Η πρόσφατη νέα έκρηξη βίας στη Μέση Ανατολή είναι στα χνάρια του βιβλικού Σαμψών ή του ελληνικού αντιχριστιανικού ολοκαυτώματος στο Κούγκι. Για όλους εμάς που από τη δεκαετία του 1990 αγωνιζόμαστε για την ειρήνη στην περιοχή, ζήσαμε την προσέγγιση Παλαιστινίων και Ισραηλιτών και ελπίζαμε τόσα χρόνια και πιστεύαμε στον τερματισμό της βίας, ο πρόσφατος πόλεμος μας βουλιάζει στην απελπισία για το μέλλον όχι μόνο της Μέσης Ανατολής, αλλά ολάκερης της ανθρωπότητας, που συνεχίζει να επαναλαμβάνει τον ίδιο παραλογισμό, αυτοκτονώντας «μετά των αλλοφύλων» και συμπαρασύροντας στον όλεθρο πάντα τους αθώους κάθε πλευράς.
Βλέποντας την Παλαιστίνη στον χάρτη, δύσκολα καταλαβαίνεις γιατί ιστορικά πάντα βρίσκεται στο κέντρο κάποιας σύγκρουσης. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια στην Ιορδανία ότι μας πήγαν στο όρος Νέμπο, όπου λένε ότι ο Μωυσής αντίκρισε τη γη της επαγγελίας πριν πεθάνει και όπου σήμερα βρίσκεται μια εκκλησιά. Θυμάμαι ότι αντικρίζοντας το ελάχιστα ελκυστικό τοπίο της Κοιλάδας του Ιορδάνη απόρησα με τον θεϊκό παραλογισμό να ορίσει για τον περιούσιο λαό του αυτή την κοινότοπη περιοχή σαν Παράδεισο επί της γης, ειδικά σε ανθρώπους που, αν και ταλαιπωρημένοι από την πολύχρονη περιπλάνηση στην έρημο, είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια τη γοητευτική γονιμότητα του Νείλου. Η σύγκριση αυτής της στενής λωρίδας με οποιαδήποτε περιοχή της πράσινης Ελλάδας, που θεωρείται μάλιστα σχετικά φτωχή περιοχή της Ευρώπης, είναι συντριπτική.
Η γη της επαγγελίας κάθε άλλο παρά τόπος ειρήνης αποδείχθηκε για τους Ισραηλίτες, που -για μια περιοχή που δεν ρέει μέλι και γάλα, όπως υποσχόταν ο θεός μεσίτης- χρειάστηκε από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα να εκτοπίζουν τους παλιότερους οικιστές με διαρκείς πολέμους.
Προαιώνιες έχθρες, διαρκείς πόλεμοι
Τα άγια χώματα ποτίστηκαν με πολύ αίμα, αφού τρεις θρησκείες βρέθηκαν να διεκδικούν την ίδια άγονη περιοχή γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Εκεί που βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντος, που πολλές φορές ισοπεδώθηκε, παίχθηκε το δράμα της χριστιανικής αφήγησης και αργότερα της μωαμεθανικής προφητείας, ιεροποιώντας ξανά και ξανά τις ίδιες ξερολιθιές και διεκδικώντας την απόλυτη θρησκευτική αλήθεια σε βάρος των, ουσιαστικά, αδελφών μονοθεϊστικών απόψεων.
Δεν έχει λογική ο πόλεμος γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Ποτέ δεν ήταν πλούσια περιοχή, στρατηγικά υπάρχουν καλύτεροι τόποι, και όμως οι προαιώνιες έχθρες συντηρούνται και οι αθώοι πάντα σφαγιάζονται.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι γενοκτονία των Παλαιστινίων, και μάλιστα από τους απογόνους των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Από την άλλη πλευρά, και από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ (από τις τύψεις του δυτικού κόσμου) κι ενώ έχει απεριόριστη οικονομική και πολιτική κάλυψη από τους ισχυρούς της Γης, ήταν αναμενόμενο ότι θα συνεχίσει να εξαπλώνεται σε βάρος των αυτοχθόνων κατοίκων, όπως έγινε σε κάθε τέτοια περίπτωση, από τους Ινδιάνους και τους Μάγια μέχρι τους Αβορίγινες. Το ακόμη πιο παράλογο είναι ότι σε αυτή τη στενάχωρη περιοχή οι Εβραίοι συντηρούν και πυρηνικά όπλα, ακριβώς σαν τον ήρωά τους Σαμψών, που έπραξε το αυτοκτονικό
«Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται συνεχώς με πρόσχημα θρησκευτικές διεκδικήσεις, που γρήγορα εξελίσσονται σε ένοπλες συγκρούσεις και διαρκείς πολέμους με θύματα πάντα περισσότερα ανάμεσα στους φτωχούς, σαρδελοποιημένους στη Γάζα Παλαιστίνιους. Η περίφημη Αραβική Άνοιξη έγινε λίβας και κατέκαψε χώρες, όπως η Λιβύη και η Συρία. Ανακατατάξεις γίνονται στον χώρο των ηγετών του ετερόκλητου ισλαμικού κόσμου, που καλούν σε τζιχάντ με πρόσχημα την Παλαιστίνη και εξοπλίζουν με ρουκέτες τους ηγέτες της αντίστασης, ενώ η χριστιανική Δύση, άβουλη και υποκριτική, ασχολείται μόνο όταν η βία αγγίξει τα εδάφη της, έστω με τη μορφή μεταναστευτικών κυμάτων.
«Λυπάμαι» είναι το μόνο που μπορεί, πλέον, να πει ο μέσος καλοπροαίρετος άνθρωπος, που αντικρίζει ξανά το ίδιο σκηνικό βίας στη Μέση Ανατολή, που διαψεύδει κάθε ελπίδα και διαγράφει διπλωματικές φιλειρηνικές προσπάθειες δεκαετιών. Η λύπη, όμως, και τα δάκρυα ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο. Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν οι καλές προθέσεις αλλάζουν κάτι σε αυτόν τον κόσμο της βίας.
Η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου είναι γιατρός, συγγραφέας, πρόεδρος του ελληνικού κλάδου της IPPNW και αντιπρόσωπος της ICAN στην Ελλάδα. (Ολόκληρο το κείμενο στο blog: https://mariasot.blogspot.com/2023/10/blog-post.html)
