Του Τρύφωνα Κωστόπουλου*
Ο μαρξισμός διδάσκει ότι οι ιστορικές συνθήκες και τα μεγάλα γεγονότα δημιουργούν τις μεγάλες προσωπικότητες. Ακριβώς στον αντίποδα, τα αστικά ρεύματα υποστηρίζουν πως οι προσωπικότητες δημιουργούν την Ιστορία και όχι το αντίθετο. Ο ιστορικός υλισμός διδάσκει ότι οι λαϊκές μάζες είναι η αποφασιστική δύναμη στην ιστορική εξέλιξη, είναι η ατμομηχανή της Ιστορίας. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η προσωπικότητα δεν επιδρά πάνω στην πορεία των ιστορικών γεγονότων. Η διαφορά όμως με τους αστούς ιστοριογράφους είναι ότι ο ρόλος αυτός πρέπει να εξετάζεται με την πορεία της πάλης των τάξεων. Στο πλαίσιο αυτό, για να κατανοήσουμε τη συναρπαστική πολιτική διαδρομή του πρωθυπουργού, οφείλουμε να την εντάξουμε στην ιστορική της διάσταση, κατανοώντας και τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού καπιταλισμού. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα το 2008, αλλά και ολόκληρο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, είχε σαν συνέπεια την πλήρη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα και την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα σε χαρισματική ηγετική προσωπικότητα.
Ο Αλέξης Τσίπρας από τις ευρωεκλογές του 2014 έχει κερδίσει όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και το δημοψήφισμα. Να σημειωθεί ότι όλα τα χειραγωγούμενα «γκάλοπ» τον έφερναν πάντα «σταθερά» δεύτερο και προέβλεπαν μέχρι και νίκη του «Ναι» στο δημοψήφισμα. Αυτό δεν κάνουν και τώρα; Αφού η πραγματικότητα δεν τους βολεύει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Και η επιστήμη πρόβλεψης των διαθέσεων της κοινής γνώμης κι αυτή στον Καιάδα; Ναι, μπροστά στο ταξικό τους συμφέρον δεν ορρωδούν σε τίποτα. Αιδώς, Αργείοι!
Κατά τον ίδιο τον κ. Στουρνάρα, την περίοδο 2008-2013 το ΑΕΠ της Ελλάδας μειώθηκε κατά 26%, ενώ το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε πάνω από 35% σε πραγματικούς όρους κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων Μνημονίων. Όταν ξεκίνησε η πτώση του ΑΕΠ (δ' τρίμηνο 2008), το συνολικό ΑΕΠ (σε δωδεκάμηνη βάση και σε τρέχουσες τιμές) ανήλθε στα 242,1 δισ. ευρώ. Το 2014 υποχώρησε σε 179,3 δισ. ευρώ, δηλαδή εμφανίζει μείωση κατά 25,9% σε τρέχουσες τιμές. Καταστράφηκαν 62,8 δισ. ευρώ ΑΕΠ. Αυτό το εισόδημα δεν υπάρχει πια. Ρίχτηκε στον νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό Καιάδα. Αν όμως υπολογίσουμε και την επίδραση του πληθωρισμού (ο οποίος στο διάστημα από τα τέλη του 2008 έως και το γ' τρίμηνο του 2014 αυξήθηκε κατά 9,20%), τότε η πραγματική μείωση του ΑΕΠ φτάνει στο 32,3%! Με βάση το ποσοστό αυτό, η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ την περίοδο 2008-2014 είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στη σύγχρονη παγκόσμια Iστορία! Η μεγαλύτερη πτώση σημειώθηκε στον Καναδά (33,5%, κατά την περίοδο 1929-1933) και ακολουθούν οι ΗΠΑ (30,8%, 1929-1933), η Αργεντινή (20,6%, 1980-1989), η Χιλή (18,9%, 1981-1983) και η Γαλλία (15,9%, 1929-1932). Τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης που επίσης βίωσαν κρίση αυτά τα χρόνια τα πήγαν αρκετά καλύτερα: η Ιρλανδία (13%, 2007-2012), η Ισπανία (10%, 2007-2013) και η Πορτογαλία (9%, 2007-2013). Επίσης, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. εκτόξευσαν την ανεργία στο 27,8%. Ο ΣΥΡΙΖΑ τη μείωσε στο 19,5%. Είναι θρασύτατοι, θέλουν να επιστρέψουν στην εξουσία. Πολεμούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως εχθρό του λαού. Εδώ ισχύει η φράση του Μπρεχτ «Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει είναι ο ίδιος τους ο εχθρός».
Το ερώτημα τίθεται χωρίς περιστροφές: Ποιοι χρεοκόπησαν την Ελλάδα και πέρασαν τη θηλιά του χρέους στον ελληνικό λαό; Η απάντηση είναι γνωστή τοις πάσι. Ολόκληρο το παλιό πολιτικό προσωπικό. Αρχίζουμε με το πάρτι των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΝΑΤΟ, από το 1974 έως το 2013 δαπανήσαμε σε σταθερές τιμές (2005) πάνω από 250 δισ. ευρώ σε εξοπλιστικά προγράμματα. Με δεδομένο ότι το δημόσιο χρέος πριν την είσοδο της χώρας στον μηχανισμό στήριξης, στις 31.3.2010, ήταν 299 δισ. ευρώ, οι εξοπλιστικές δαπάνες έφτασαν να αντιστοιχούν στο 80% του χρέους της χώρας.
