Βέβηλος / «Η 7η Οκτώβρη είναι η τελευταία μάχη του Παύλου»
Ο γνωστός μουσικός της hip hop έδωσε συνέντευξη στην Αλέκα Ζουμή. Με σαφή πολιτική θέση και αντιφασιστική στάση σε ολόκληρη την πορεία του, έχει γράψει για τον Παύλο, τους ναζί της Χρυσής Αυγής, τον φασισμό σε κάθε έκφανση, στάθηκε στη μάχη που θα πρέπει να δίνει ο καθένας/μία από μας κάθε στιγμή στη ζωή του.
«Η μάχη με τον φασισμό είναι καθημερινή και δεν θα τελειώσει ποτέ. Σε κάθε σπίτι υπάρχει και ένας φασιστικός υποβολέας, η τηλεόραση. Εχω βαρεθεί να βρισκόμαστε πάντα σε τέτοιες επετείους, μία για τον Καλτεζά, είτε για τον Κουμη και την Κανελλοπούλου, τον Γρηγορόπουλο, τον πρόσφατο θάνατο του Μάγγου, του Ζακ, του Λουκμάν. Ο χώρος μας μετράει συνέχεια απώλειες και δεν θα σταματήσει. Στην ουσία τα τάγματα εφόδου δεν έπαψαν ποτέ απλά τώρα φοράνε στολή και τους κολλάμε ένσημα».
Τον γνώρισα γύρω στο 1997, πιτσιρικάδες όλοι τότε, έσκαγε και ο Παύλος εκεί με τα δικά του στιχάκια, καλό παιδί, ξέρεις, δρομήσιος, προσπαθούσε να αφήσει τη δική του μουσική πινελιά, τα κατάφερε με κάποιο τρόπο, το θλιβερό είναι ότι πια τα τραγούδια του ακούγονται πιο πολύ στην επέτειο του θανάτου του. Δέχομαι τον Παύλο ως σύμβολο που κινήθηκε παγκόσμια. Ένα καλό παιδί με το χαβαλέ του, χαθήκαμε για κάποια χρόνια χωρίς να ακολουθήσουμε διαφορετικούς δρόμους. Ο δρόμος του hip hop είναι τόσο μοναχικός όσο και παρεϊστικος, νοιάστηκε για το hip hopήθελε να ενώσει πολλά κομμάτια του που ήταν διάσπαρτα, κάτι κατάφερε, κατάφερε πιο πολλά αφότου έφυγε.
Αν είχαμε αντιδράσει νωρίτερα, σίγουρα θα είχαμε γλιτώσει τον Παύλο. Η ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής ήταν το αποτέλεσμα ενός μνημονίου, το κράτος τους άφησε αδέσποτους να στήνουν τα δίκτυά τους μέσα σε στρατούς και αστυνομίες, επιχειρηματίες τους χορηγούσαν, μητροπολίτες τους σταύρωναν, τα κανάλια τους προωθούσαν σαν αγανακτισμένους πολίτες και καλοκάγαθους γίγαντες που υπερασπιζόντουσαν γριές μπροστά από τράπεζες. Δεν προλάβαμε όμως.
Εδωσαν πιο πολιτικό στίγμα και στο hip hop βέβαια και ο Παύλος γι’ αυτά έγραφε, για τις μειονότητες, το μεταναστευτικό, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, έδωσε μια μεγάλη ώθηση και οι συναυλίες στη μνήμη του Παύλου με το βροντερό παρών του κόσμου το αποδεικνύουν αυτό.
Θα κρατήσω μια φράση του Θανάση Καμπαγιάννη, εκείνη τη νύχτα δεν έδρασε μόνο ο κόσμος των λύκων αλλά και ο κόσμος των μελισσών, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, έμαθε ο κόσμος, ξέρει τι θα πει φασισμός, υπάρχουν βέβαια άνθρωποι που ζητούν θανάτους και πνιγμούς και μετά σταυροκοπιούνται και αυτοί που μιλούν με ανθρώπους που κρατούν μαχαίρι αλλά φοράνε γραβάτα και μιλούν πετσοκομμένη καθαρεύουσα. Αλλά υπάρχει και ο αντίποδας, είναι η δική μας φωνή, η δική μας στάση.
Πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον Παύλο, για την οικογένειά του, τους φίλους του, για όλους τους ανθρώπους που είναι ενάντια στο φασισμό, για όλους εμάς που παλεύουμε καθημερινά για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Ο Τάκης Σπυριδάκης έλεγε ‘είμαι κι εγώ μέρος του τοπίου, κοίταξέ με ρε’, όλοι οι άνθρωποι είναι μέρος του τοπίου, εκείνη η μέρα είναι η σημαντικότερη μάχη του Παύλου και αυτό δεν πρέπει να πάει στράφι. Ο φασισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των δειλών».