Του Κώστα Κάρη
Ας κάνουμε κράτει στα πολλά, εύκολα λόγια για τον Μαντέλα. Το βασικό του μήνυμα το έχει πει ο ίδιος: "Δεν έχει τόσο σημασία ο δικός μου προσωπικός αγώνας, όσο ότι πάλευα για ένα λογικό σκοπό - άλλοι ήταν περισσότερο αποτελεσματικοί από μένα".
Δεν ήταν ο μόνος άδικα καταδικασμένος και φυλακισμένος στον πλανήτη. Δεν ήταν ο μόνος αγωνιστής. Δεν ήταν ο μόνος αγωνιστής που ήταν διατεθειμένος να πεθάνει για τις ιδέες του. Το ξέρουμε καλά στην Ελλάδα.
Πάλευε για έναν δίκαιο, λογικό στόχο, την απόρριψη της λευκής κυριαρχίας και της υποταγής των μαύρων. Αρνήθηκε τη υποχώρηση όταν του πρότειναν ελευθερία με αντάλλαγμα να σταματήσει την πολιτική δράση. Και αποφασιστικά άδραξε την ευκαιρία της δημοκρατίας, χωρίς εκδικήσεις, κερδίζοντας το μέλλον για τον λαό του, την ελευθερία για την πλειοψηφία των Νοτιοαφρικανών.
Είναι τυχεροί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός. Όχι μόνον γιατί ο Μαντέλα ενδιαφερόταν και μελετούσε αρχαίους Έλληνες. Αλλά γιατί η ιστορία τα έφερε και συνδέθηκε με τον Γιώργο Μπίζο. Όσα απέφυγε να κάνει το ελληνικό κράτος, τα έκανε στο πολλαπλάσιο ένας άνθρωπος, ο φίλος και δικηγόρος του.
Μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες. Αποκαθιστώντας έτσι την αλήθεια των συναισθημάτων και της βούλησης της πλειοψηφίας του λαού μας.
Ας μετράμε λοιπόν τα μεγάλα λόγια, που συνήθως μας περισσεύουν. Και ας κοιτάμε τα ιστορικά σφάλματα του ελληνικού κράτους -στην περίπτωση της Νοτίου Αφρικής (ίσως όλης της Αφρικής), από μια παλιομοδίτικη αποικιοκρατική νοοτροπία "προστασίας" των συμπατριωτών που συνεργάστηκαν με το καθεστώς του Απαρτχάιντ. Τότε, στα πέτρινα χρόνια.