Ακολουθεί το πάρτι στην Υγεία την περίοδο 1997-2014 σύμφωνα με τα πρακτικά της Βουλής και με μετριοπαθείς υπολογισμούς ανέρχεται στα 85 δισ. ευρώ, ποσό το οποίο αντιστοιχεί στο 1/4 του δημόσιου χρέους της χώρας. Σύμφωνα με τον Παύλο Πολάκη, «αυτά τα 85 δισ. μαζί με τα 100 δισ. των δημόσιων έργων και τα 150 δισ. των εξοπλισμών δημιούργησαν το δημόσιο χρέος».
Σήμερα, όμως, η χρηματοδότηση των σύγχρονων καπιταλιστικών κρατών και η εξυπηρέτηση του χρέους τους είναι εκ των ων ουκ άνευ για την εύρυθμη λειτουργία τους. Είναι όπως το αίμα στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο πλούσιος βιομηχανικός Βορράς (Γερμανία), για να μειώσει το δικό του κόστος χρηματοδότησης, συνειδητά πτώχευσε τον Νότο επιλέγοντας σαν πρώτο θύμα την Ελλάδα. Πράγματι, στο σημείο αυτό επενέβη ο ξένος παράγοντας, κυρίως ο ευρωπαϊκός (Γερμανία) και μετέτρεψε τη χώρα σε πειραματόζωο. Γιατί όμως επιλέγει τη μικρή Ελλάδα; Ο λόγος είναι απλός. Γιατί οι πλούσιες ελληνικές ελίτ είναι από συστάσεώς τους ξεπουλημένες στην αλλοδαπή. Έχουν εναποθέσει την επιβίωσή τους στους ξένους ιμπεριαλιστές. Αυτό έπραξαν και στην κατοχή 1941-1944. Είτε συνεργάστηκαν με τους κατακτητές (ταγματασφαλίτες), είτε διέφυγαν στο εξωτερικό, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, λούφαξαν. Από την εποχή του Τζον Πιουριφόι, του Αμερικανού πρέσβη στην Ελλάδα, ο οποίος το 1952 στην προσπάθειά του να εξηγήσει την υποτελή στάση των Ελλήνων πολιτικών εκείνης της περιόδου δήλωνε περιχαρής «Το αγκιστρωμένο ψάρι δεν χρειάζεται δόλωµα», για το πολιτικό κατεστημένο δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες οικογένειες χωρίς αιδώ διαφεντεύουν τη χώρα σε συνεργασία με τον ξένο παράγοντα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την πολιτική των Μνημονίων. Οι ίδιες αυτές ελίτ είτε τα κάνουν «πλακάκια» με την τρόικα, είτε επιλέγουν να βγάζουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό, είτε λουφάζουν. Και ο λαός τι έκανε; Παρασύρθηκε από τρεις αγύρτες πολιτικούς, Παπανδρέου, Βενιζέλο, Σαμαρά; «Όμως, σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δεν συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας, όπου ο πρώτος τυχόν τυχοδιώχτης θα μπορούσε να τη βιάσει» (Μαρξ). Πώς λοιπόν ένα έθνος δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων αιφνιδιάστηκε και οδηγήθηκε χωρίς αντίσταση στην αιχμαλωσία των Μνημονίων από τρεις αγύρτες πολιτικούς;
Τελικά, υπάρχει πολιτική διεξόδου από τα Μνημόνια και ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας; Η ανάλυσή μας έδειξε ότι μπροστά στον ελληνικό λαό ανοίγονται τρεις δρόμοι. Ο πρώτος δρόμος (αστικός εκσυγχρονισμός), να γίνει επιτέλους και η Ελλάδα μια κανονική χώρα της Ευρωζώνης διεκδικώντας μια κανονική θέση στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Αυτό απαιτεί σύγκρουση της ελληνικής ελίτ με τους ξένους. Όπερ αδύνατον. Ο δεύτερος δρόμος, να συνεχίσουν τα Μνημόνια στο διηνεκές! Και ο τρίτος δρόμος είναι ο δικός μας. Είναι αυτός τον οποίο επέλεξε ο ελληνικός λαός αναδεικνύοντας σε ηγέτη του τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Στα δύσκολα ο ελληνικός λαός πάντα αναδεικνύει τους ηγέτες του μέσα από τα σπλάχνα του. «Χαίρε κρίση» κατά τον Μαρξ. «Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση» κατά τον Μάο Τσε Τουνγκ. Το σάπιο πολιτικό κατεστημένο δημιούργησε την κρίση και την κοινωνική αναταραχή και ανέδειξε μια λαϊκή ηγετική προσωπικότητα στη θέση του πρωθυπουργού. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Επιτέλους, κόντρα στο ρεύμα και το πολιτικό κατεστημένο των πλούσιων ελίτ, σπάει η αστική παράδοση των πρωθυπουργών που εκκολάπτονται στο Αμερικανικό Κολέγιο. Στις 21 Αυγούστου 2018 λύθηκε η θηλιά των Μνημονίων που μας πέρασαν στο λαιμό οι ξένοι ιμπεριαλιστές με τους ντόπιους συνεργάτες τους. Γι' αυτό ουρλιάζουν και λυσσομανούν τα μαντρόσκυλα των ΜΜΕ και το πολιτικό προσωπικό των Μνημονίων. Βλέπουν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Ξημερώνει μια άλλη μέρα για την Ελλάδα και τον λαό της. Όλοι γνωρίζουν το συμφέρον τους. Κανείς δεν μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν. Τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρά. Το συμφέρον των πολλών, το οποίο και γνωρίζουν, είναι με τον προστάτη των φτωχών, τον χαρισματικό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα!
* Ο Τρύφωνας Κωστόπουλος είναι καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου
Στα δύσκολα ο ελληνικός λαός πάντα αναδεικνύει τους ηγέτες του μέσα από τα σπλάχνα του
