Γιάννης Δραγασάκης / Χρειαζόμαστε ενεργειακή και διατροφική αυτάρκεια
«Όταν η χώρα μας κινδυνεύει να μην έχει ψωμί, σημαίνει ότι πρέπει να ξαναδούμε την πρωτογενή μας παραγωγή. Πρέπει να ληφθεί υπόψιν ο παράγοντας αυτάρκεια τόσο της διατροφικής όσο και την ενεργειακής», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Ανάπτυξης, Γιάννης Δραγασάκης.
«Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και οι κυρώσεις που επιβάλλονται εναντίον της, αποτελούν την κλιμάκωση μιας προϋπάρχουσας σύγκρουσης που γινόταν με λιγότερο εμφανή τρόπο. Τώρα με την εισβολή της Ρωσίας και με τις κυρώσεις βλέπουμε ότι είμαστε σε ακόμα πιο επικίνδυνο επίπεδο αυτής της σύγκρουσης καθώς ακυρώνεται αυτό που ονομάζουμε παγκοσμιοποίηση. Όταν η Ρωσία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τα εργαλεία των ελεύθερων αγορών και του παγκόσμιου συστήματος πληρωμών, μοιραία, και άλλες χώρες υποχρεώνονται να κάνουν δεύτερες σκέψεις γιατί βλέπουν την αμερικανική πολιτική να χρησιμοποιεί τα εργαλεία του παγκόσμιου καπιταλισμού ως μέσο της δικής της επιβολής. Επιπλέον αυτές οι κυρώσεις έχουν επιπτώσεις και αρνητικές συνέπειες και στον δυτικό κόσμο και ιδίως στην Ευρώπη. Άρα έχουμε μπει σε μία επικίνδυνη εξέλιξη όπου θα πρέπει να κοιτάξουμε τα θέματα αυτάρκειας. Είτε με “θερμό” είτε με “ψυχρό” πόλεμο, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας για τα θέματα αυτάρκειας.
Το να επιδιώκει κάθε χώρα τη δική της αυτάρκεια, είναι ένας ιδιαίτερα δαπανηρός τρόπος. Επίσης θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μία οπισθοδρόμηση, αλλά όταν κινδυνεύεις να μην έχεις ψωμί, πρέπει να ξαναδούμε και την πρωτογενή μας παραγωγή και την ενεργειακή πολιτική. Ενέργεια και διατροφή είναι οι δύο βασικές αιχμές. Επιπλέον τα φάρμακα παραμένουν πάντα ένας ζωτικός χώρος. Είδαμε ότι επειδή δεν υιοθετήθηκε η πρόταση Τσίπρα και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για να σπάσει η λεγόμενη πατέντα των εμβολίων, υπάρχουν ακόμα μέρη του κόσμου που δεν έχουν εμβόλια. Δεν υπονοώ ότι πρέπει να πάμε σε όλα σε μία λογική αυτάρκειας, αλλά ότι πρέπει να ληφθεί υπόψιν ο παράγοντας αυτάρκεια, τουλάχιστον για την ενέργεια και την διατροφή. Η αυτάρκεια μπορεί να διασφαλιστεί με μακροχρόνια συμβόλαια όπως έχει κάνει η Γερμανία, η οποία σε αντίθεση με την Ελλάδα δεν εξαρτάται από την ημερήσια χρηματιστηριακή τιμή των μετοχών.
Ο κ Μητσοτάκης έβαλε στο συρτάρι την αναπτυξιακή στρατηγική που είχαμε δρομολογήσει για να ακολουθήσει την λογική των μνημονίων και των αποσπασματικών μεταρρυθμίσεων. Συνέχισε το μοντέλο των προηγούμενων κυβερνήσεων, αυτό της ενεργειακής συγκέντρωσης στηρίζοντας ουσιαστικά ένα ολιγοπώλιο το οποίο έχει αποκομίσει ουρανοκατέβατα υπερκέρδη. Την υψηλή αυτή κερδοφορία, η Ρυθμιστικά Αρχή Ενέργειας την γνώριζε και είχε στείλει τα στοιχεία στο Μαξίμου. άρα ο κύριος Μητσοτάκης απέφευγε να βάλει τα χέρια επί τον τύπον των ήλων.
Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει είναι ότι οι φορείς ενέργειας πρέπει να είναι δημόσιοι. Έχει καταντήσει ανέκδοτο το ότι η κυβέρνηση μέσα σε αυτές τις συνθήκες προχώρησε σε περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Πρέπει να κάνουμε αυτό που κάνουν άλλες χώρες με τις αντίστοιχες ΔΕΗ, και να χρησιμοποιήσουμε την λειτουργία της ως άσκηση πολιτικής. Αυτό βέβαια άμα γίνει θα ρίξει την τιμή της μετοχής. Οπότε θα πρέπει να δούμε τι θέλουμε: να έχουμε ένα success story χρηματιστηριακό ή να ανακουφίσουμε την κοινωνία από την τρομερή ακρίβεια; Οι σοβαρές χώρες κάνουν το δεύτερο.
Υπάρχουν μηχανισμοί άμβλυνσης του ενεργειακού προβλήματος. Θα πρέπει να φορολογηθούν τα υπερκέρδη και να διατεθούν σε ένα λογαριασμό από όπου θα βοηθηθούν οι καταναλωτές. Επίσης, η ΔΕΗ πρέπει να υπαχθεί σε ένα δημόσιο σχεδιασμό και να γίνει αποκέντρωση της παραγωγής. Για να γίνει αυτό πρέπει να επανασχεδιάσουμε το Ταμείο Ανάκαμψης και να αποδεσμευτούν από κει χρήματα προς τον ΑΔΜΗΕ και τον ΔΕΔΔΗΕ προκειμένου να ενισχυθούν τα δίκτυα για να γίνει αποκέντρωση της παραγωγής. Με τον τρόπο αυτό θα υπάρχει αντίκτυπο στα νοικοκυριά και στους δήμους γιατί θα τους επιτραπεί να μειώσουν τα κόστη αλλά και να βγάλουν χρήματα ως παραγωγοί ενέργειας».
