Ενας από τους συνηθέστερους τρόπους με τον οποίο μπορεί κανείς να απαλλαγεί από ένα ενοχλητικό θέμα που είναι πολύ μεγάλο για να αγνοηθεί είναι να το διαλύσει, επεκτείνοντάς το προς διάφορες χρονικές και θεματικές κατευθύνεις. Έτσι προκύπτει ένα πολύ αραιό διάλυμα, μέσα στο οποίο το αρχικό και βασικό θέμα είναι δυσδιάκριτο.
Αυτό ακριβώς επιδιώκει να κάνει η κυβέρνηση και με το θέμα των υποκλοπών, εάν επεκτείνει το διάστημα έρευνας έως το 2012. Με αυτόν τον τρόπο, στο βασικό ερώτημα για τους πολίτες, που είναι η παρακολούθηση Ανδρουλάκη και το Predator, προστίθεται μια δεκαετία προς τα πίσω και δυο κυβερνητικές θητείες, μία ΣΥΡΙΖΑ και μία Σαμαρά- Βενιζέλου.
Γνωρίζει η κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να βρει κάτι που να είναι αρκετά σοβαρό ώστε να αντλήσει κάποιο συμψηφιστικό επιχείρημα. Ή, τουλάχιστον, όχι στην περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς αυτό που θέλει το Μαξίμου είναι μια άσκοπη απεραντολογία έως ότου το ζήτημα φύγει από την άμεση επικαιρότητα. Στην πραγματικότητα, θα είναι μια κίνηση απελπισίας, για τα μάτια του κόσμου.
Το πρόβλημα για το Μαξίμου είναι ότι το σκάνδαλο των υποκλοπών είναι τέτοιας κλίμακας και τόσο στον πυρήνα της πολιτικής και του κράτους, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, που δεν μπορεί ούτε να επισκιαστεί ούτε να απορροφηθεί.
Και έχουμε δει μόλις την κορυφή του παγόβουνου. Η αποχώρηση του Μητσοτάκη μπορεί να είναι σύντομη, μπορεί να είναι αργόσυρτη, έχει πάντως δρομολογηθεί.
