ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΡΑΠΤΗ*
Ενώ η Αυστρία του Βέρνερ Φάιμαν επιμένει στα κλειστά σύνορα και στην κατάργηση του βαλκανικού διαδρόμου διέλευσης, δημιουργώντας διπλωματικό επεισόδιο προηγουμένως με την Ελλάδα, κι ενώ οι χώρες του Βίσεγκραντ απειλούν με βέτο θεωρώντας δήθεν την Τουρκία μη ασφαλή για την επιστροφή των Σύρων προσφύγων, αρνούμενοι κάθε δυνατή λύση, κι ενώ η Γερμανία αγωνιά για την καλύτερη φύλαξη των εξωτερικών ευρωπαϊκών συνόρων, ως εκ θαύματος η σύνοδος κορυφής της 7ης Μαρτίου καταλήγει σε κοινό ανακοινωθέν.
Η Τουρκία αναδεικνύεται πάλι σε παίκτη - κλειδί στο παζάρι της επανεισδοχής με τη λογική ένα προς ένα, άρα μηδέν εις το πηλίκον και πάντα με το αζημίωτο. Όσο για την Ελλάδα, που προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας, παίρνει πολλές υποσχέσεις για στήριξη, αρκεί να είναι υπάκουη και να δεχθεί τα «κλειστά κέντρα», βλέπε στρατόπεδα. Το τυράκι γι' αυτό, όχι άλλο από αοριστίες για έγκαιρη ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Το ραντεβού όλων ανανεώνεται στην επόμενη σύνοδο, στα μέσα Μαρτίου, όπου ευελπιστούν να καταλήξουν σε οριστική συμφωνία θέτοντας μεγαλεπήβολους στόχους, όπως την παύση της «παράνομης» μετανάστευσης, τη διάλυση του κυκλώματος των διακινητών και την ομαλοποίηση της λειτουργίας της Σένγκεν έως το τέλος του έτους... Κι έζησαν αυτοί καλά και οι πρόσφυγες χειρότερα...
Μέσα όμως σ' αυτό το θέατρο του παραλόγου, κάτι διαφεύγει μονίμως στους ιθύνοντες νόες: ο ανθρώπινος παράγοντας. Οι κοντά 4.000 πνιγμένοι και αγνοούμενοι στα νερά της Μεσογείου, οι σχεδόν 36.000 εγκλωβισμένοι1 στη χώρα μας, τα 10.000 εξαφανισμένα ασυνόδευτα παιδιά, δεν είναι απλώς αριθμοί «υπεξούσιων ομάδων» από τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, είναι ξεριζωμένες κι απελπισμένες ψυχές, είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, με σάρκα και οστά, που μέχρι να βάλουν οι Δυτικοί το χεράκι τους ζούσαν κι αυτοί στη δική τους κανονικότητα, έγραφαν τη δική τους ιστορία. Το ότι δεν βρισκόμαστε εμείς στη θέση τους επί του παρόντος μόνο ως τυχαίο γεγονός μπορεί να εκληφθεί.
Την αναλγησία και το έλλειμμα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης που επιδεικνύουν οι Ευρωπαίοι ίσως μπορεί να εξηγήσει η διαπίστωση πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί ένωση με την ουσιαστική σημασία του όρου, αλλά ενοποίηση κρατών δύο ταχυτήτων με βάση οικονομικά συμφέροντα και με αναντίστοιχη ισοκατανομή εξουσίας. Ο δε εθνικισμός που εμφανίζουν κάποια κράτη με τη μορφή του ρατσισμού και της ξενοφοβίας εξυπηρετεί προφανώς το μεγάλο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.
Οι προτεσταντικές πολιτικές λιτότητας και καταστολής είναι αναμενόμενο να κινητοποιούν τα πιο ακραία αντανακλαστικά, τα πιο κτηνώδη ένστικτα, ακριβώς όπως είχε περιγράψει το 2009 ο Αυστριακός σκηνοθέτης Μίκαελ Χάνεκε στην αλληγορική ταινία του «Λευκή Κορδέλα». Η βία γεννά τη βία και έτσι επωάζεται το αυγό του φιδιού· σήμερα στοχοποιείται ο μετανάστης, αύριο εσύ.
Ωστόσο μια τελείως διαφορετική κορδέλα, ελπιδοφόρα και κόκκινη αυτή τη φορά, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας στις 8 του Μάρτη, κράτησαν από κοινού μετανάστριες και Ελληνίδες σε μια συμβολική πορεία περιμετρικά του λιμανιού του Πειραιά και των κέντρων φιλοξενίας προσφύγων σχηματίζοντας ανθρώπινη αλυσίδα με σύνθημα: Διασχίζουμε τα σύνορα του σεξισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας!
Το μήνυμα «ασφαλής δίοδος» στάλθηκε για όλους τους πρόσφυγες. Αναμένεται ανταπόκριση από τους πάσης φύσεως παραλήπτες...
* Η Δέσποινα Ράπτη είναι εκπαιδευτικός
1 Σε 35.945 υπολογίζονταν το πρωί της 9ης Μαρτίου οι πρόσφυγες σε όλη την ελληνική επικράτεια, σύμφωνα με τα στοιχεία του Συντονιστικού Οργάνου Διαχείρισης Προσφυγικής Κρίσης.
