Δεν γεννήθηκα στα Εξάρχεια.
Η σχέση μας ξεκίνησε με συνοικέσιο. Έψαχνα ένα σπίτι για να είμαι κοντά στη δουλειά. Έναν μισθό σε ταξί πλήρωνα πια... Έτσι ήρθα το το 2000. Αραχώβης και Ζωοδόχου Πηγής. Στο σπίτι που έμενε παλιά ο Πρεβελάκης. Γρήγορα όμως πέρασα τον δρόμο απέναντι και ήρθα στη γωνία με τη Βαλτετσίου. Είκοσι χρόνια εδώ.
Παρότι σώγαμπρος στη γειτονιά, αυτή ήταν ανοιχτή. Χωρίς βαριές δηλώσεις και υποσχέσεις. Όπως είναι ανοιχτό το σπίτι της γριάς θείας σου που όποιος περάσει την πόρτα έχει τη θέση του στο τραπέζι χωρίς ερωτήσεις: μ' ένα χαμόγελο απ' αυτά που έχουμε για τους δικούς μας ανθρώπους. Πρώτος απ' όλους ο μπακάλης στη γωνία της Αραχώβης, ο «περιφερειάρχης». Είχε βγάλει ο ίδιος το παρατσούκλι στον εαυτό του γιατί ήξερε τους πάντες και κατηύθυνε τους πάντες: «Υδραυλικό; στον Βαγγέλη να πας. Πάρε το τηλέφωνο». Και στο έγραφε σε ένα χαρτονάκι κομμένο από κουτί... ξέρεις, από το «αφτί». Η Αγγελική με τον άντρα της τον Οδυσσέα που έχουν το φαρμακείο. Ο Οδυσσέας πήρε σύνταξη και η Αγγελική περιμένει τον γιο της να απολυθεί από το στρατό να αναλάβει εκείνος το μαγαζί.
Η Φλώρα από πάνω, με τις γάτες και με τον φίλο της με το μακρύ μαλλί. Είναι ροκ και δεν τους φοβάμαι: θα τα καταφέρουν!
Η πλατεία ήταν πιο ζωντανή τότε. Είχε ναρκωτικά και ναυάγια της «παραμύθας» και είχε και αναρχικούς. Κάθε τόσο οι αναρχικοί έπαιρναν στο κυνήγι τα βαποράκια και τους ενδιάμεσους και η πλατεία «καθάριζε». Φρόντιζαν βέβαια αμέσως οι καπάτσοι που πουλάνε την ηρωίνη να αποκαταστήσουν την... εντάξει.
Είχε όμως και μαγαζιά. Καφενεία, μπαρ, τον Κάββουρα που ταΐζει κάθε ξενύχτη, μαγαζάκια της γειτονιάς. Ψιλικά, χρώματα, βιβλία, πολλά βιβλία... Το Βοξ, τα σινεμά. Αυτή η Στουρνάρη ήταν σαν κυλικείο σε σχολή. Αγόρια, κορίτσια, γέλια, προβλήματα.
Μένω πολλά χρόνια στη γειτονιά. Με ξέρουν και τους ξέρω όσους έμειναν. Τους ακούω, νόμιμα, να σκέφτονται όταν με κερνάνε το χαμόγελο τους: «καλλιτέχνης...», με μια παύση φιλόξενη για να χωρέσει τη γνώμη του καθενός.
Αλλά έχουμε και απώλειες. Δεν μένει πια εδώ η κυρία Διονυσία, παλιά Κεφαλλονίτισσα που μου έγραφε καλλιγραφημένες επιστολές για να με ευχαριστήσει για τη χθεσινή παράσταση. Δεν είναι πια εδώ το Ελληνικό Ωδείο που ανέβαινε τρέχοντας τις σκάλες ο Παρίδης, στα 80. Δεν είναι πια εδώ η Λυρική Σκηνή. Μεγαλοπαντρεύτηκε και πήγε στα προάστια. Το Ολύμπια παραμένει, Ακαδημίας και Χαριλάου Τρικούπη, πρώην Προαστίου.
Στους Χάρτες, το καφέ της γωνίας, κοιτάω τους χάρτες της ζωής μου να απλώνονται μπροστά μου, κοιτάω τους φίλους μου πάνω από τον καφέ που φτιάχνει η Κατερίνα. Μ' αρέσει αυτή η γωνιά.
Αλλά είναι και πράγματα που δεν μ' αρέσουν. Δεν μ' αρέσουν κάτι τύποι που κυκλοφοράνε το ξημέρωμα έξω από το κλειστό Φλοράλ και υπόσχονται ψιθυριστά να μας «διορθώσουν». Δεν μ' αρέσουν κάτι παλικαράκια που πριν τις εκλογές κάθε σαββατόβραδο παίζανε κλέφτες κι αστυνόμους με τα άλλα παλικάρια στην πάνω γωνία. Την επομένη των εκλογών τούς χάσαμε. Θα βρήκαν, φαίνεται, δουλειά. Θα ξεκίνησαν να μας διορθώνουν. Μπορεί να ξεγυμνώνουν φοιτητάκια εκεί στο γκαράζ της Μπουμπουλίνας. Εκεί που σχεδόν 50 χρόνια πολιτισμού δεν ξέπλυναν τη μυρωδιά του σφαγείου από το κάτω τετράγωνο και δεν ησύχασαν εκείνη την ταράτσα. Γι' αυτό γυρνάνε πάλι εκεί τα παλικάρια: με τη μύτη πάνε.
Ο Ζακ με κοιτάει απ' τη γωνιά. Σουβλάκια «Λιβαδειάς» για τους νοικοκυράκηδες της επαρχίας που έχει ακόμα '50, φτωχομάγαζα με πραμάτειες που ποτέ δεν αλλάζουν, με πελάτες που ποτέ δεν ψωνίζουν.
Αλλά τώρα θα μας βάλουν και μετρό. Όχι εκεί που πρέπει, κοντά στο Μουσείο. Εδώ στην πλατεία. Για να φύγει η βρόμα. Όχι εκείνη του σφαγείου. Ούτε εκείνη των καπάτσων που πουλάνε την ηρωίνη, που πουλάνε τα σπίτια, που κλείνουν τα μαγαζιά, που μας... διορθώνουν, βρε αδερφέ! Κι εμείς οι αχάριστοι πάμε και χαλάμε τη μόστρα της λαμαρίνας. Για να φύγει η δικιά μας βρόμα.
Δεν θέλω να μου διορθώσουν τη γειτονιά μου. Δεν θέλω να την κάνουν νεκρό σκηνικό. Δεν ντρέπομαι για τον Σταύρο που πουλάει τα χαρτομάντιλα, δεν με ενοχλεί η άστεγη που ζητάει βοήθεια για να φάει, δεν με ενοχλούν τα κορίτσια με τις μαντίλες, τα αγόρια με τα φουστάνια, τα κορίτσια με τα τατουάζ. Δεν μ' ενοχλούν γιατί έχουν μια εύθραυστη τρυφερότητα, που δεν χωράει στον καθωσπρέπει φόβο που με κοιτάει πίσω από το κράνος του καπάτσου.
* Ο Βαγγέλης Χατζησίμος είναι λυρικός καλλιτέχνης.
