Το χειρότερο είναι πως κοντεύουμε να το συνηθίσουμε. Τι κοντεύουμε δηλαδή, το συνηθίσαμε κιόλας. Και δεν μας προκαλεί την παραμικρή εντύπωση. Υπάρχουν βέβαια εδώ κι εκεί κάτι περίεργοι τύποι που φωνάζουν και διαμαρτύρονται επισείοντες Συντάγματα και νόμους και ήθη και πολιτικούς καθωσπρεπισμούς, αλλά ποιος τους δίνει σημασία. Κολλημένοι άνθρωποι, σχεδόν γραφικοί. Και ύστερα το ζήτημα είναι η δουλειά να γίνεται...
Η δουλειά να γίνεται. Το πώς γίνεται μην το πολυψάχνεις. Ποιον αφορά άλλωστε;
Και πολιτικό μιθριδατισμό μπορείς να το πεις. Είναι εκεί που παρέχεται σε δόσεις στην κοινωνία το δηλητήριο, ώστε να το συνηθίσει, κι από ένα σημείο και πέρα να μην το καταλαβαίνει καν. Και όχι μόνο να μην επαναστατεί, αλλά να θεωρεί κιόλας ανεκτή τη γεύση του δηλητηρίου και την οσμή του και την όψη του. Πολιτικός μιθριδατισμός απέναντι στον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία. Απέναντι στην αντισυνταγματικότητα και την παρανομία. Απέναντι στην πολιτική του τσαμπουκά, σε όλες της τις μορφές.
Βρισκόμαστε ήδη μπροστά στην τέταρτη πολιτική επιστράτευση απεργών μέσα σε 18 μήνες. Τον Γενάρη του 2013 φόρεσαν το χακί στους απεργούς εργαζόμενους στο Metro. Τον Φλεβάρη στους ναυτεργάτες. Τον Μάη στους καθηγητές. Και τώρα στους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Ενώ σε καμία από τις περιπτώσεις αυτές δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις που το Σύνταγμα και οι εφαρμοστικοί του νόμοι προβλέπουν, ώστε να ενεργοποιηθεί σύννομα το μέτρο της «επίταξης», όπως κομψά ονομάζεται η επιστράτευση. Ούτε ζήτημα εθνικής ασφαλείας ετίθετο, ούτε περίπτωση αντιμετώπισης συνεπειών θεομηνίας, ούτε βέβαια συνέτρεχε κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Απλώς οι απεργίες ενοχλούν. Και η όχληση πρέπει να παραμεριστεί. Τόσο απλά.
Χουντική μέθοδο χαρακτήριζε ο Αντώνης Σαμαράς την επιστράτευση απεργών το 2011. Περισσότερο επιστημονικά, ως καθ' ύλην αρμοδιότερος, ξεσπάθωνε, επανειλημμένως, κατά των επιστρατεύσεων ο και συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος. Σήμερα, δίχως φυσικά να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν πώς και γιατί, γιατί άλλα τότε κι άλλα τώρα, είναι εκείνοι οι δράστες. Έτσι στην ψύχρα. Περιοριζόμενοι στην κατασυκοφάντηση, ως ανεύθυνων λαϊκιστών, όσων αντιδρούν στην ανομία. Εκείνων που εννοούν να επιμένουν στη διατήρηση της νομιμότητας, στον σεβασμό και στη στήριξη των λαϊκών και των εργατικών δικαίων.
Αν λογαριάσεις και ότι η κάθε απεργία (η κάθε...) κρίνεται «παράνομη και καταχρηστική», έτσι και προσφύγει η εργοδοτική πλευρά στα δικαστήρια. Αν υπολογίσεις και ότι προετοιμάζεται, τώρα που μιλάμε, νομοθετικό πλαίσιο απείρως αυστηρότερο, και αποτρεπτικότερο φυσικά, για την κήρυξη απεργίας, ε, καταλαβαίνεις. Το δικαίωμα της απεργίας μονάχα διά νόμου δεν έχει ανασταλεί εξ' ολοκλήρου. Εξακολουθεί ισχύον. Στα χαρτιά...
Στον γύψο...
Από 'κεί και πέρα. Η ολομέλεια της Βουλής κλείνει, με το έτσι θέλω, πολύ πριν από την ώρα της. Στα θερινά της τμήματα εισάγονται και συζητούνται και ψηφίζονται (εννοείται με τη διαδικασία του επείγοντος ή και του κατεπείγοντος) σχέδια νόμου καθοριστικής σημασίας για το μέλλον του λαού και του τόπου. Κατά βάρβαρη παραβίαση κάθε κανόνα δεοντολογίας και πολιτικής ηθικής.
Ενώ η Βουλή, και στην ολομέλειά της, έχει μείνει σκιά του εαυτού της. Με τον διαρκή παραμερισμό της διά των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Με τον πρωθυπουργό να την σνομπάρει επιδεικτικά. Με τη μετατροπή σε καρικατούρα του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Με την κατάργηση ακόμη και της θεσμοθετημένης «Ώρας του Πρωθυπουργού». Με την άρνηση διεξαγωγής συζητήσεων σ' επίπεδο αρχηγών, ακόμη κι όταν πρόκειται για αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεσμευτικό για την κυβέρνηση και για το προεδρείο της Βουλής.
Χαρακτηριστική, και αποκαλυπτική προθέσεων και επιδιώξεων η περίπτωση Μπαλτάκου. Με σχέδια νόμου, εισαχθέντα μάλιστα στη Βουλή, να εξαφανίζονται διά μαγείας από προσώπου γης. Ενδεικτική μόνο, η περίπτωση του αλήστου μνήμης αντιρατσιστικού.
Και τι άλλο να πρωτοθυμηθείς δηλαδή. Για το Υπουργικό Συμβούλιο που δεν συνέρχεται παρά μονάχα πανηγυρικά οψέποτε ανασχηματίζεται; Για την Κυβερνητική Επιτροπή που ποτέ δεν συγκροτήθηκε; Για το πραξικοπηματικό λουκέτο στην ΕΡΤ, εκεί όπου παραβιάστηκαν και νόμοι και Συντάγματα και θεσμοί και αυτή η λογική των πραγμάτων; Εκεί που, επί πλέον, περιφρονήθηκαν από την κυβέρνηση ακόμη και οι αποφάσεις και οι υποδείξεις του Συμβουλίου της Επικρατείας; Ή για το μόλις προχθεσινό κυβερνητικό πραξικόπημα; Όπου εκλήθη το θερινό τμήμα της Βουλής (!) ν' αποφασίσει αν το Σύνταγμα καλώς προβλέπει όσα προβλέπει για τη σύγκληση της ολομέλειας.
Τι να πεις και τι να μολογήσεις. Το βέβαιο, το αυταπόδεικτο πλέον, είναι πως Δημοκρατία και Μνημόνια δεν πάνε μαζί. Πως τα Μνημόνια και οι όροι τους δεν μπορούν ν' αντέξουν τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της. Προπάντων όταν την ευθύνη της διαχείρισης των πραγμάτων έχουν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, οι απολύτως πρόθυμοι για την κατάλυσή τους. Ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, οι οποίοι, στον δρόμο για τη «Νέα Ελλάδα», αφήνουν πίσω τους συντρίμμια. Και τη Δημοκρατία στον γύψο...
