Εσείς δηλαδή νομίζετε πως όλα αυτά γίνονται έτσι. Τυχαία. Πως μέσα από ένα Big Bang απρόβλεπτο, κάποιοι νέοι από κείνους που σε μια εποχή τόσο κοντινή, και τόσο μακρινή, τους έλεγαν αλήτες, εκ γενετής καταδικασμένοι στην ομοιομορφία της ανωνυμίας, προικισμένοι με ευλυγισία εντούτοις, και γι’ αυτό ανθεκτικοί στους ανέμους της εποχής, παλιοπαρέα με κάποιους παλιούς κι ακόμα πιο παλιούς, δραπέτες από τη μιζέρια των δεκαετιών μας, από το καυδιανά της ισόβιας ενοχής μας, από τις παγίδες των άρτιων μονοδρόμων μας, κατάφεραν να τρυπώσουν σε μέγαρα που για άλλους προορίζονται. Και άλλοι προορίζονται από το λίκνο τους γι’ αυτά.
Εσείς δηλαδή νομίζετε πως όλα αυτά γίνονται τυχαία. Πως από κάποιο βίτσιο αυτής της παλιοπαρέας, κάποιο τραύμα των παιδικών τους χρόνων, κάποιο φθόνο αποτυχημένων για επιτυχημένους, υποχρεώνονται να παρελαύνουν στη Βουλή για έλεγχο πράξεων και δανείων εκείνοι που έμαθαν να ελέγχουν τις ζωές των άλλων. Πως από μια διάθεση να προσφέρει στον λαό θέαμα, αφού δεν μπορεί να του προσφέρει άρτο, αυτή η διμοιρία των επιπόλαιων αγγίζει τους ανέγγιχτους, ταπεινώνει τους αλαζόνες, στύβει με υπολογισμό ψυχρό τον ανταγωνισμό τους. Υποχρεώνει τους τρομοκράτες του πλούτου να πληρώσουν λύτρα στους ίδιους τους ομήρους τους.
Εσείς δηλαδή νομίζετε πως όλα αυτά γίνονται τυχαία. Ένα καπρίτσιο, μια ανεξήγητη παρένθεση της Ιστορίας, να σπάσουν πλάκα οι τελάληδες της λαϊκής όπου τα πάντα, και κυρίως οι πάντες, πωλούνται από τους ίδιους πωλητές και καταλήγουν στους ίδιους αγοραστές. Για να αποκομίζουμε χρόνια και χρόνια εμείς, κι εμείς, και πάλι εμείς, δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα, ήττες, και ήττες, και πάλι ήττες, μικρά εγκλήματα που δεν διαπράξαμε, μεγάλα οράματα που δεν πράξαμε, ένα βαρύ γλυκό σε ραγισμένο φλιτζάνι. Χωρίς να υποψιαζόμαστε την παλιοπαρέα που ερχόταν από παλιά μονοπάτια, τόσο διαφορετική, και τόσο δική μας.
Ήρθε. Και θα μείνει. Να βάλει αυτό που μπορεί πλάι σ’ αυτό που θέλει. Και μετρώντας το μπόι της να σπρώξει το αύριο όσο πιο μακριά γίνεται από το βάλτο. Μικρά βήματα σε μια μεγάλη πορεία. Συνέχεια στην ασυνέχεια. Χαράματα, δυο του Σεπτέμβρη, στη Συγγρού. Και ας ταράζονται σφόδρα οι Άλλοι, τέτοιας λογής αποκοτιές μαθαίνοντας. Τίποτε δεν πήγε τελικά χαμένο τόσα χρόνια, σε τόσες χαμένες ζωές...
