Του Κώστα Κάρη
Δεν φαίνεται πολλοί να έδωσαν πολλή σημασία στην πρόσφατη σύνοδο της Ε.Ε. στο Παρίσι για την ανεργία των νέων. Μιλούμε σε όλη την Ευρώπη, όχι μόνον στην Ελλάδα, αν και υπήρξε προβολή στα μέσα. Ασχολήθηκαν οι μετέχοντες και ειδικά οι διοργανωτές, η γαλλική προεδρία και ο Φρ. Ολάντ. Ίσως όμως η αδιαφορία δεν είναι η ορθή θέση. Γιατί έχουν ουσία, είναι επιλογές και όσα αποφασίστηκαν και όσα δεν αποφασίστηκαν.
Η σύνοδος αυτή είναι μια ακόμη στη σειρά των πολιτικών ταξιδιών - εμφανίσεων των ευρωπαϊκών ηγετών σε διάφορες χώρες. Έγινε για το ίδιο θέμα στη Γερμανία -και η ανεργία των νέων αυξάνει- θα γίνει και σε χώρα της νότιας Ευρώπης ξανά, πιθανόν όχι στην Ελλάδα επειδή θα υπάρχουν οι εμφανίσεις της προεδρίας το πρώτο εξάμηνο του 2014.
Κάθε φορά οι εισηγήσεις έχουν τους πραγματικούς αριθμούς, κάθε φορά επαναλαμβάνονται οι διαβεβαιώσεις και η κατάσταση συνολικά στην Ευρώπη και ειδικά στον Νότο χειροτερεύει. Αυτή τη φορά ύστερα από τη πίεση της Γαλλίας που έχει την επείγουσα ανάγκη επιχειρήθηκε να παρακαμφθεί το μπλοκάρισμα. Τα κονδύλια των 6 δισ. που θα διατεθούν -είχε αποφασιστεί από τον Ιούνιο- στις ευρωπαϊκές περιοχές ανεργία νέων άνω του 25% τη διετία 2014-2015 δεν είναι πολλά, αλλά δεν είναι ψίχουλα.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν! Όπως έγραψε η Le Monde στις 12.11, όταν συναντήθηκαν οι συντονιστές του προγράμματος τον Οκτώβριο δεν συμφώνησαν στη εθνική κατανομή του βάρους, τι θα βάλει κάθε χώρα!
Άρα πρέπει να υποθέσουμε ότι εκτός από την επικοινωνιακή πλευρά ο Ολάντ πίεσε για τη συνάντηση ωρών της ευρωπαϊκής ηγεσίας για να αποσπάσει πάλι την πολιτική επιβεβαίωση, για να ακολουθήσει η κατανομή της εισφοράς κάθε χώρας.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πρόκειται για λόγια και ασκήσεις επί χάρτου σαν το περσινό Σύμφωνο Ανάπτυξης που έμεινε αδειανό...
