Εικόνα 1: Η οδός Κ. είναι ένας δρόμος σε μια από τις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας. Με τα γνωστά. Πολυκατοικίες της δεκαετίας του 1960 και του 1970. Με λίγα διώροφα ή τριώροφα παλιά σπίτια, άλλα μισογκρεμισμένα, άλλα μόλις που συντηρούνται και άλλα αναπαλαιωμένα. Η οδός Κ έχει κίνηση, δεν είναι ποτέ εντελώς άδεια, ούτε ποτέ εντελώς γεμάτη. Αριστερά - δεξιά, παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μαγαζιά όχι πολλά. Τα περισσότερα κλειστά. Υπάρχουν και ανοιχτά. Αύγουστος. Δευτέρα μεσημέρι, λίγο μετά τη 1. Λίγοι οι πεζοί στο πεζοδρόμιο. Περπατάς αργά μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού και της πόλης στον κεντρικό δρόμο και "κόβεις" από την οδό Κ. να φτάσεις πιο γρήγορα στον προορισμό σου...
Και βλέπεις... Νέους, αγόρια οι πιο πολλοί, από 20 χρόνων μέχρι 35 και κάτι. Δεν έχει σημασία αν είναι Έλληνες, ξένοι, μετανάστες, εργαζόμενοι, άνεργοι... Καθιστοί δυο - δυο ή παραπάνω, κατά ομάδες στο πεζοδρόμιο. Οι τσάντες και τα σακίδια δίπλα τους. Είναι περίπου δέκα με δεκαπέντε νέοι. Σχεδόν όλοι τους με μια σύριγγα καρφωμένη στο μπράτσο ή το πόδι. Ο ντίλερ είναι δίπλα. Ελέγχει τον δρόμο και περιμένει ήρεμα τον επόμενο. Σε κάποιον που φαίνεται δεν είχε, του χάρισε τη δόση του. Καβάλησε το μηχανάκι κι έφυγε... Στο μικρό στενό παρακάτω, μέσα από ένα ερείπιο, βγαίνει μια ομάδα πέντε - έξι νέων. Βήματα γρήγορα. Πρόσωπα χλωμά. Μάτια που κοιτούν, αλλά μάλλον δεν βλέπουν. Σπάνιο το χαμόγελο...
Εικόνα 2: Στο μετρό. Αύγουστος. Παραμονές Δεκαπενταύγουστου. Μεσημέρι Τρίτης. Μπαίνεις στο βαγόνι. Γεμάτο. Νέοι, πολλοί νέοι. Αγόρια και κορίτσια. Πολλοί με τους γονείς τους, οι περισσότεροι παρέες. Και μεγαλύτεροι. Και ηλικιωμένοι. Ακούς αγγλικά, ισπανικά, γερμανικά, γαλλικά... Λίγοι μιλούν ελληνικά. Λείπουμε οι περισσότεροι για διακοπές... Άλλος κόσμος. Και είναι φυσικό. Πράγματι. Κατακαλόκαιρο, άδεια η Αθήνα, αλλά με πολλούς τουρίστες. Και η πλειονότητά τους κινείται με το μετρό. Σύνταγμα, Ακρόπολη, Πανεπιστήμιο, Ομόνοια... Άλλη εικόνα. Παιδιά με πρόσωπα φωτεινά, χαμόγελα, μάτια που βλέπουν, με ζωή...
Πόσο θα αφήνουμε νέους να αργοσβήνουν αναζητώντας αυτά που δεν μπορούν να βρουν στη ζωή; Πόσο θα έχουμε γειτονιές γεμάτες πόνο, μιζέρια, πίκρα, αθλιότητα δίπλα σε λαμπερά ξενοδοχεία, κοντά σε δρόμους φωτισμένους και υπέροχες βιτρίνες; Δεν μπορούν δήμοι, υπουργεία, κρατικές υπηρεσίες, πανεπιστήμια κ.λπ. κάτι να κάνουν;
Όχι τίποτ' άλλο, αλλά κάθε χρόνο που μας αποχαιρετά, κάθε μήνα που φεύγει, κάθε μέρα που περνά όλο και χειρότερα γίνονται. Και είναι η πόλη μας, η ζωή μας, η κοινωνίας μα, οι νέοι μας...
