Παρά τις βαρύγδουπες εξαγγελίες της υπουργού Παιδείας για παροχή ηλεκτρονικού εξοπλισμού σε μαθητές, υπολογίζεται ότι μόλις το 7% του μαθητικού πληθυσμού έχει αποκτήσει τελικά πρόσβαση σε τάμπλετ ή λάπτοπ. Άρα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της μαθητικής κοινότητας δεν έχει τη δυνατότητα να συμμετάσχει στην εκπαιδευτική διαδικασία, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με απουσίες.
Από την άλλη οι εκπαιδευτικοί είναι ακόμα μια φορά έρμαιο της κυβερνητικής ανευθυνότητας, καθώς πολλοί συνειδητοποίησαν ότι η περίφημη «δωρεάν» πρόσβαση στην τηλεκπαίδευση τελικά... δεν είναι δωρεάν.
Καμιά επιμόρφωση εκπαιδευτικών
«Πέραν του εξοπλισμού που χρειάζονται τα παιδιά για να μπορούν να κάνουν μάθημα μέσω τηλεκπαίδευσης, πέρα από το γεγονός ότι πρέπει να έχουν καλή σύνδεση, υπάρχει και αδυναμία των εκπαιδευτικών να εφαρμόσουμε ακριβώς τις εγκυκλίους του αρμόδιου υπουργείου» λέει στην «Α» η Κατερίνα Ανδρινοπούλου, εκπαιδευτικός σε γυμνάσιο του Μοσχάτου.
Ο σύλλογος εκπαιδευτικών -στην προκειμένη περίπτωση- έχει μέσον όρο ηλικίας τα 50 έτη και βασική γνώση για τη χρήση υπολογιστών και κινητών χωρίς καμία επιμόρφωση. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά, όπως αναφέρει η Κατερίνα, «μάθαμε μέσα σε έναν μήνα πώς να σηκώσουμε την τηλεκπαίδευση. Εγώ και τρεις συνάδελφοι, που είμαστε πιο εξοικειωμένοι, κάναμε στους υπόλοιπους συναδέλφους μας μαθήματα, ανταλλάσσαμε συσκευές, λύναμε προβλήματα, για να έρθει η μέρα που θα μπουν τα παιδιά και θα μας βρουν εκεί. Χιλιάδες μαθήματα έγιναν αρχεία ηλεκτρονικά προκειμένου να γίνει το μάθημα». Βοήθεια και επιμόρφωση από το αρμόδιο υπουργείο... δεν υπήρξε.
Στο έλεος της προχειρότητας
«Υπάρχει διαρκής επικοινωνία μεταξύ μας καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας και ουσιαστικά δεν εφαρμόζουμε πλήρως τον νόμο, διότι βρισκόμαστε στο σκοτάδι» εξηγεί. Τα ερωτήματα που θέτει είναι τα εξής:
* Απουσία μπαίνει σε ένα παιδί από άλλη χώρα, το οποίο δεν έχει πρόσβαση στο σύστημα διότι δεν έχει κωδικούς και λόγω της πανδημίας δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί η μετάφραση των εγγράφων του;
* Τι θα γίνει με ένα παιδί που λόγω της χαμηλής σύνδεσης κλείνει κάμερα και μικρόφωνο; Πώς θα διαπιστωθεί ότι παρακολουθεί το μάθημα;
* Πώς θα διορθωθεί το γεγονός ότι τα παιδιά έχουν πρόβλημα με τα μάτια τους και διαρκείς πονοκεφάλους καθώς βρίσκονται με τις ώρες μπροστά από μία οθόνη;
«Και εμείς πρέπει να προχωράμε την ύλη και να θεωρούμε δεδομένο πως το μάθημα έγινε, να βαθμολογούμε και να βάζουμε απουσίες υπό τέτοιες συνθήκες;» αναρωτιέται η Κατερίνα.
Κοινωνικός αποκλεισμός
Πέραν όλων των προβλημάτων, έρχεται να προστεθεί και το ζήτημα της ισότιμης πρόσβασης των μαθητών και των εκπαιδευτικών στη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης. Δυστυχώς, ένα τεράστιο ποσοστό της εκπαιδευτικής κοινότητας δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει φορητές συσκευές -παρά τη θριαμβολογία της υπουργού- και άρα τίθεται εκτός διαδικασίας. Πολλές οικογένειες, εν μέσω πανδημίας και εργασιακής αβεβαιότητας, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν συσκευές στα παιδιά τους.
«Όσα θέματα εξοπλισμού και σύνδεσης έχουν οι μαθητές, τα ίδια έχουν και εκπαιδευτικοί. Άρα χάνονται ώρες, παρά τις προσπάθειες. Και συνεχώς πέφτει το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο» επισημαίνει η Κατερίνα.
Η Αγγελική Μ. είναι καθηγήτρια σε γυμνάσιο στα Πατήσια. Η ίδια μαζί με τις δύο κόρες της -η μία φοιτά στο Δημοτικό και η δεύτερη στο Γυμνάσιο- κάνουν μαθήματα εξ αποστάσεως. «Είναι ιδιαίτερα δύσκολο, διότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να αγοράσουμε επιπλέον συσκευές. Έχουμε μόνο έναν σταθερό υπολογιστή, μέσω του οποίου διδάσκω στο σχολείο, ενώ τα παιδιά υποχρεώνονται μέσω της μικρής οθόνης του κινητού τους να παρακολουθούν επί ώρες τα μαθήματά τους» λέει στην ΑΥΓΗ.
«Και πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα το να αναγκάσεις τα παιδιά να μείνουν προσηλωμένα πάνω από μια μικρή οθόνη για τόσο μεγάλο διάστημα. Είναι κάτι που δεν συμβαίνει μόνο σε μένα. Και οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί στο σχολείο που έχουν παιδιά έρχονται αντιμέτωποι με αυτό που περιγράφω» λέει η ίδια.
«Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη από το υπουργείο για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση. Τα προβλήματα είναι οξυμμένα. Περισσότερα από 600 παιδιά φοιτούν στο σχολείο, ενώ τα λάπτοπ που έχουν δοθεί είναι μόλις τρία. Σε ποιον δίνονται οι συσκευές που η υπουργός ισχυρίζεται πως παραδίδει; Ελάχιστοι μαθητές τις έχουν παραλάβει».
Όπως μας εξηγεί, η αργή σύνδεση στο ίντερνετ λόγω της ταυτόχρονης χρήσης των δικτύων από εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες είναι φυσικό να δημιουργεί πρόβλημα και στα τηλεμαθήματα, όπου το δίκτυο «πέφτει» ή κολλάει συνεχώς. «Ας είναι αυτό μια κραυγή αγωνίας από εμάς για να ακουστεί στην υπουργό. Δυστυχώς, υπό αυτές τις αντιξοότητες δεν μπορούμε να κάνουμε τη δουλειάς μας».
