Γιάννης Σκαρπέλος / Η θρυμματισμένη αλήθεια και τα στερεότυπα, γιγαντώνουν την έλλειψη εμπιστοσύνης
«Τα μικρά ψήγματα αλήθειας, τυλιγμένα σε ένα χοντρό στρώμα εικασιών, ιδεοληψιών και στερεοτύπων, αναφορικά με την έμφυλη βία, γιγαντώνουν την έλλειψη της εμπιστοσύνης της κοινωνίας», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, ο καθηγητής Οπτικής Επικοινωνίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Γιάννης Σκαρπέλος.
«Όταν κοιτάξουμε το τί γίνεται στο twitter και στο facebook σε σχέση με την έμφυλη βία και πώς αυτή αντιμετωπίζεται από το κοινό, βλέπουμε ότι τα πράγματα είναι τεμαχισμένα και η αλήθεια θρυμματισμένη. Αποτέλεσμα το φύλο, να έχει μετατραπεί σε πολλαπλά επίπεδα, σε καινούργιο αντικείμενο διαπραγμάτευσης».
«Ο κατακερματισμός πια του κοινωνικού ιστού και οι πολλαπλές εκδοχές της αλήθειας, έχουν ως αποτέλεσμα να γιγαντώνεται η έλλειψη εμπιστοσύνης στην ελληνική κοινωνία. Αυτή η γιγάντωση εξαπλώνεται σταδιακά, όχι μόνο προς τα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά προς όλα τα επίπεδα. Έτσι ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια, τα δικά του στερεότυπα, τα οποία είναι κυριολεκτικά δολοφονικά. Αυτό φαίνεται όλο και περισσότερο με το μίσος που αρχίζει να φωλιάζει σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και με το ότι η «εναλλακτική δεξιά» έχει πολλαπλασιάσει τη δύναμη με την οποία μιλάει.
Ακόμα κι αν πρόκειται για θαλάμους αντήχησης, δηλαδή για κλειστές ομάδες που ανακυκλώνουν τις απόψεις τους, έχουν αποτέλεσμα: Βρίσκουν καινούργιους υποστηρικτές αλλά και αλληλοεπιβεβαιώνονται. Υπάρχει μία μερίδα του κόσμου που ενστερνίζεται αυτές τις απόψεις, τις οποίες μέχρι σήμερα θεωρούσαμε γραφικές και περιθωριακές, όμως πλέον διεκδικούν ένα είδος αποκλειστικότητας της αλήθειας στο δημόσιο χώρο.
Η έκφραση αυτού του φαινομένου στην Ελλάδα διαφάνηκε στη συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη», όπου με έναν πολύ χαρακτηριστικό τρόπο, είδαμε τα πρώτα φανερά σημάδια μισαλλοδοξίας σε πολιτικό επίπεδο.
Στους χώρους που κινούμαστε οι περισσότεροι που ασχολούμαστε με τους νέους ανθρώπους είναι ότι όλα αυτά δεν είναι κυρίαρχα αλλά δεν είναι και μειονοτικά. Από την άλλη πλευρά όταν κοιτάξεις πέρα από αυτούς τους χώρους, αισθάνεσαι ότι ίσως ζούμε σε μία φούσκα. Σε κάθε περίπτωση όταν κάποιος αγωνίζεται για τα δικαιώματα, βρίσκεται πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας».