Παύλος Παυλίδης / Ας έδινε και δύο εκατομμύρια ο δήμος, όμως σε ανθρώπους που ζουν για την τέχνη
Ο συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής Παύλος Παυλίδης, μίλησε στο Κόκκινο και τη Μαρία Θανασούλια, με αφορμή τον νέο δίσκο του που φέρει τον τίτλο «Μαύρο Κουτί», για την νέα του μπάντα, τους Hotel Alaska, αλλά και για την δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουν οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα.
«Αισθάνομαι θλίψη βλέποντας πως ο δήμος Αθηναίων, μίας πρωτεύουσας της Ευρώπης, διαλέγει να δείξει ένα πρόσωπο τόσο ρηχό και τόσο κενό σε μία στιγμή που ο κλάδος των μουσικών βάλλεται σε τέτοιο βαθμό. Λυπάμαι στ’ αλήθεια γιατί συνδέουμε την ιδέα της γιορτής με τη διασκέδαση αυτού του είδους. Βλέπω όσο μεγαλώνω να αλλάζουν κυβερνήσεις και δήμαρχοι και να χάνουν όλοι την ευκαιρία στον πολιτισμό. Είναι κάτι που το πλάθεις εύκολα, σίγουρα πιο εύκολα από τους οικονομικούς όρους με τους οποίους κινείται μία κοινωνία. Μένω άναυδος μπροστά σε αυτό που βλέπω. Δεν είναι δυνατόν κάτι τόσο εύκολο να μην το χειρίζονται σωστά οι άρχοντες των
πόλεων. Συμβαίνει πολλά χρόνια. Δεν είναι καν φαινόμενο της πανδημίας. Απλώς τώρα είναι πολύ έντονο. Χάνονται οι ευκαιρίες, η μία μετά την άλλη, προκειμένου ο πολιτισμός να μπει σε μία άλλη θέση μέσα στις πολιτικές αποφάσεις. Είναι θλιβερό, επειδή δεν είναι δύσκολο» ανέφερε, ενώ πρόσθεσε «Ο κόσμος κακώς διαμαρτύρεται για τα διακόσια χιλιάρικα. Θα έπρεπε να ξοδευτούν πολύ περισσότερα, έστω και για εκείνη τη συγκεκριμένη βραδιά. Σημασία έχει το πού πηγαίνουν τα χρήματα και τί γίνονται. Ας ήταν και δύο εκατομμύρια, αρκεί να μοιράζονταν σε ανθρώπους που στα αλήθεια ζουν για την τέχνη. Αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει ένα επιτελείο συμβούλων, να ανακαλύψει, να ανασκάψει στην πόλη, στη χώρα και να βρει τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της νεολαίας που αγωνίζονται και δίνουν την ψυχή τους για να κάνουν σπουδαία πράγματα; Αυτά τα παιδιά τα αφήνει ο δήμος των Αθηναίων θαμμένα και προβάλλει κάτι που όπως και να το κάνουμε ως πολιτιστικό προϊόν δεν είναι και το σπουδαιότερο. Το θλιβερότερο όμως από όλα, είναι να κατατάσσεις εκ προοιμίου την οποιαδήποτε διαφορετική άποψη στη σφαίρα της μιζέριας. Αυτό ήταν το πιο σοκαριστικό» σημείωσε.
Ο Παύλος Παυλίδης επιμένει πως πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους το χτύπημα που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό και αναφέρθηκε στην επαφή του με τους ανθρώπους του θεάτρου κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της παράστασης «Το Φυλαχτό» του Μπολάνιο σε σκηνοθεσία Μάγδας Κόρπη και ερμηνεία Αγγελικής Παπαθεμελή, όπου ο ίδιος υπέγραψε τη μουσική. «Είδα από κοντά ότι και ο χώρος του θεάτρου έχει χτυπηθεί ανελέητα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δώσει την ψυχή και τη ζωή τους και αυτή τη στιγμή είναι στα όρια της
επιβίωσης. Η τέχνη δεν υπάρχει για να μας χωρίζει από τον κόσμο, αλλά για να μας ανυψώνει προς έναν στόχο. Όχι για να απομακρυνθούμε από τα προβλήματα, αλλά για να τα βλέπουμε πιο καθαρά και πιο σφαιρικά» τόνισε.
