με το αχανές, να είμαστε εθισμένοι στο αχανές, θέλω να πω. Μέσα στη μήτρα του χάους μετράμε και αθροίζουμε και το άθροισμα είναι μελανό. Γιατί το χάος δεν είναι αριθμός. Οπότε η ζωή δεν είναι αρίθμηση, άρα ούτε και ο θάνατος.
Ολα μαζί είναι ένα μυστήριο της ομορφιάς. Κι έτσι πρέπει να το δούμε. Χωρίς τα εμπόδια των ακονισμένων αριθμών, που γεμίζουν τον χρόνο με πτώματα, δηλαδή με ασχεσιακές καταστροφές συνείδησης. Θέλω να πω ότι πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτούς που γεμίζουν τον κόσμο με πτώματα ανθρώπων και πτώματα αριθμών. Από αυτούς που αδιαφορούν για το ότι ο χρόνος περνάει και πεθαίνει στα χέρια τους σαν ένα παιδί που πνίγηκε για πάντα μέσα στις πνιγμένες συνειδήσεις της προσμέτρησης.
Είναι βαριά προσβλητική η μέτρηση με αριθμούς ενός χρόνου που ούτε υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ. Δεν υπάρχει συν και πλην. Υπάρχει μονάχα το θάρρος της σκέψης, που πάει να πει ότι έχεις το θάρρος της σκέψης ή της ήττας. Ύστερα από μια επανάσταση, ύστερα από έναν έρωτα ολόγυμνο, ύστερα από μια μοναξιά αναπεπταμένης σημαίας, ύστερα από ένα λαμπυρίζον τίποτα ενός κυριακάτικου απογεύματος. Από κάτω τρέχει το σύμπαν και παρασέρνει τις μέρες που ζήσαμε και τις ξεβράζει μέσα στις μέρες ανθρώπων που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα τους γνωρίσουμε μαζί με τις μέρες τους.
Ποια μέρα να μετρήσεις; Ποιο μελανό; Ποιον ποιητή; Κρατάς ένα σκοτωμένο παιδί στην αγκαλιά σου και είναι ολόκληρος ο χρόνος. Που δεν είχε φύγει ποτέ. Αυτό το «για πάντα». Κρατάς ένα σκοτωμένο παιδί στην αγκαλιά σου, για πάντα. Αυτό είναι το μελανό άθροισμα. Το παιδί που κρατάς στα χέρια σου κάνει τον χρόνο απροσμέτρητο. Αυτό το παιδί μετράει τη ματαιόσπουδη αντίστιξη: να μετράς ενώ πνίγεσαι μέσα στο βαθύ πηγάδι. Ώστε θα πρέπει αλλιώς να πούμε το μελανό κι αλλιώς να αναιρέσουμε το άθροισμα.
Να πούμε πως μπήκαμε αντάρτες μέσα στους αριθμούς. Αυτό το ψέμα. Κι αυτό δεν είναι αριθμός. Είναι ένα τραγούδι μέσα στη νύχτα. Από πού έρχεται και πού πάει αυτό το αμεταχείριστο τραγούδι; Αυτό το άγνωστο των παιδιών «που κοιτάζονται και δεν μιλιούνται»; Πάει εκεί από όπου έρχεται: στο απροσμέτρητο. Εκεί όπου ο Αύγουστος δεν είναι αριθμός.
