Μπορούν τα ιδιωτικά συμφέροντα να ταυτιστούν με το δημόσιο συμφέρον; Η απάντηση είναι γνωστή. Πόσο μάλλον το δημόσιο συμφέρον να αποτελέσει αντικείμενο ιδιωτικής οικονομίας. Εδώ γελάμε (πικρά).
Ένα παράδειγμα κρατικής παρέμβασης και επιβολής σε ιδιωτικές εταιρείες παροχής δημόσιας υπηρεσίας είναι οι άγονες γραμμές. Οι ιδιωτικές εταιρείες (ναυτιλιακές και αεροπορικές), ενώ ανταγωνίζονται για τις εμπορικές άγονες γραμμές των τουριστικών νησιών, για τις υπόλοιπες δεν εκδηλώνουν κανένα ενδιαφέρον. Οι εταιρείες αυτές, αν και επιδοτούνται από το κράτος, συχνά περιορίζουν τα δρομολόγια παρέχοντας στους νησιώτες τις υπηρεσίες τους μονοπωλιακά με υψηλότερο κόστος απ’ ό,τι στην υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα τα εισιτήρια είναι ακριβότερα από τις πτήσεις του εξωτερικού. Η ιδιωτική πρωτοβουλία, βασισμένη μόνο στο κέρδος και όχι στο συμφέρον του πολίτη, έχει αποτέλεσμα να υποβαθμίσει τις ακριτικές περιοχές και να πλήξει την οικονομία και τον τουρισμό των νησιών αυτών.
Ωστόσο, αν σήμερα οι εξωχώριοι οργανισμοί θεωρούν τη δημόσια περιουσία ιδιοκτησία του εκάστοτε υπουργού και εκβιαστικά του επιβάλλουν την ιδιωτικοποίησή της, επιθυμώντας για λόγους δικού τους συμφέροντος να τη δουν στα χέρια μεγάλων εταιρειών, αν οι εκάστοτε εκπρόσωποι του δημόσιου συμφέροντος πιέζονται να παραδεχτούν ότι η εξυπηρέτηση του χρέους είναι δημόσιο συμφέρον, μιας και η χώρα δεν τα βγάζει πέρα χωρίς την ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη», δεν μας μένει παρά να αναλογιστούμε σε ποιον τελικά ανήκει τούτο το οικόπεδο των 131.957 χλμ.
Πόσοι και ποιοι είναι οι συνιδιοκτήτες του και τι μερίδιο κατέχει ο καθένας. Πόση γη κατέχουν οι ιθαγενείς ιδιώτες, το Δημόσιο, οι ξένοι ιδιώτες, οι ελληνικές και ξένες εταιρείες (τράπεζες, funds κ.λπ.). Έτσι μόνο θα καταλάβουμε τι δικαιώματα έχει ο καθένας και πόσο είναι το αντικείμενο της συζήτησης / διαπραγμάτευσης που πραγματικά μας αναλογεί.
Θα συνειδητοποιήσουμε επίσης ότι, ως παραρτήματα του οικοπέδου αυτού, ως εργαζόμενοι, περνάμε σε νέα δικαιοδοσία και η προσωπική εργασία του κάθε πολίτη από δικαίωμα καταντά εμπόρευμα στα χέρια του νέου ιδιοκτήτη. Έχει τιμή. Και χρειάζονται εργαλεία (συλλογικές συμβάσεις) για να διαπραγματευτούμε την «τιμή» μας στο νέο εργασιακό παζάρι.
Κι όσο για την αριστερή παράδοση ότι η ιδιοκτησία είναι ανάθεμα, άλλο τόσο ανάθεμα είναι και η παράδοση της δημόσιας περιουσίας και των εργαζομένων. Η περιουσία του λαού και η διαχείρισή της για το συμφέρον κάθε πολίτη είναι το απαραίτητο στήριγμα μιας αριστερής κοινωνικής πολιτικής και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ν’ αντικατασταθεί από την ιδιωτική οικονομία δημοσίου συμφέροντος.
Από την άλλη ας μην ξεχνάμε ότι και η απαλλοτρίωση / εθνικοποίηση επιχειρήσεων εθνικού χαρακτήρα είναι κι αυτή αποδεκτή για λόγους δημοσίου σκοπού. Με την προϋπόθεση της παράδοσής τους στις τοπικές κοινωνίες ή στους εργαζόμενους ή σε συνεταιρισμούς (κι όχι σε κακοδιαχειριστές δημόσιους γραφειοκράτες), ώστε να προστατευτούν οι πολίτες από την εις βάρος τους κερδοσκοπία των ιδιωτικών ολιγοπωλίων και να εξυπηρετηθούν καλύτερα οι ανάγκες των αποκεντρωμένων περιοχών.
