Sadahzinia / «Δεν ισοφαρίζεται η απώλεια του αδελφού μου, ούτε η απώλεια των δολοφονημένων στα Τέμπη»
Η πρώτη γυναίκα ράπερ στην Ελλάδα, Sadahzinia μίλησε στον 105.5 στο Κόκκινο και την Αλέκα Ζουμή, μια μέρα πριν από την μεγάλη επετειακή συναυλία στο Fuzz. Ανήμερα της επετείου του δυστυχήματος των Τεμπών, η Sadahzinia έδωσε στον «αέρα» το νέο της κομμάτι με τίτλο «Του νεκρού αδερφού (μου)» αφιερωμένο στον αδερφό της, Ανδρέα Οδυσσέα, μέλος του hip hop συγκροτήματος Razastarr που έχασε τη ζωή του από διερχόμενο όχημα που τον χτύπησε και τον εγκατέλειψε.
«Αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών που πριν ένα χρόνο ακριβώς δολοφονήθηκαν, και σε κάθε άνθρωπο που χάνεται άδικα και ο χαμός του συγκαλύπτεται, όπως του αδερφού μου Ανδρέα - Οδυσσέα Τσιαμπόκαλου», θα γράψει στο σημείωμά της η Sadahzinia, κατά κόσμον Γιολάντα Τσιαμπόκαλου.
«Είναι ένα τρομερό μοτίβο όλο αυτό που συμβαίνει. Για την περίπτωση του αδελφού μου έχουμε βρει τι έχει συμβεί μετά από πάρα πολύ κόπο και πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια από την άλλη πλευρά να καλύψει τα πάντα, από την πρώτη στιγμή έπεσε ένα πέπλο από υπηρεσίες που έπρεπε να υπερασπίζονται τους πολίτες, αντίθετα εξαφάνιζαν τα στοιχεία, θόλωναν τα νερά, η ευθύνη είναι λέξη άγνωστη για την εξουσία σε αυτόν τον τόπο, θεώρησαν ότι θα ήταν εύκολο να το καλύψουν.
Στη Τέμπη συνέβη το ίδιο, προσπάθεια συγκάλυψης από την πρώτη στιγμή, κάλυψαν τον τόπο του εγκλήματος, όλα τα στοιχεία, είναι τρομερό ακόμη να βρίσκουν ανθρώπινα μέλη και να υπάρχουν γονείς που ψάχνουν ακόμη τι έχει συμβεί στο παιδί τους. Το ίδιο συνέβη με τον Ζακ, το ίδιο συνέβη με τον Αντώνη στον Πειραιά, είναι το ίδιο μοτίβο.
Δεν υπάρχει τιμωρία που θα ισοφάριζε την απώλεια του αδελφού μου, την απώλεια των χαμένων ζωών στα Τέμπη. Δεν ισοφαρίζεται η απώλεια. Να σταθούμε δίπλα στις οικογένειες, αφορά όλους μας, τον κάθε ένα την κάθε μία από εμάς.
Για την συναυλία στο Fuzz: Περιμένω να γίνει μια μεγάλη γιορτή για το hip hop με παιδιά που γνωρίζω από το παρελθόν αλλά και νέους που γνώρισα τώρα. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει με νεότερους καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια και χαίρομαι πάρα πολύ, η ραπ ήταν και παραμένει το πιο προσβάσιμο είδος μουσικής. Είναι μια τέχνη ζωντανή που δεν σταματά να εξελίσσεται, ο καθένας βρίσκει τη θέση του μέσα σε αυτό.
Η νέα γενιά αν έμενε σε αυτά που της δίνουν από την τηλεόραση να καταναλώσει, θα έμενε μακριά από μια πραγματικότητα. Ολόκληρος κόσμος θα της ήταν κλειδωμένος. Υπάρχει ομως η πραγματικότητα μέσα από τους στίχους, είτε ποιητικά δοσμένα, είτε πιο ρεαλιστικά.
Για μένα είναι μια επανεκκίνηση, έχω μεγάλη χαρά και προσμονή να δοκιμάσω να ραπάρω σε μουσικές άλλων παραγωγών που έχουν μια άλλη οπτική, να σκαλίσω τον τρόπο με τον οποίο θα τα λέω, διαφαίνεται αυτό στο τραγούδι που κυκλοφόρησε χθες όπως και στην «ανακαίνιση» ένα project που έχω ξεκινήσει κάνοντας reproduction σε παλια δικά μου τραγούδια, ζητώντας από άλλους παραγωγούς να μου δώσουν τη δική τους version. Χαίρομαι γιατί ξαναζωντανεύουν τα κομμάτια, βρίσκω πράγματα μέσα σε αυτά, ήθελα να τα λέω στα live, δεν τα έλεγα.