(Σύνθημα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος»)
Ο πολιτικός χρόνος, σχεδόν πάντα, φαίνεται και είναι ατελείωτος, ιδίως για τους αριστερούς/ές.Τούτη τη φορά όμως χρειάστηκε, μόνο, κάτι παραπάνω από μια δεκαετία. Υπάρχει ακόμα η ταμπέλα «Χώρος Διαλόγου για την Ενότητα και Κοινή Δράση της Αριστεράς», κρεμασμένη έξω από την πόρτα της «Εποχής». Είχε προηγηθεί, ήδη από το 1999, η «Πρωτοβουλία για την Επανίδρυση της Αριστεράς». Ένα σημαντικό βήμα έγινε, από διάφορες μικρές οργανώσεις, όπως η ΑΚΟΑ, με τη ολόθερμη υποστήριξη και συνεργασία στα ψηφοδέλτια του Συνασπισμού στις εκλογές του 2000, με το σκεπτικό ότι «παρά τις διαφορές με τον Συνασπισμό, χρειάζεται η παρουσία του στη Βουλή, προκειμένου να υπάρξει ένας βατήρας της Ανανεωτικής Αριστεράς, για να προχωρήσουμε την υπόθεση της ανασύνθεσης και επανίδρυσης της Αριστεράς». Και έτσι έγινε. Για μερικές χιλιάδες ψήφους ο Συνασπισμός εισήλθε στη Βουλή και έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι για την ανασύνθεση της Αριστεράς.
Τελικά φτάσαμε ώς εδώ. Ως πολιτικό υποκείμενο, συλλογικό βαφτιστήρι των κινημάτων από τις ευρωπορείες, το Κοινωνικό Φόρουμ, έως τις πλατείες και τα αλληλέγγυα μορφώματα. Το πρωτοφανές εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ενός συμμαχικού σχήματος, από διαφορετικές μήτρες, με αντιπαλότητες πολλές φορές εχθρικές, φαίνεται ότι θα γίνει σύντομα κυβέρνηση. Έγινε, πια, με τη γκραμσιακή έννοια, ηγεμονική πολιτική δύναμη. Για να νικήσουμε πλήρως όμως, χρειάζεται καθημερινός αγώνας στο πεδίο των ιδεών, των αξιών, των ιδανικών που συμπυκνώνουν το ήθος και την αξιοπρέπεια.
Χρειάζεται κυβερνητικό πρόγραμμα που θα είναι η συμπύκνωση των ιδεών μας για την άμεση δράση, αλλά και των στρατηγιών μας στοχεύσεων, για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Δύσκολα πράγματα. Δεν υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα για να μας διδάξουν. Εμείς πρέπει να γίνουμε το παράδειγμα. Προφανώς, το αντιμνημόνιο δεν φτάνει. Χρειάζεται η σαφής αντίθεσή μας με τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού από ξεκάθαρη ταξική πλευρά, απόλυτα μονοδιάστατη. Το κόμμα μας, με το νέο ποιοτικό άλμα, θα είναι πια των μελών του. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μας αρκεί να συζητούνται δημοκρατικά οι ιδέες και οι πολιτικές επιλογές των κεντρικών οργάνων του. Σημαίνει, κυρίως, ότι τα μέλη του, κολυμπώντας απαραιτήτως σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας, θα διαμορφώνουν τις θέσεις του κόμματος. Το πρόγραμμα ενός τέτοιου κόμματος που θέλουμε δεν μπορεί να παραμένει ζήτημα ειδικών, είναι των μελών του, είναι εν τέλει όλης της κοινωνίας.
Για να γίνουν αυτά, δεν μπορεί παρά να σχηματιστούν εντός του κόμματος, ρεύματα ιδεών ανοιχτά, χωρίς μοναδικότητες, όχι σαν μηχανισμοί εντός του κόμματος. Η ΑΝΑΣΑ φιλοδοξεί να γίνει υπόδειγμα ενός τέτοιου ρεύματος που θα δίνει φωνή στους μη έχοντες φωνή, να υπηρετήσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, την αλληλεγγύη, την κομμουνιστική προοπτική και προφανώς να συμβάλει στην προώθηση και τη σύνθεση. Για παράδειγμα, η τρέχουσα σύνθεση απαιτεί τη διευκόλυνση, για κάποιο μεταβατικό διάστημα, όσων συνιστωσών δεν αισθάνονται έτοιμες για άμεση αυτοδιάλυση.
Η ιστορία προσκαλεί, αλλά δεν παρακαλεί. Όλοι μας να προσπαθήσουμε να καταστεί ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα ενιαίο, ταξικό, μαζικό, ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, με λειτουργούσες πολιτικά οργανώσεις, που θα χτιστούν παντού.
Στο κάτω - κάτω, το μοντέλο του κόμματος φωτογραφίζει το μοντέλο της κοινωνίας που θέλεις να φτιάξεις...