Η καραντίνα ως ηχώ της ανησυχίας
Η συζήτηση πήγε στο τραγούδι «Το παιδί με το Πατίνι» όπου περιγράφεται μία άδεια Αθήνα και ένα παιδί που αφήνει στο πεζοδρόμιο ένα «μαύρο κουτί» από το οποίο πήρε και τον τίτλο του ο δίσκος. Το Μαύρο Κουτί εμπεριέχει μία αρχαία μηχανή η οποία στέλνει σήμα και επιμένει «πως μόνο η αγάπη την κρατάει ζωντανή και αναμμένη». Ο Παύλος Παυλίδης επιβεβαιώνει πως το τραγούδι γράφτηκε την περίοδο της καραντίνας «Την περίοδο της καραντίνας δεν ακούμε μόνο την ησυχία, ακούμε και την ανησυχία. Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν μία περίοδος ηρεμίας. Το ότι έπεσαν όμως οι ρυθμοί, συνέβαλλε στο να ακούσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας. Είναι όπως όταν τρέχεις με μεγάλη ταχύτητα στο αυτοκίνητο και εστιάζεις περισσότερο στο δρόμο. Όταν πηγαίνεις πιο αργά, μπορείς να δεις και το υπόλοιπο τοπίο με μεγαλύτερη ευκολία» σημείωσε, ενώ σχετικά με το σήμα για αγάπη που εκπέμπει η πανάρχαια μηχανή, συμπλήρωσε «Η λέξη και η έννοια της αγάπης έχει ταξιδέψει με πολλά οχήματα μέσα στις δεκαετίες και πρόλαβε να φθαρεί πολύ νωρίς, ήδη από τη δεκαετία του 70, ως σύμβολο μίας εποχής και μίας κάπως κούφιας ανεμελιάς. Νομίζω όμως πως η ουσία της λέξης αυτής, που περιλαμβάνει ταυτόχρονα πολλές έννοιες, δεν μπορεί να
πάψει να είναι κεντρική σαν στόχος. Είναι το βασικό όχημα της ύπαρξής μας».
Ένας σκύλος που τον έλεγαν «Αλάσκα»
«Είναι αστείο το πώς προέκυψε το όνομα της νέας μπάντας, των Hotel Alaska. Κάποια στιγμή, ένα αδέσποτο μικρό σκυλάκι βρέθηκε στη Ρόδο και μια φίλη το μάζεψε. Έψαχνε να του βρει όνομα και κάποιος πρότεινε το όνομα Αλάσκα επειδή ήταν λευκό. Τότε αντανακλαστικά είπα πως αυτό θα είναι το όνομα της μπάντας. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Φτάνει στα όρια του σουρεαλισμού αυτή η σκέψη. Σκέφτηκα πως είναι μία τόσο μακρινή χώρα, κάτι τόσο άγνωστο, που αν συνδυαστεί με ένα ξενοδοχείο, θα αποκτούσε μία τελείως κινηματογραφική διάσταση. Το είπα στα παιδιά και συμφώνησαν όλοι: Ναι, είμαστε οι Ηotel Alaska!» ανέφερε σχετικά με την ονομασία του νέου συγκροτήματος και πρόσθεσε «Το πιο αστείο είναι να έχεις μία ομάδα από μουσικούς, οι οποίοι κάνουν πρόβες, κουβεντιάζουν, ζουν μαζί τη μουσική ψάχνοντας να βρουν τί είναι αυτό που θα μπορούσε να τους εκφράσει και τους πέντε. Μπορώ να πω, πως θα μπορούσε να είναι και μία κωμωδία όλο αυτό. Η συνεργασία με αυτούς τους μουσικούς προέκυψε μέσα στην καραντίνα. To τέλος των Β-Movies ήρθε ταυτόχρονα με την καραντίνα και ήρθε φυσιολογικά μετά από δεκαπέντε χρόνια. Ήταν σαν να το ξέραμε πως κάπου εδώ ολοκληρώνεται η συνεργασία μας. Χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν τελείωσε η σχέση που έχω με τους ανθρώπους αυτούς. Η αγάπη και η εκτίμηση
συνεχίζει να υπάρχει. Οι Hotel Alaska λοιπόν, ξεκίνησαν με τον πιο αντίστροφο τρόπο που μπορεί κάποιος να ξεκινήσει ένα μουσικό συγκρότημα. Συνήθως πρώτα βρίσκεις τα μέλη για να διαλέξεις τους ανθρώπους για τον τρόπο που παίζουν, το ύφος και τον ήχο. Σε αυτή την περίπτωση, λόγω της καραντίνας, ξεκίνησα να παίζω ολομόναχος. Θεώρησα καλή πρόκληση το να παίξω ολομόναχος στο Νιάρχος το πρώτο καλοκαίρι της πανδημίας. Δεν το είχα κάνει ποτέ αυτό και μου φάνηκε σαν ευκαιρία. Αρχικά στο συγκρότημα προστέθηκε χωρίς πολλή σκέψη ο Φώτης Σιώτας, με τον οποίο μας συνδέει μία φιλία τουλάχιστον είκοσι χρόνων, καθώς προερχόμαστε και οι δυο από τη σκηνή της Θεσσαλονίκης, έχουμε πολλά κοινά βιώματα, ξέρω καλά την ιστορία του. Στην ουσία είπαμε να
κάνουμε μαζί πρόβες. Πήγαμε μαζί στο στούντιο του Δημήτρη Τσεκούρα και κάπως έτσι, με αντίστροφο τρόπο, αρχίσαμε να ακούμε ένα - ένα να προστίθενται τα όργανα. Στην πορεία ήρθε και ο Θάνος Μιχαηλίδης στα τύμπανα, έτσι αντίστροφα, καθώς κανονικά από τα τύμπανα ξεκινάμε. Συνήθως στην αρχή ψάχνεις το drum and bass, τη βάση σου. Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ έτσι, ανάποδα» κατέληξε.
