Του Νίκι Βέντολα,
πρόεδρος της ιταλικής "Αριστεράς Οικολογίας Ελευθερίας"
Διανύουμε ζωτικής σημασίας στιγμές για το μέλλον της Ευρώπης και της Μεσογείου. Οι καθημερινές ειδήσεις μάς δίνουν την κοσμοϊστορική αίσθηση των γεγονότων σε κάθε μήκος και πλάτος της Γηραιάς Ηπείρου, πληγωμένης από τις βίαιες πολιτικές της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, φυλακισμένης στα ιδεολογικά και υλικά κελιά των χρηματοοικονομικών ολιγαρχών και των πολιτικών υπαλλήλων τους και φοβισμένης από τα φαντάσματα της φτώχειας, που αυξήθηκε δυσανάλογα εξαιτίας των πληγμάτων της λιτότητας, και εκείνου που αποκαλύφθηκε με δραματική μορφή από τη βιβλική έξοδο των προσφύγων και των μεταναστών.
Η Ευρώπη μοιάζει σήμερα σαν τις αρχές του 1900, πεινασμένη για ψωμί και λαϊκισμό, ναρκωμένη από τον εθνικισμό, άρρωστη από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Επιστρέφουν οι τοίχοι, που καταγράφουν την ασυμμετρία ανάμεσα στα δικαιώματα και την εξουσία, ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους.
Ο φασίστας Όρμπαν στην Ουγγαρία, που μοιάζει με ταινία τρόμου, διατάσσει να συλλάβουν τους πρόσφυγες και πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πολλά προηγούμενα στην Ιστορία της ανθρωπότητας που να έχουν δείξει τέτοιο επίπεδο βαρβαρότητας.
Μέσα σε αυτή τη βρομερή, δηλητηριώδη ατμόσφαιρα, η αρχειοθέτηση του μπλερισμού, δηλαδή του θατσερισμού της Αριστεράς, με τη νίκη του Κόρμπιν στις προκριματικές εκλογές του Εργατικού Κόμματος, αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό κενό στον τοίχο της υποταγής στον νεοφιλελευθερισμό από την πλευρά των κομμάτων του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού.
Σε λίγες ημέρες ο ελληνικός λαός με την επιστροφή του στις κάλπες θα μπορούσε να εδραιώσει το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο που, στο επίπεδο όλης της ηπείρου, προσπαθεί να ανατρέψει την ατζέντα της τρόικας. Δεν είναι δύσκολο να μην καταλάβουμε τη σχέση ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα, ανάμεσα στη λιτότητα και τα αντιδραστικά κινήματα. Χρειάζεται λοιπόν να οικοδομήσουμε έναν ισχυρό δεσμό ανάμεσα στους αγώνες για την υποδοχή αυτών που δραπετεύουν και το σκάνε από την κτηνωδία του πολέμου και την ανακατανομή του πλούτου, ανάμεσα στην αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Το ελληνικό ζήτημα παραμένει πάντα ανοιχτό, στην υλική του διάσταση και στις συμβολικές αντηχήσεις και αντανακλάσεις. Υπάρχει ένας λαός που οδηγήθηκε στην πείνα και υπάρχει και μια αυτοκρατορική πολιτική σαν αυτής του Καρλομάγνου, που φανταζόταν το μέλλον της Ευρώπης απελευθερωμένο από το βάρος αυτής της μικρής - μεγάλης χώρας, αυτού του θεμελιώδους και ιδρυτικού χώρου όλων μας, του πολιτισμού και της φαντασίας μας.
Ο Τσίπρας ήταν ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που έλυσε τα μάγια της νεοφιλελεύθερης ρητορικής, απομονωμένος από όλες τις ευρωπαϊκές μεταρρυθμιστικές κυβερνήσεις, της Δεξιάς ή της Αριστεράς - δεν μετράει καθόλου η διαφορά όταν έχουν στο μυαλό τους τις ίδιες ιδέες για τις μεταρρυθμίσεις. Περιορισμένος από τη δραματική μέγγενη της γερμανικής κυριαρχίας, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε τον κίνδυνο ενός ασαφούς, τυχοδιωκτικού Grexit, αποδέχθηκε έναν τρομερό συμβιβασμό, αλλά άνοιξε ένα παράθυρο στο αποφασιστικό θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους καθώς και ενάντια στην ίδια την έννοια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δραπετεύει από τη δημοκρατία και θεμελιώνει τη δική της νομιμοποίηση στην ισχύ των αγορών.
Γι' αυτό είναι σημαντικό να ξανακερδίσει αυτός ο μικρός Έλληνας Δαβίδ, που ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και δεν φοβάται τις αποφάσεις του λαού του.
* Το άρθρο του Νίκι Βέντολα δημοσιεύτηκε στην ιταλική ηλεκτρονική έκδοση της "Huffington Post" στις 16.09.2015
Μετάφραση - απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος
