«Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο», το παραμύθι του Αντώνη Παπαθεοδούλου, αποτελεί το νέο θεατρικό εγχείρημα της Παραμυθοχώρας και της κουκλοθεατρικής ομάδας Κιβωτός Μύθων. Στη θεατρική μεταφορά του παραμυθιού, η πόλη και ό,τι τη συνιστά, άνθρωποι, κτίσματα, δράσεις, ενώνονται για να αποκρούσουν τη μεγάλη λαίλαπα της Ιστορίας: τον Πόλεμο και τα δεινά του. Οι κάτοικοι, τα κτήρια, οι δρόμοι, οι αστικές λειτουργίες, τα έργα τέχνης, προσωποποιούνται και αναλαμβάνουν ρόλους, οργανώνοντας καθολική άμυνα ενάντια στο κακό. Σε αυτό το πλαίσιο, όπου η πόλη ως οργανισμός ζωντανός, είναι ο πρωταγωνιστής, οι παραστασιακές επινοήσεις της Μαρίας και Σπυριδούλας Παπαγεωργίου καλούνται να δώσουν την απαραίτητη σκηνική ευρωστία. Έτσι λοιπόν, τόσο οι ίδιες όσο και οι κούκλες που χειρίζονται, όπως και τα ευρηματικά σκηνικά αντικείμενα που χρησιμοποιούν, ζωντανεύουν ένα παραμύθι στο οποίο η πόλη και τα χαρακτηριστικά της έχουν τον κύριο ρόλο, ενώ η εξέλιξη της ιστορίας έχει το αναμενόμενο, γραμμικό τέλος, αυτό της ήττας του πολέμου.
Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι με αφορμή την παράσταση εννοιών όπως ο πόλεμος, η καθημερινότητα, το κυκλοφοριακό, η ρυμοτομία, τα κτηριακά χαρακτηριστικά, η λειτουργία των έργων τέχνης κ.λπ., στην Παραμυθοχώρα στήνεται μια παράσταση της πολεοδομίας. Ο αστικός σχεδιασμός και οι μεταλλαγές του, καθώς και η κεντρική θέση που αυτά έχουν στη ζωή των κατοίκων μιας πόλης, γίνονται αντικείμενο της δραματουργίας. Με τη χρήση τεχνικών και από το θέατρο σκιών αλλά και το «μαύρο» θέατρο (φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα), καθώς και με την ευχάριστη μουσική επένδυση του Φοίβου Δεληβοριά, η πόλη είναι ο πρωταγωνιστής. Με αυτή τη λογική και ο Πόλεμος είναι σκηνικό πρόσωπο, μιλιταριστικό και πομπώδες. Μέσα από τις αλλαγές της σκηνικής γεωμετρίας και των κατασκευών αναπαρίσταται τόσο η άμυνα της πόλης όσο και η πολεμική μηχανή. Η επικοινωνία ηθοποιών και θεατών δίνει τον χώρο για την ανάδυση μιας εύστοχης και χιουμοριστικής κριτικής του ακατέργαστου μιλιταρισμού σε σχέση με τη γνώση και την κουλτούρα. Επιπρόσθετα, μέσα από τη διάδραση ηθοποιών - κοινού, αλλά και μέσα από τους σκηνικούς διαλόγους, συντελείται η προσεκτική υπονόμευση και εν τέλει αποδόμηση των επιθετικών συνθημάτων, παραδοχών, αλλά και των ολοκληρωτικών συμπεριφορών. Η οργανωμένη αστικότητα αποτελεί το σκηνικό απείκασμα της ειρηνικής διαβίωσης και της ευημερίας.
Η εμπειρία της κατοίκησης, όπως αυτή παρουσιάζεται στην παράσταση, δείχνει με κατανοητό και δουλεμένο τρόπο ότι ο κάτοικος οφείλει να είναι ενεργό υποκείμενο, καθώς επίσης ότι η πόλη, η κάθε πόλη, αγαπιέται μέσα από τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις. Ιδωμένη μέσα από αυτό το πρίσμα, η εμπειρία της κατοίκησης, η πόλη καθαυτή, αποκτά ειδικό βάρος, αλλά και «απαιτεί» τη θετική, δημιουργική και αλληλέγγυα κατοίκηση. Μόνο έτσι μια πόλη μπορεί να διώξει τον πόλεμο. Μόνο έτσι η πόλη μπορεί να «ζήσει». Αυτό εξάλλου είναι και το μήνυμα-γέφυρα προς την ομαλή μετάβαση των μικρών θεατών από μια προσεκτικά δομημένη κουκλοθεατρική παράσταση στην πραγματικότητα.