Τα αλλιώτικα παιδάκια μιας κοινωνίας της καταγραφής
Το 2018 ο Παύλος Παυλίδης έγραψε, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε σε σκηνοθεσία Μαρίνας Δανέζη το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Ένα αλλιώτικο παιδάκι». Ένα τραγούδι αφιερωμένο στ@ αγρίως δολοφονημέν@ σε κοινή θέα, Ζακ Κωστόπουλο/Zackie Oh. «Το τραγούδι ίσως είναι ένας τρυφερός τρόπος να ακουμπάς ένα πολύ σκληρό τραύμα. Η πραγματικότητα που συνοδεύει το τραγούδι μόνο τρυφερή δεν είναι. Δεν ξέρουμε πόσος χρόνος χρειάζεται να ξεριζωθούν αυτές οι νοοτροπίες. Και δεν μιλάω μόνο για την αστυνομική βία ή τη βία των χρυσοχόων στην προκειμένη περίπτωση. Μιλάω κυρίως για τον κόσμο που σηκώνει το κινητό και είναι έτοιμος να καταγράψε αμέτοχος. Αυτό είναι το στοιχείο που με ταράζει και με κάνει να αισθάνομαι πως είμαι σε μία εποχή επιστημονικής φαντασίας. Σε προηγούμενες δεκαετίες δεν υπήρχε καν σαν σκέψη αυτό. Ταυτόχρονα, το τραγούδι μιλάει για ένα περιστατικό που είχε περάσει στα ψιλά εκείνη την εποχή. Για έναν άνθρωπο που ήταν έτοιμος να πέσει από ένα ψηλό σημείο και οι περισσότεροι που ήταν από κάτω, είχαν μαζευτεί για να καταγράψουν το γεγονός με τα κινητά τους. Κάποιοι του φώναζαν και να πηδήξει. Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Όταν υπάρχει αυτό γύρω μας και έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, εμείς δεν πρέπει να μείνουμε να παρατηρούμε τους παρατηρητές. Πρέπει να
κινητοποιηθούμε. Να είμαστε όσο πιο ενεργοί γίνεται ο καθένας με τον τρόπο του» τόνισε.
Θα υπάρξει «κανονικότητα»; Θα πάμε φέτος σε συναυλίες;
«Η «κανονικότητα» είναι από τις λίγες λέξεις που αισθάνεσαι κατευθείαν πως δεν σημαίνει τίποτα. Οι συναυλίες μας αναβάλλονται όλες όπως καταλαβαίνετε. Ακόμη κι αν τα μέτρα το επέτρεπαν, εγώ προσωπικά δεν θα ήθελα να παίξουμε» λέει ο Παύλος Παυλίδης εξηγώντας πως όσοι και όσες επιθυμούν μπορούν να εξαργυρώσουν το αντίτιμο των εισιτηρίων για τις συναυλίες που αναβλήθηκαν ή να κρατήσουν τα εισιτήριά τους για όταν πραγματοποιηθούν.
Σε αυτή την κουβέντα δεν γινόταν να μην τον ρωτήσουμε αν υπάρχει τρόπος να εισπράξει όλη αυτή την αγάπη που εκδηλώνεται μόνο και μόνο αναφέροντας σε κάποιον το όνομα «Παύλος Παυλίδης»: «Νιώθεις την αγάπη του κόσμου. Όταν έχεις κάνει τραγούδια που ταξιδεύουν επί τριάντα χρόνια, καταλαβαίνεις ότι συναντιέσαι με μία ακόμα γενιά. Πλησιάζω τα 60 και σε μία συναυλία από κάτω, ήταν παιδιά δεκαοχτώ χρόνων. Μου βγήκε να τους πω: είστε πολύ νέοι!»
