«Κουκιά τρως, κουκιά μολογάς»

Θέλω να σκάσω ένα χαμόγελο, να πω μια καλή κουβέντα τώρα που ακούω πως περάσαμε ανάμεσα από τις συμπληγάδες, μα επάνω στην προσπάθεια το χαμόγελο παγώνει στα χείλη και η κουβέντα πνίγεται στη μιζέρια του κομπάρσου. Δίχως πλεόνασμα θάρρους στην τσέπη αδυνατώ να αναγνωρίσω πως επιτέλους πιάνουν τόπο οι θυσίες οι δικές μου και των γύρω μου. Είμαι, προφανώς κι εγώ ένας από αυτούς που παρακαλούσαν να αποτύχει ο σύγχρονος Οδυσσέας και το σκάφος να γίνει κομμάτια πάνω στα βράχια. Ως εκεί βλέπεις φτάνει ο πολιτικός μου πολιτισμός. Όλα αυτά σκεφτόμουν παρακολουθώντας το διάγγελμα του τροπαιοφόρου πρωθυπουργού που με τα 500 εκατομμύρια στο χέρι μπήκε σε χιλιάδες εξαθλιωμένα νοικοκυριά - σε αυτά που όπως λέει και ο ΟΟΣΑ δεν έχουν να αγοράσουν ούτε μια φρατζόλα ψωμί - και άρχισε τη μοιρασιά. Και να τα κατοστάρικα, και να τα μπουκάλια γάλατος δέκα ημερών, και να οι φρατζόλες, και να τα προγράμματα των ΜΚΟ και όπου να ΄ναι έρχονται και τα χρυσά κουτάλια τώρα που βγάλαμε φτερά και ποιος μας πιάνει ως τις ευρωεκλογές. Και για επιδόρπιο πάρτε και μια κάρτα ελευθέρας για τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους για να δείτε τι σημαίνει πολιτικός και πολιτισμός σε συσκευασία του ενός. Για όλους έχει το καλάθι. Και για ένστολους, και για άνεργους και για άστεγους. Στα 495 ευρώ τιμάται πλέον ο κύαμος. Ναι, αυτός ο αμφιλεγόμενος καρπός που μαζί με το ρεβίθι φτιάχνουν το καλύτερο προεκλογικό παραμύθι. Αλλά και με 500 εκατομμύρια διαθέσιμα, πώς να βάλεις στο καλάθι 1 εκατομμύριο κουκιά; «Κουκιά τρως, κουκιά μολογάς» έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου κάθε φορά που κάποιος προσπαθούσε να της πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Κουκιά μονολογάει και ο επιστρέφων το κοινωνικό μέρισμα και έχει και την απαίτηση να του χαμογελάσουμε, να τον χειροκροτήσουμε και να τον ευχαριστήσουμε για το πλεόνασμα της ανθρωπιάς του. Σαν τους μαφιόζους που σε σκοτώνουν και μετά στέλνουν και στεφάνι στην κηδεία σου.