«Όχι πάλι webex». «Θα αποκτήσω μυωπία». «Θέλω να δω τους φίλους μου». «Δεν μπορώ να καταλάβω σωστά τα μαθήματά μου μέσω Διαδικτύου». «Θέλω πίσω την καθημερινότητά μου: σχολείο, δραστηριότητες, διάβασμα, βόλτες». «Βαρέθηκα πια!». «Έχω να πάω στη σχολή μου σχεδόν έναν χρόνο!». Είναι ορισμένες από τις φράσεις που ακούγονται στις μέρες μας στις συζητήσεις των νέων.
Αγανακτισμένοι πλέον δηλώνουν οι νέοι από την κατάσταση που ζουν. Δεν γνωρίζουν τι τους ξημερώνει. Σχολεία των πλέον «κόκκινων περιοχών», όπως της Θεσσαλονίκης, άνοιξαν μόλις πέντε μέρες. Ναι, μόλις πέντε! Τι να πουν τα παιδιά που βρίσκονται στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, που δεν έχουν λάβει τις απλούστερες αλλά και κρίσιμες γνώσεις της εκπαίδευσης, αλλά και την απαραίτητη παιδεία στο πλαίσιο της σχολικής εκπαίδευσης, η οποία πλέον απουσιάζει; Για να μην αναφερθούμε στην κοινωνικοποίηση αυτών των παιδιών, που είναι πλέον ανύπαρκτη.
Τα γυμνασιόπαιδα; Η ηλικία που ανακαλύπτεις την ταυτότητά σου, αναγνωρίζεις τη λειτουργία της κοινωνίας, ίσως η πιο «χαλαρή» και ξέγνοιαστη ηλικία. Αυτών των παιδιών πλέον η καθημερινότητα κυριαρχείται από τo PS4 ή από τα online παιχνίδια στον υπολογιστή. Δεν διαφωνώ, και αυτά καλά είναι, αλλά «μέτρον άριστον», όπως είχε πει ο σοφός Κλεόβουλος.
Η καθημερινότητα των μαθητών της Γ’ Λυκείου, σ’ αυτή την απαιτητική και περίεργη φάση της ζωής τους, αποτελείται από την -τουλάχιστον- οκτάωρη σύνδεσή τους στο Διαδίκτυο (5-6 ώρες σχολείο, 2-3 ώρες φροντιστήριο), δίχως να συμπεριλάβουμε τη μοναδική διέξοδο για λίγη χαλάρωση στο κινητό τους, δηλαδή για επικοινωνία και «διασκέδαση» - κι αυτό μπροστά από μια οθόνη, εννοείται! Επιπλέον, και εκτός αυτών, έτοιμο είναι το νομοσχέδιο του υπουργείου για μείωση των σχολών σε όλα τα πεδία και ενίσχυση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Τα παιδιά που ανήκουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Τι θα γίνει με αυτούς τους νέους; Θα μπορέσουν να ξαναπατήσουν το πόδι τους στη Σχολή; Ή, τελικά, είναι προτιμότερο να λειτουργήσουν κανονικά όλα τα άλλα (χιονοδρομικά κέντρα, κέντρα περιποίησης νυχιών, επιχειρήσεις τυχερών παιγνίων κ.ο.κ.); Ας αφήσουμε το κατηγορητήριο, ότι έχουν ένα μερίδιο ευθύνης για την αναζωπύρωση του ιού... Λογικό είναι, αφού θέλουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο· σε αυτή την ηλικία το αίμα τους βράζει, όλοι το γνωρίζουμε!
Μέχρι πότε η εκπαίδευση θα αποτελεί άλλη μία αμέλεια των κυβερνήσεων; Κάθε χρόνο και διαφορετικά νομοσχέδια, το πέρα-δώθε των κυβερνήσεων, με δήθεν καλύτερες ευκαιρίες και βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Κάτι που ποτέ, δυστυχώς, δεν επιτυγχάνεται.
Κατά τα άλλα, οι διαμαρτυρίες και καταλήψεις της νεολαίας είναι «για να χάσουν μάθημα». Υπήρξε «μάθημα» για να χάσουν όσοι πήγαν στις διαδηλώσεις; Μάλλον κι αυτό καταρρίφθηκε ως επιχείρημα. Η ορθή εκπαίδευση και η κατάλληλη παιδεία αποτελεί την ελπίδα και το μέλλον της πατρίδας μας. Υπάρχει όμως;
* Ο Σωτήρης Ευσταθιάδης είναι 17χρονος μαθητής
