Η συνοικία Λαμπρινή βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του Δήμου Αθηναίων και συνορεύει με τη Ριζούπολη, αλλά και τους Δήμους Γαλατσίου και Νέας Ιωνίας. Κατοικήθηκε αρχικά από εργατικές οικογένειες, καταγόμενες κυρίως από το νησί της Νάξου, αλλά και από άλλα νησιά των Κυκλάδων. Η περιοχή αστικοποιήθηκε κυρίως μετά τον πόλεμο. Σήμερα η σύνθεση του πληθυσμού της είναι παρόμοια με εκείνη του Δήμου Γαλατσίου. Ελεύθεροι χώροι που ανήκουν στην περιοχή είναι κυρίως οι πλατείες Φειδά και Εργατών Πολεμιστών στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα.
Η Λαμπρινή ονομάστηκε έτσι από τους αρχικούς ιδιοκτήτες των εκτάσεων, τους γνωστούς Βεΐκους, προς τιμήν του προγόνου τους Σουλιώτη οπλαρχηγού Λάμπρου Βεΐκου, ο οποίος σκοτώθηκε στη Μάχη του Ανάλατου (1827). Μια φίλη (με το ίδιο όνομα) υποστηρίζει σθεναρά ότι η περιοχή ονομάστηκε έτσι γιατί ο άρχων της περιοχής είχε συνάψει σχέσεις με μια υπηρέτρια, τη Λαμπρινή, την οποία και ερωτεύτηκε σφόδρα. Θέλησε, λοιπόν, να της «αφιερώσει» τη συνοικία μετά τον θάνατό του, για να μείνει ο έρωτάς τους χαραγμένος στον χρόνο! Ο πληθυσμός της Λαμπρινής αποτελούνταν κυρίως από εργάτες των βιομηχανικών μονάδων, που ήταν διάσπαρτες στην περιοχή έως και τη Νέα Ιωνία. Μία από τις πιο γνωστές επιχειρήσεις, που ιδρύθηκε το 1931, ήταν η ΘΕΡΜΙΣ ΑΒΕ (ή Θερμίδα όπως επικράτησε) με αντικείμενο την κατασκευή θερμαντικών σωμάτων, θερμαστρών, σιδηροσωλήνων και λοιπών προϊόντων θέρμανσης κυρίως. Εκ των ιδιοκτητών ήταν και η οικογένεια Μητσοτάκη, συγγενείς του πρώην και του νυν πρωθυπουργού.
Οι ιδρυτές εμφανίζονται ως ρομαντικοί οραματιστές που έβλεπαν ότι το μέλλον της Ελλάδας ήταν η εκβιομηχάνιση της χώρας, σε μια εποχή που και η λέξη βιομηχανία σπάνιζε. Όμως τόσο την εποχή εκείνη όσο και αργότερα υπήρξαν αριστεροί οικονομολόγοι οι οποίοι υποστήριζαν ότι μπορεί να αναπτυχθεί βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Ένας εξ αυτών ήταν ο Δημήτρης Μπάτσης, στο βιβλίο του οποίου «Η βαριά βιομηχανία στη Ελλάδα», με πρόλογο του καθηγητή Ν. Κιτσίκη, αναπτύσσονται με σαφήνεια και απλότητα οι απόψεις των τεχνικών για τις δυνατότητες της βαριάς μεταλλουργικής και χημικής βιομηχανίας. Το βιβλίο εκθέτει πλήθος στοιχείων που καθιστούν ακόμα πιο πειστική την άποψη. Ο Δ. Μπάτσης εκτελέστηκε το 1952 μαζί με τον Μπελογιάννη, τον Αργυριάδη και τον Καλούμενο.
Η ΘΕΡΜΙΣ ακολούθησε και αυτή τον δρόμο της αποβιομηχάνισης. Το εργοστάσιο έμεινε ερείπιο. Οι κάτοικοι της Λαμπρινής και της γειτονικής Ριζούπολης προσπάθησαν με αγώνες να αποδοθεί το παλιό εργοστάσιο στους πολίτες για να μετατραπεί σε πολλαπλό πολιτιστικό κέντρο και χώρους πρασίνου.
