Η είδηση του θανάτου του συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους στη Γερμανία, που δεν τον γνώρισαν ποτέ, είχαν ωστόσο τη βεβαιότητα ότι ήταν ένας από αυτούς ή κάποιος που θα ήθελαν πολύ να τους κάνει παρέα. Η είδηση του θανάτου τού Κώστα Παπαναστασίου, γνωστού ηθοποιού, ιδιοκτήτη του πιο διάσημου ελληνικού στεκιού στο Βερολίνο, συγκίνησε και το δικό μας σινάφι στην Ελλάδα, όλες και όλους εμάς που τον ξέραμε από παλιά ή τον γνωρίσαμε στα χρόνια των Μνημονίων, όταν καλύπταμε τις επισκέψεις των Ελλήνων πρωθυπουργών και όχι μόνο στην καγκελαρία και στο υπουργείο του Σόιμπλε, που ακούσαμε τις ιστορίες του, σιγοτραγουδήσαμε μαζί του στο μαγαζί του, μαλώσαμε μαζί του πολιτικά.
Όποιος έβλεπε τηλεόραση στη δεκαετία του 1980 στη Γερμανία ήξερε τον Παπαναστασίου ως Παναγιώτη Σαρικάκη, αφεντικό του οικογενειακού εστιατορίου “Ακρόπολις” στον φανταστικό δρόμο του Μονάχου “Lindenstrasse” - ή, ελληνιστί, “Υπό τας Φιλύρας”. Ήταν ένας από τους αρχικούς πρωταγωνιστές σε ένα σίριαλ που κράτησε 35 χρόνια, ας πούμε στη γερμανική “Γειτονιά μας”. Ο Παπαναστασίου έπαιζε μέχρι το 1996, οπότε και αποχώρησε, διότι, σύμφωνα με το σενάριο, “δεν άντεχε την ψυχρή ξενοφοβική Γερμανία”.
Στην πραγματικότητα, ο Παπαναστασίου θεωρούσε σπίτι του το Βερολίνο, όπου και έζησε τα τελευταία 65 χρόνια. Όποιος Έλληνας πήγαινε στο Βερολίνο πολύ πριν πέσει το τείχος τον ήξερε ως αφεντικό του Terzo Mondo (Τρίτος Κόσμος). Εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες έβγαζαν μεροκάματο στο μαγαζί του από το 1972 που το άνοιξε μέχρι και πολύ πρόσφατα. Και οι τοπικές εφημερίδες του Βερολίνου τον ανέφεραν με το παρατσούκλι “Ο Δίας της Savignyplatz”.
Για τους παλιότερους Βερολινέζους ο Παπαναστασίου ήταν το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς μεταναστών και πολιτικών προσφύγων από την Ελλάδα, σημείο αναφοράς του αντιδικτατορικού αγώνα και του προοδευτικού κόσμου του Βερολίνου. Δεν ήταν μόνο ηθοποιός, δεν ήταν μόνο εστιάτορας, ήταν και μουσικός, ήταν και ακτιβιστής, ήταν και μποέμ. Ήταν ένας ξεχωριστός, γενναιόδωρος άνθρωπος.
Ο Κώστας Παπαναστασίου γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Καρδίτσας το 1937. Το 1954 έφυγε για τη Βιέννη για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός. Δύο χρόνια αργότερα πήγε στο Δυτικό Βερολίνο, ολοκλήρωσε τις σπουδές του και εργάστηκε για ένα διάστημα ως επιστημονικός συνεργάτης στο Πολυτεχνείο, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ηθοποιίας. Εκτός από τη θρυλική “Lindenstrasse”, έπαιξε στο σινεμά και στο θέατρο, τραγούδησε σε μιούζικαλ.
Συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα στο Δυτικό Βερολίνο στη δεκαετία του 1960, ενώ παράλληλα ήταν μέλος της ΕΔΑ. Στα χρόνια της χούντας βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού αγώνα - σε εκδηλώσεις, σε διαδηλώσεις, σε συναυλίες που έδωσε με την κιθάρα του τραγουδώντας Θεοδωράκη. Ο Κώστας Παπαναστασίου έμεινε όλη του τη ζωή στρατευμένος στην Αριστερά είτε ως μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού, είτε ως ανένταχτος, είτε ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Στη δεκαετία του 1990 οργάνωνε ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γεωργία, στη δεκαετία του 2010 έδινε μάχη για την Ελλάδα στη δημόσια συζήτηση στη Γερμανία ασκώντας κριτική στις προκαταλήψεις και στα στερεότυπα ενάντια στους Έλληνες. Το 2012 τιμήθηκε με τον Σταυρό του Τάγματος της Αξίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γιόαχιμ Γκάουκ.
Ο Κώστας Παπαναστασίου άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 84 ετών την Κυριακή στο Βερολίνο. Οι τοπικές εφημερίδες τον αποχαιρέτησαν θυμίζοντας το παρατσούκλι του: “Ο Δίας της Savignyplatz”.
