Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ήταν τόσο δυσαρεστημένος με τον προσωπάρχη του, τον Ράινς Πρίμπους, το τελευταίο διάστημα, ώστε τον υποβίβαζε διαρκώς πριν τον αποπέμψει. Μία από τις δουλειές που του ανέθεσε ήταν «να σκοτώσει μια μύγα που πετούσε πάνω από το κεφάλι του και αποσπούσε την προσοχή του σε μια σύσκεψη» έγραψε η "Washington Post". Στη δυτική πτέρυγα του Λευκού Οίκου έχουν συχνά πρόβλημα με τις μύγες, σημείωσε σκωπτικά η εφημερίδα την επομένη της παραίτησης Πρίμπους καθ’ υπόδειξη του Τραμπ.
Ο Πρίμπους (ελληνικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του) ήταν επί έξι χρόνια Πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος πριν αναλάβει δεξί χέρι του Προέδρου Τραμπ. Τώρα διοχετεύθηκε στον Τύπο η πληροφορία ότι ο Πρόεδρος «δεν τον εμπιστευόταν» από τον περασμένο Οκτώβριο, γιατί τότε -έναν μήνα πριν από τις εκλογές-, ο Πρίμπους του ζήτησε να αποσυρθεί εξαιτίας του βίντεο όπου ο Τραμπ κόμπαζε για τη σεξουαλική παρενόχληση γυναικών. Η φημολογία για διάσταση απόψεων μεταξύ των δύο ανδρών άρχισε τον περασμένο Μάιο. Σχεδόν όλοι οι αναλυτές δείχνουν ως ενορχηστρωτή της αποπομπής τον ίδιο άνθρωπο, τον Άντονι Σκαραμούτσι, στον οποίο αποδίδεται και η παραίτηση του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου Σιν Σπάισερ στις 21 Ιουλίου. Την ίδια ημέρα, ο Σκαραμούτσι έπιασε δουλειά ως διευθυντής Επικοινωνίας του Λευκού Οίκου, για να αποπεμφθεί όμως και ο ίδιος από τον Τραμπ δέκα ημέρες αργότερα, πριν προλάβει καν να ορκιστεί.
Σκαραμούς και Καπιτάνο
Με τις μηχανορραφίες και το ακατάσχετο υβρεολόγιο εναντίον εχθρών και «φίλων», ο Σκαραμούτσι διέπρεψε -έστω και για λίγο- σαν σύγχρονος Σκαραμούς ( Scaramouche) της Κομέντια ντελ’ Άρτε που εκτυλίσσεται στην Ουάσιγκτον. Πρώην χρηματιστής της Goldman Sachs, πρόεδρος εταιρείας επενδύσεων, πρώην υποστηρικτής της Χίλαρι Κλίντον αλλά του Μπάρακ Ομπάμα (μέχρι το 2010 που τον κατήγγειλε ως εχθρό τής Γουόλ Στριτ), ο Σκαραμούτσι στράφηκε στη συνέχεια στους Ρεπουμπλικανούς. Το 2015 αποδοκίμασε την «αντιαμερικανική διχαστική ρητορική του Τραμπ», κατόπιν εξέφρασε την ελπίδα να κερδίσει η Χίλαρι τις εκλογές, αλλά υποστήριξε τον Τζεμπ Μπους και, όταν εκείνος βγήκε από την κούρσα, τάχθηκε υπέρ του Τραμπ στην τελική ευθεία, εξασφαλίζοντας μάλιστα μια θέση στο επιτελείο τής μεταβίβασης της εξουσίας από τον Ομπάμα στο νεοεκλεγέντα Πρόεδρο.
Ο Άντονι Σκαραμούτσι πέρασε σαν διάττοντας αστέρας από την αίθουσα Τύπου του Λευκού Οίκου, αλλά ο μεγάλος πρωταγωνιστής παραμένει ο Τραμπ. Εξελέγη άλλωστε από τον αμερικανικό λαό, παρ’ ότι στην Κομέντια ντελ’ Άρτε είναι από τους πιο αντιδημοφιλείς χαρακτήρες. Δεν είναι άλλος από τον Καπιτάνο (Capitano), τον άπληστο, φανφαρόνο, οπορτουνιστή μασκαρά, που κομπάζει για τα κατορθώματα του σε όλα -από τον πόλεμο, μέχρι τις γυναίκες- και συνεχίζει χωρίς να καταλαβαίνει ότι τον έχουν πάρει χαμπάρι. Ο κακός Καπιτάνο έδιωξε τον Σκαραμούς, ενώ διόρισε νέο προσωπάρχη στη θέση τού Πρίμπους έναν έμπειρο στρατιωτικό χωρίς πολιτική εμπειρία, τον στρατηγό Τζον Κέλι.
