Του Ολύμπιου Δαφέρμου
Είναι το τρίπτυχο της εκπαιδευτική πολιτικής του νέου προέδρου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) -πρώην Παιδαγωγικού Ινστιτούτου- Γιάννη Αντωνίου.
Φανατικός της αριστείας και μόνο. Δεν έχει καταλάβει ότι στην εποχή των νέων τεχνολογιών και της κατάργησης των θέσεων ρουτίνας, αλλά και των κατώτερων πνευματικών εργασιών, από τη ρομποτική, τον αυτοματισμό και την Τεχνητή Νοημοσύνη στο παραγωγικό γίγνεσθαι πρέπει όλα τα παιδιά να μάθουν γράμματα. Ειδάλλως οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα των κοινωνιών σήμερα και όχι η αριστεία. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα εξάλλου από πάντα ενδιαφερόταν μόνο για τους λεγόμενους καλούς μαθητές. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τους μαθητές με χαμηλή επίδοση, έστω κι αν ήταν γνωστό από χρόνια ότι αυτοί οι μαθητές δεν έχουν καμιά ευθύνη για την αρνητική τους στάση απέναντι στη γνώση και στο σχολείο. Αυτός, ένας πρώην κνίτης, θαυμαστής των αριστοκρατικών σχολείων!
Φανατικός του ανταγωνισμού. Δεν γνωρίζει ότι σήμερα οι κοινωνικές δεξιότητες που έχει ανάγκη ο χώρος της εργασίας είναι συνεργασία, ενσυναίσθηση, επινοητικότητα, δημιουργικότητα κ.ά. Σήμερα σχεδόν τίποτα δεν γίνεται από έναν και μόνο άνθρωπο. Ο σκληρός ανταγωνισμός πολλές φορές οδηγεί σε ψυχικές διαταραχές. Ποιος ο στόχος του άραγε να επιβάλει σκληρό ανταγωνισμό; Δεν τον ενδιαφέρουν ο άνθρωπος και η ψυχική του ισορροπία; Είναι οπαδός του κοινωνικού δαρβινισμού; Δηλαδή όποιος μπορεί ζει, όποιος δεν μπορεί δεν ζει;
Φανατικός της αυταρχικής αξιολόγησης. Δεν γνωρίζει ότι σε συνθήκες αυταρχισμού δεν μπορούν να καλλιεργηθούν η δημιουργικότητα, η συνεργασία, η επινοητικότητα, η έρευνα, κ.ά.; Δεν ζούμε στην εποχή του τεϊλορισμού - φορντισμού, αλλά στην εποχή που η εργασία έχει ανάγκη από πολυεπιδέξιους, πολυειδικευμένους, ευέλικτους και με πρωτοβουλία εργαζομένους. Έχει σκεφτεί με Ποιο τρόπο καλλιεργούνται (δεν διδάσκονται) αυτές οι ικανότητες;
Κάθε κοινωνία δημιουργεί τους θεσμούς που την υπηρετούν. Το κλασικό σχολείο, το οποίο οργανώθηκε κατά το πρότυπο του εργοστασίου, όπως εξάλλου και όλοι οι θεσμοί της κοινωνίας, υπηρέτησε ικανοποιητικά τη βιομηχανική περίοδο την ανθρωπότητας - τα λίγα ονομαζόμενα καλά σχολεία, που άλλου τύπου εκπαίδευση παρείχαν, προοριζόντουσαν για τις ελίτ της κοινωνίας. Το μαζικό εργοστάσιο, όπου κύτταρο της οργάνωσης της εργασίας του ήταν ο μοναχικά εργαζόμενος εργάτης, που χρησιμοποιούσε μόνο τις μηχανικές ικανότητες του σώματος του, δεν είχε την ευθύνη της εργασίας του, δεν χρειαζόταν να συνεργαστεί με τους συναδέλφους του, δεν χρειαζόταν να πάρει πρωτοβουλίες, να συνεργαστεί και να συναποφασίσει, δεν υπάρχει πλέον. Το σχολείο είχε επιφορτιστεί να παράγει πειθαρχικούς εργάτες που θα προσαρμόζονταν εύκολα στη δομή του τότε εργασιακού γίγνεσθαι. Αυτό όμως καθόλου δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες του σήμερα.
Ο θεσμός του σχολείου λίγο έχει επηρεαστεί από τις συγκλονιστικές αλλαγές που συντελούνται με μεγάλη ταχύτητα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Είναι ένας θεσμός του παρελθόντος. Εξ ου και η γενικευμένη κρίση που πλήττει σχεδόν όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο. Εξ ου και οι τολμηρές μεταρρυθμίσεις που επιχειρούνται ακόμα και στη Φινλανδία, χώρα με πολύ επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Η λύση δεν είναι η επιστροφή στο ξεπερασμένο παρελθόν, αλλά η απάντηση στις προκλήσεις του σήμερα - δύσκολο, πολύ δύσκολο.
Αντιχουντικός και πρώην κνίτης, ο πρόεδρος ψηφίστηκε στην επιτροπή της Βουλής και από το ακροδεξιό κόμμα του Βελόπουλου!
Φανατικός αντι-ΣΥΡΙΖΑ! Επιτρέπεται να είναι κανείς φανατικός στην τρίτη ηλικία; Καμιά γνώση, καμιά εμπειρία δεν έχουν κατασταλάξει και να μετατραπεί σε μια ελάχιστη σοφία; Ο φανατισμός φορά παρωπίδες που δεν σου επιτρέπουν να δεις σφαιρικά την όποια πραγματικότητα παρατηρείς. Μπορεί σήμερα ο οποιοσδήποτε φανατικός να ανιχνεύσει ικανοποιητικά το ιδιαίτερα δύσκολο, πολύπλοκο, πολυσύνθετο και ρευστό κοινωνικό πεδίο και ανάλογα να σχεδιάσει την εκπαιδευτική διαδικασία; Μάλλον όχι.
Με ποια προσόντα κατέκτησε τη θέση του προέδρου του ΙΕΠ; Ποιο το αποτύπωμα που άφησε στην τριανταπεντάχρονη θητεία του στην εκπαίδευση; Ποια είναι τα γραπτά του; Ουδείς τα γνωρίζει. Τα προσόντα του μάλλον τα διαθέτουν εκατοντάδες εκπαιδευτικοί. Δεν είναι λοιπόν προσόντα που συνδέονται με τη σχέση του με τα εκπαιδευτικά πράγματα οι λόγοι που οδήγησαν σ’ αυτή την επιλογή.
