Επειδή δεν ζούμε στη δεκαετία του '50, πλέον υπάρχει εξαιρετική επεξεργαστική δυνατότητα και άφθονο εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό. Συνεπώς, η αναλυτική καταγραφή και παρουσίαση των περιπτώσεων είναι απολύτως εφικτή και με βάση τα ευρήματα / συμπεράσματα ο μοναδικός τρόπος χάραξης στρατηγικής και στη συνέχεια θωράκισης. Η συγκεντρωτική παρουσίαση των δεδομένων δεν παράγει γνώση για την κατά περίπτωση (γεωγραφικά) αντιμετώπιση.
1. Πρέπει να υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης σε αναλυτικά στοιχεία ανά νομό. Τα στοιχεία να συνοδεύονται από τους χρόνους που πραγματοποιήθηκαν και να διευκρινίζεται αν τα διαγνωστικά τεστ αφορούν μοναδικές περιπτώσεις ή συμπεριλαμβάνονται σε αυτά τα διπλά και τριπλά ανά άτομο. Τα στοιχεία που κρίνονται απαραίτητα ανά νομό της χώρας είναι τα εξής:
* Αριθμός rapid test ανά αστικότητα
* Αριθμός θετικών rapid test ανά αστικότητα
* Αριθμός pcr test ανά αστικότητα
* Αριθμός θετικών pcr test ανά αστικότητα
* Συνολικός αριθμός νοσηλευόμενων
* Συνολικός αριθμός όσων βρίσκονται σε καραντίνα
* Χωρητικότητα ΜΕΘ, ΜΑΦ και απλής νοσηλείας
* Αριθμός νοσηλευομένων εκτός ΜΑΦ και ΜΕΘ
* Αριθμός ΜΑΦ και ΜΕΘ
* Αριθμός διασωληνωμένων σε ΜΑΦ
* Αριθμός διασωληνωνωμένων σε ΜΕΘ
* Αριθμός θανάτων ανά φύλο και ηλικία, σημειώνεται ότι οι κλίμακες που πρέπει να τηρούνται είναι οι εξής 1-17, 18-24, 25-34, 35-44, 45-54, 55-64, 65-74, 75-84, 85-94 και πάνω από 95.
Το γεγονός ότι μέχρι τώρα δίνονται στοιχεία για πάνω από 65 διαστρεβλώνει την πραγματική εικόνα. Άλλο 67 και άλλο 89 ετών.
Δεν έχει διευκρινιστεί για ποιο λόγο πραγματοποιούνται λιγότερα διαγνωστικά τεστ το Σάββατο και την Κυριακή καθώς και σε άλλες αργίες. Πρόκειται περί πολέμου ή όχι ; Ποιο είναι το επιχείρημα, ο λόγος που μειώνεται ο αριθμός των τεστ στο μέτρο που όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα έκτακτη κατάσταση;
Αριθμός προστίμων για παραβίαση των μέτρων ανά νομό και αστικότητα. Το γεγονός ότι σε κάποιες περιοχές είναι χαμηλός ο αριθμός των προστίμων δεν σημαίνει ότι υπάρχει συμμόρφωση, μπορεί να σημαίνει και ότι δεν γίνονται έλεγχοι. Ελλάδα δεν είναι μόνο τα αστικά και ημιαστικά κέντρα, περίπου 66% και 13% αντίστοιχα στον πληθυσμό της χώρας. Υπάρχουν και τα αγροτικά, που αντιπροσωπεύουν το 21% του πληθυσμού. Συνεκτιμώντας το ανάγλυφο του τόπου, την υποστελέχωση των αρμοδίων αρχών, την (σε αρκετές περιπτώσεις) διακριτική απροθυμία και προσθέτοντας τη εγκατεστημένη κουλτούρα παραβατικότητας (οχήματα χωρίς πινακίδες, ΚΤΕΟ, ασφάλεια, αγροτικά μηχανήματα χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας, επιβάτες στις καρότσες των φορτηγών / αγροτικών, αυτοκίνητα - ερείπια, λαθροκυνηγοί, λαθροϋλοτόμοι κ.λπ. κ.λπ.), το τοπίο είναι σχεδόν εκρηκτικό. Καταγγελίες δεν γίνονται γιατί, όπως είναι λογικό, πρέπει να είναι επώνυμες και λόγω εντοπιότητας και των όποιων πελατειακών σχέσεων δεν υπάρχει προθυμία επειδή υπάρχει φόβος και κατά συνέπεια όλο το επιχειρησιακό (που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι υπάρχει) είναι σε κάποιο τύπο αυτόματου πιλότου. Ένας μεγάλος κίνδυνος είναι οι ασυμπτωματικοί μεταδότες. Σε επίπεδο νομού (ίσως και Περιφέρειας) ο μοναδικός τρόπος είναι η πραγματοποίηση δειγματοληπτικής έρευνας σε δείγμα τυχαίου πληθυσμού (όχι στην τύχη, όχι να αποτελεί πρωτοβουλία των πολιτών να προσέλθουν για τεστ). Με τη μέθοδο της πολυσταδιακής στρωματοποιημένης δειγματοληψίας ή άλλο έγκυρο επιστημονικό εργαλείο μπορούν να εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα, ειδικά σε περιοχές που δεν έχουν εμφανίσει υψηλό επιδημιολογικό φορτίο, με μοναδικό σκοπό την πρόληψη. Το κόστος για την Πολιτεία πρακτικά είναι αμελητέο.
Δεν έχει διευκρινιστεί (και αφορά σε όλα τα εμβόλια) ποιο είναι το πρωτόκολλο σε σχέση με τους ασυμπτωματικούς. Καλός ο άνευ στοιχειώδους προσομοίωσης σχεδιασμός των εμβολιασμών, αλλά αν δεν απαντηθεί άμεσα αυτό το ερώτημα, ανατρέπονται αρκετές υποθέσεις που σχετίζονται με τους χρόνους και τις υποδομές. Θα αρκεστεί το «σύστημα» σε απλή δήλωση του/ης υποψήφιου/ας προς εμβολιασμό ότι δεν έχει συμπτώματα; Σε θερμομέτρηση ή μέτρηση οξυγόνου του αίματος ;
Όλα τα παραπάνω υπακούουν στην κοινή λογική, δεν έχουν κομματική απόχρωση και παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό για ποιο λόγο δεν υλοποιούνται. Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, αδυναμίας αντίληψης των πραγματικών διαστάσεων, αδιαφορίας, κοντοφθαλμίας;
Το γεγονός ότι η προσέγγιση / αντιμετώπιση στηρίζεται κυρίως στο ιατρικό μοντέλο (περίθαλψη) και στο αστυνομικό (απαγορεύσεις, πρόστιμα) αλλά αγνοεί το μείζον ζήτημα της ψυχικής υγείας είναι κάτι που θα το βρούμε μπροστά με αποκαλυπτικό τρόπο. Το σύστημα της δημόσιας Ψυχικής Υγείας φαντάζει ανύπαρκτο, σε απλό ρόλο παρατηρητή και σχολίων σε κάποια Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.
* Οικονομολόγος, πρ. διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο V-PRC