Ο Άντονι Σκαραμούτσι στον ρόλο του, σχεδόν συνεπώνυμου Scaramouche
Ο Ντόναλντ Τραμπ -ποιος άλλος;- στον ρόλο του Capitano
Κωμωδία ή γουέστερν;
Εκτός από την αξιοσημείωτη αύξηση της επιρροής των στρατιωτικών στη διακυβέρνηση των ΗΠΑ, ορισμένοι αναλυτές έσπευσαν να παρομοιάσουν τον απόστρατο στρατηγό των πεζοναυτών Κέλι με έναν σερίφη που θα επιβάλει την πειθαρχία στους ανθρώπους του Προέδρου. Χωράει όμως άραγε στο γουέστερν του Λευκού Οίκου άλλος σερίφης εκτός από τον Τραμπ; Ένας βοηθός σερίφη μήπως; Στην Άγρια Δύση, οι βοηθοί του σερίφη είναι αναλώσιμοι και περνούν απαρατήρητοι, όχι όπως οι Σκαραμούς στην Κομέντια ντελ’ Άρτε, η οποία δεν έχει εξάλλου τίποτα κοινό με τις αγαπημένες εκδηλώσεις του Τραμπ, τα καλλιστεία.
Οι υπερβολές, οι αντιφάσεις και οι αλλοπρόσαλλοι χειρισμοί του «πλανητάρχη» παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις όταν συνδέονται με τις γεωστρατηγικές ισορροπίες, είτε πρόκειται για τις οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία, είτε για τις σχέσεις με την Κίνα, είτε για το επικίνδυνο παιχνίδι της γάτας με το (πυρηνικό) ποντίκι στο Ιράν και στη Βόρεια Κορέα. Στον αληθινό κόσμο υπάρχουν κι άλλοι πιστολέρο. Το θέμα είναι να μη χρειαστεί να μάθουμε ποιος τραβά γρηγορότερα το πιστόλι και σημαδεύει καλύτερα.
Από αυτήν εδώ τη στήλη υποστηρίξαμε, πριν και μετά τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου, ότι το «φαινόμενο» Τραμπ συνδέεται με την αύξηση των ανισοτήτων στη χώρα των ευκαιριών, με την άνοδο του ρατσισμού και της Ακροδεξιάς, με την κρίση και παρακμή του αμερικανικού δικομματισμού. Το κλειδί των εξελίξεων μέχρι τις επόμενες εκλογές το κρατούν οι Ρεπουμπλικανοί, μαζί με την πλειοψηφία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου. Οι Δημοκρατικοί δεν έχουν καν περάσει σε φάση ανασύνταξης, με εξαίρεση τον μαχητικό Μπέρνι Σάντερς, που επιμένει στον αγώνα από τη βάση για ένα δημόσιο σύστημα Υγείας.
Οι Ρεπουμπλικανοί στον... ψυχαναλυτή
Τρεις Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές (ο πρώην προεδρικός υποψήφιος Τζον Μακέιν και δύο γυναίκες γερουσιαστές από το Μέιν και την Αλάσκα) συντάχθηκαν με τους Δημοκρατικούς και «έπνιξαν» στη Γερουσία το σχέδιο του Τραμπ για άμεση κατάργηση του Obamacare, του προγράμματος για την παροχή ιατρικής περίθαλψη σε εκατομμύρια ανασφάλιστων Αμερικανών, βγάζοντας εκτός εαυτού τον Πρόεδρο. Ακολούθησαν απειλές και το γνωστό υβρεολόγιο Τραμπ μέσω Twitter, αλλά το αυτί των εσωκομματικών αντιπάλων του ιδρώνει όλο και λιγότερο. Οι βαρόνοι των Ρεπουμπλικανών καραδοκούν για να κόψουν τα φτερά του Τραμπ ώστε να μην ολοκληρώσει την «αρπαγή» του κόμματος μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2020. Αγωνιούν επίσης για τον αντίκτυπο που θα έχουν τα πρώτα δύο χρόνια της προεδρίας του στις ενδιάμεσες εκλογές για την ανανέωση του Κογκρέσου (όλες οι έδρες της Βουλής και το ένα τρίτο της Γερουσίας) το φθινόπωρο του 2018.
«Υποκρινόμασταν ότι ο αυτοκράτορας δεν ήταν γυμνός» γράφει με ισχυρή δόση αυτοκριτικής αλλά και υποκρισίας ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής από την Αριζόνα Τζεφ Φλέικ, στο βιβλίο του «Η συνείδηση ενός Συντηρητικού» (προδημοσίευση στο Politico). Ο Φλέικ παρότρυνε τους συναδέλφους του να αναλάβουν δράση στο Κογκρέσο, σύμφωνα με τις πρόνοιες του συντάγματος, για να αντιμετωπιστεί το χάος στη διακυβέρνηση των ΗΠΑ, παρότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα υιοθέτησε κάθε λογής ακροδεξιούς λαϊκιστές στον λυσσαλέο πόλεμο κατά του Μπάρακ Ομπάμα για να καταλήξει όμηρος της τηλεπερσόνας Τραμπ. “Πολύ συχνά”, ομολογεί τώρα ο γερουσιαστής Φλέικ, “παρακολουθούμε την εξέλιξη του δράματος παθητικά μαζί με την υπόλοιπη χώρα και λέμε ότι ‘κάποιος πρέπει να κάνει κάτι’ χωρίς όπως φαίνεται να συνειδητοποιούμε ότι αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς”.
Η παράσταση έχει μέλλον. Δεν πέρασε ακόμα ούτε το πρώτο τέταρτο.
