Το WIFT GR -Women in Film and Television Greece (Γυναίκες στον Κινηματογράφο και στην Τηλεόραση, Ελλάδα)- παρουσιάζει το 7ο Φεστιβάλ WIFT GR 50/50 Ισότητα και στον Κινηματογράφο. Σκοπός του φεστιβάλ είναι να παρουσιαστεί η εργασία γυναικών που έχουν συμμετάσχει και διακριθεί σε διεθνείς διοργανώσεις. Φέτος θα προβληθούν ντοκιμαντέρ και ταινίες μυθοπλασίας μικρού και μεγάλου μήκους, από τις 23 έως τις 26 Νοεμβρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, με ελεύθερη είσοδο. Η διευθύντρια Προγράμματος Μιρέλλα Λεγάκη μας μίλησε για το φεστιβάλ και όσα μας επιφυλάσσει φέτος.
Τι είναι το WITF Greece;
Είναι το ελληνικό κομμάτι ενός διεθνούς δικτύου που σήμερα είναι το κορυφαίο δίκτυο γυναικών και εν γένει θηλυκοτήτων που εργάζονται στον οπτικοακουστικό χώρο και έχει σκοπό αφενός να αναδείξει τη δουλειά γυναικών και αφετέρου να υπερασπιστεί τα εργασιακά τους δικαιώματα αλλά και τις αμοιβές τους.
Με ποιο σκεπτικό έχει δομηθεί το φετινό πρόγραμμα;
Αρχικά να πω ότι οι ημερομηνίες που διεξάγεται το φεστιβάλ συμπεριλαμβάνουν την 25η Νοεμβρίου, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Κάθε χρόνο το φεστιβάλ ασχολείται με ένα θέμα που αφορά τα δικαιώματα των γυναικών - για παράδειγμα, πέρσι είχαμε στο επίκεντρο την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος. Φέτος χρησιμοποιούμε τον τίτλο «Γυναίκες χωρίς σύνορα», διότι το φεστιβάλ αποφάσισε να αναδείξει τις Ελληνίδες που έχουν διακριθεί σε διεθνή φεστιβάλ του εξωτερικού σε όλο το φάσμα των ειδικοτήτων, δηλαδή σκηνοθέτριες, σκηνογράφους, διευθύντριες φωτογραφίας, ηθοποιούς, μοντέζ κ.λπ. Βέβαια, το WIFT δεν περιορίζεται μόνο στο ετήσιο φεστιβάλ, αλλά οι δραστηριότητές του εκτείνονται και σε σεμινάρια επιμορφωτικά και εκδηλώσεις δικτύωσης, έτσι ώστε να δημιουργείται μια υποστηρικτική ομάδα για να αναδειχθεί η δουλειά των γυναικών στις τέχνες αλλά και στον χώρο των media.
Υπάρχει κάτι που σας έχει μείνει ως κορυφαίο επίτευγμα του WITF;
Είναι πολλά τα επιτεύγματα, καθώς, όπως έχει φανεί και από το Φεστιβάλ των Καννών, έχει ξεκινήσει μια σημαντική υποστήριξη σε γυναίκες δημιουργούς. Αυτό για το οποίο χαίρομαι ιδιαιτέρως είναι που για πρώτη φορά φέτος θα έχουμε και διαγωνιστικό τμήμα για ταινίες μικρού μήκους, κάτι που σκεφτόμαστε να καθιερώσουμε και για τα επόμενα χρόνια. Μέσα σε μόνο λίγες ημέρες δεχθήκαμε πάνω από 105 συμμετοχές για ταινίες μικρού μήκους. Έτσι λοιπόν, ενώ οι γυναίκες υστερούσαν σημαντικά σε επίπεδο αριθμητικό, αρχίζουν και αυξάνονται και διεκδικούν μερίδιο στον χώρο. Το ζητούμενο είναι να αναδειχθεί η δουλειά τους στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που ακόμη έχει στερεότυπα ως προς την πατριαρχία και την κυριαρχία του αρσενικού.
Τι ξεχωρίζετε προσωπικά από το φετινό πρόγραμμα εκτός διαγωνιστικού;
Αυτή που ξεχωρίζω είναι η ταινία έναρξης, που δεν είναι άλλη από το «Μέντιουμ», η ιστορία ενηλικίωσης που σκηνοθέτησε η Χριστίνα Ιωακειμίδη. Ξεχωρίζω ακόμη δύο εκπληκτικά ντοκιμαντέρ, από τη μία το φιλμ τεκμηρίωσης με τίτλο «Μητέρα του σταθμού», το οποίο καταγράφει τη ζωή των γυναικών που μετανάστευσαν στη Γερμανία από τη δεκαετία του ’60 μέχρι το 1973. Ειδικά γι’ αυτή την προβολή θα έρθουν γυναίκες από τη Γερμανία για να μιλήσουν στο κοινό. Όσο για τη λήξη του φεστιβάλ, μαζί με την απονομή των βραβείων θα προβληθεί και η ταινία «Mothers of daughters» της Έλκε Λέρενκραους και της Γιούλας Μπούνταλη, ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στην απώλεια που νιώθει μια μητέρα που χάνει την κόρη της από μια βάναυση γυναικοκτονία. Το «παρών» σε κάθε προβολή θα δίνουν οι συντελεστές των ταινιών.
Πριν από λίγες μέρες είχαμε τη βράβευση της Σοφίας Εξάρχου με Χρυσό Αλέξανδρο για την ταινία «Animal» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Εσείς είστε αισιόδοξη για την επόμενη πενταετία ή δεκαετία ως προς την εξέλιξη της γυναικείας κινηματογραφίας;
Προσωπικά είμαι πολύ αισιόδοξη, γιατί βλέπω νέες γυναίκες που θέλουν να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο και έχουν ιδέες και έμπνευση. Επίσης, σε αρκετούς κινηματογραφικούς θεσμούς έχουν αρχίσει να διακρίνονται γυναίκες - φέρνω ως παραδείγματα την κυρία Αθηνά Καρτάλου, που ασκεί τα καθήκοντά της στη θέση της γενικής διευθύντριας του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, και την κυρία Ελίζ Ζαλαντό, η οποία είναι γενική διευθύντρια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για γυναίκες που μπορούν μέσα από κέντρα λήψης αποφάσεων να ενισχύσουν νέες δημιουργούς και σε επίπεδο χρηματοδότησης, καθώς ο κινηματογράφος είναι ακριβό σπορ και στηρίζεται στην τεχνολογία. Όσες περισσότερες γυναίκες λοιπόν κατέχουν θέσεις διοίκησης σε θεσμούς όπως η κρατική τηλεόραση, το ΕΚΟΜΕ, το υπουργείο Πολιτισμού ή και η Περιφέρεια Αττικής τόσο θα υποστηρίζεται αυτό που εμείς λέμε «γυναικείο βλέμμα στον κινηματογράφο». Ωστόσο, για να μην είμαι άδικη, πολλοί άνδρες σκηνοθέτες τα τελευταία χρόνια έχουν προσεγγίσει αυτή την οπτική στις θεματικές τους και έχουν υπογράψει ταινίες που θα ορκιζόταν κανείς ότι τις υπογράφει γυναίκα δημιουργός. Αυτή η συνειδητοποίηση της κοινωνικής θέσης των γυναικών σε πολλές σύγχρονες ταινίες ανδρών σίγουρα μας δίνει αισιοδοξία για το μέλλον.
