«Το να παίζεις χωρίς οπαδούς είναι σαν να χορεύεις χωρίς μουσική» έγραφε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο και κατά κάποιον τρόπο ήρθε να συμφωνήσει σ’ αυτό ο προπονητής της ΑΕΚ Ματίας Αλμέιδα: «Υπάρχουν οικογένειες οι οποίες περιμένουν το σαββατοκύριακο για να διασκεδάσουν πηγαίνοντας να δουν την ομάδα τους. Αυτό, από τη χαρά, σε μεταφέρει κατευθείαν στη λύπη». Αλλά και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών-Ποδοσφαιριστριών στάθηκε στην ουσία: «Άδειες εξέδρες, βουβά γήπεδα, παγωμένα συναισθήματα, δίχως παλμό. Το ποδόσφαιρο χωρίς το κοινό του δεν γίνεται να υπάρξει, δεν μπορεί να προσφέρει, δεν έχει λόγο ύπαρξης».
Τα μέτρα της Πολιτείας δεν έχουν καμία λογική εξήγηση. Τουλάχιστον από την πλευρά μας δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε, πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι βοηθούν στην εξάλειψη της βίας. Ποτέ δεν καταπολεμάς κάτι τιμωρώντας εκείνους που δεν ευθύνονται.
Και τώρα εμείς τι να απαντήσουμε στον Γιαννάκη, στον Εύθυμη, στον Αντώνη και σε χιλιάδες παιδιά ακόμη που το ποδόσφαιρο προσφέρει νόημα στη ζωή τους; Τι να απαντήσουμε στους εκατομμύρια υγιείς φιλάθλους του βασιλιά των σπορ που «ζουν» για την Κυριακή; Ότι μας κέρδισαν οι κακοί;
Τις επόμενες μέρες αναμένεται να βγει σε διαβούλευση το νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της οπαδικής βίας. Η δίμηνη απαγόρευση της παρουσίας θεατών στα γήπεδα όπου διεξάγονται αγώνες ποδοσφαίρου της Super League και του Κυπέλλου με την παρουσία ομάδων της Super League εκπνέει στις 12 Φεβρουαρίου.
Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα επιδιώξει το νομοσχέδιο να εισαχθεί το συντομότερο δυνατό προς ψήφιση στη Βουλή αλλά και να διασφαλιστεί ότι τα γήπεδα θα ανοίξουν στα μέσα Φεβρουαρίου με μέτρα όπως το ονομαστικοποιημένο ηλεκτρονικό εισιτήριο και η εγκατάσταση στα γήπεδα καμερών υψηλής ευκρίνειας να έχουν τεθεί σε λειτουργία. Βέβαια, για να συμβεί αυτό, η κυβέρνηση θα πρέπει να... συνεισφέρει στο κόστος, κάνοντας δεκτό το αίτημα της Super League 1 - δηλαδή ακόμη ένα ελληνικό παράδοξο.
Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα την ώρα που σε ανεπτυγμένες ποδοσφαιρικά χώρες η παρουσία των οπαδών στα γήπεδα είναι ζωτικής σημασίας και θεωρείται αυτονόητη. Προφανώς το θέμα της βίας υφίσταται κι εκεί, αλλά οι προσπάθειες για να καταπολεμηθεί δεν περιορίζονται σε επικοινωνιακά τερτίπια. Ακόμη κι όταν η κατάσταση δυσκολεύει, ακόμη κι όταν υπάρχουν σοβαρά επεισόδια μεταξύ οπαδών ή οπαδών με την αστυνομία, η επιλογή των κυβερνήσεων δεν είναι σε καμία περίπτωση η οριζόντια τιμωρία του ποδοσφαίρου.
Αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στη Γερμανία είναι ένα καλό παράδειγμα. Στη χώρα που το καλοκαίρι θα φιλοξενήσει το Euro 2024 οι οπαδικές συγκρούσεις όπως και οι συγκρούσεις οπαδών με τις αστυνομικές δυνάμεις είναι συχνότατες, όπως ακραία σε αρκετές περιπτώσεις είναι και η αστυνομική καταστολή. Στις αρχές του Δεκεμβρίου, στο Αμβούργο, πραγματοποιήθηκε μια μαζική δράση από τους οπαδούς, καθώς στην πόλη υψώθηκαν πανό με τα οποία διαμαρτύρονταν για την αστυνομοκρατία και την καταστολή, ζητώντας να μπει και η αστυνομική βία στην κλήρωση για το Euro 2024.
Μόνο το τελευταίο τρίμηνο σε περισσότερες από μία περιπτώσεις οι οπαδοί έχουν καταγγείλει τις αστυνομικές Αρχές για υπέρμετρη χρήση βίας, όπως στα τέλη του Νοεμβρίου στη Φρανκφούρτη, όταν υπήρξαν εκατοντάδες τραυματίες οπαδοί και αστυνομικοί, ενώ κάποιες μέρες νωρίτερα, στο ματς ανάμεσα στη St. Pauli και στο Ανόβερο, οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στις κερκίδες χτυπώντας και κάνοντας χρήση πιπεριού αδιακρίτως.
Οι Γερμανοί οπαδοί όχι μόνο παραμένουν εντός των γηπέδων, αλλά ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα σημαντικός, καθώς κατέχουν την πλειοψηφία στους συλλόγους τους, γεγονός που προστατεύει τις ομάδες από το απόλυτο ξεπούλημα στα μεγάλα συμφέροντα.
Οι Γερμανοί προφανώς και… ενοχλούνται με τα παραβατικά στοιχεία, αλλά οι οπαδοί δεν θεωρούνται γενικώς και αδιακρίτως παραβατικοί. Και οι θεσμοί του ποδοσφαίρου έχουν τη δύναμη να περιφρουρούν το «προϊόν» τους. Καμία σχέση δηλαδή μ’ αυτό που συμβαίνει στη δική μας χώρα.
