Τα τελευταία τρία χρόνια οι γυναίκες δημοσιογράφοι έχουμε δώσει έναν πολύ μεγάλο και ευγενή αγώνα: μαζί με το κίνημα MeToo επιβάλαμε την ατζέντα του φεμινιστικού κινήματος και στις ειδήσεις. Στον τρόπο που παρουσιάζονται δηλαδή. Έρευνα της Διοτίμα, που -όπως αναφέρεται- επί τέσσερις μέρες παρακολουθούσε μεγάλα ΜΜΕ, καταγράφει, μεταξύ άλλων, ότι τα ελληνικά ΜΜΕ σπάνια ακολουθούν τις δεοντολογικές οδηγίες και ότι οι φωνές των δραστών ακούγονται πολύ περισσότερο από αυτές των θυμάτων. Αν έχει κάποια σημασία, στην έρευνα δεν παρατίθενται στοιχεία.
Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα και υπάρχει και ένα τεράστιο.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι η ισοπεδωτική κριτική, ξεκινώντας από τη γενίκευση μεταξύ τηλεοπτικών εκπομπών και ειδησεογραφικών ιστοσελίδων. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί η τηλεόραση και ο γραπτός λόγος έχουν a priori μεγάλες και ποιοτικές διαφορές.
Το τεράστιο πρόβλημα, όμως, είναι η υποτίμηση των δικών μας προσπαθειών και νικών. Αναφέρομαι στις γυναίκες της δημοσιογραφίας. Στις φεμινίστριες για την ακρίβεια. Σε γυναίκες που ανέδειξαν ολόκληρα σκάνδαλα, κάλυψαν δημοσιογραφικά δίκες, έπεσαν θύματα σεξισμού ή «απλώς» (που καθόλου απλό δεν είναι) επέβαλαν τη χρήση του όρου «γυναικοκτονία» και αφαίρεσαν αυτόν του «εγκλήματος πάθους». Που γράψαμε, μιλήσαμε, φωνάξαμε, αναδείξαμε ζητήματα έμφυλης βίας και τιμήσαμε τόσο τη δημοσιογραφία όσο και το φεμινιστικό κίνημα, δύο μετερίζια που υπηρετούμε με αφοσίωση. Ευτυχώς, η έρευνα είναι απολύτως ανακριβής. Ευτυχέστερα, αρχικά οι γυναίκες της δημοσιογραφίας και στη συνέχεια όλοι οι προοδευτικοί συνάδελφοι του κλάδου καταφέραμε να διαμορφώσουμε την ατζέντα. Και επειδή το δρόμος εξακολουθεί να είναι μακρύς, θα συνεχίσουμε κι εμείς να αγωνιζόμαστε.